Monday, February 27, 2017

​ព្រះអង្គ ស៊ូ

ភាគ​១១
​ព្រះអង្គ ស៊ូ ក្រោយ​ដណ្តើម​មាតា​មកវិញ ក៏​បើក​ការវាយលុក​ព្រះអង្គ ន​ន់ ប្អូនជីដូនមួយ​

*​កំណត់សម្គាល់​ប្រវត្តិ​សង្ខេប​រាជវង្ស​ខ្មែរ និង​ការ​សោយរាជ្យ​ចាប់ពី​ព្រះបាទ​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ និង​សង្គ្រាម​ដណ្តើម​រាជ្យ​
១- ព្រះបាទ​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ (១៥៧៦-១៦២៨) សោយ្យរាជ្យ​បាន​១០​ឆ្នាំ​
- មាន​ព្រះអនុជ​មួយអង្គ​គឺ​ព្រះ​ឧទ័យ​
- នៅ​ឆ្នាំ​១៦២៤ មាន​មហេសី ចូ​វ ជនជាតិ​អាណ្ណា​ម​និង មហេសី​មាន​បុត្រី​មួយអង្គ "​ញ៉ា​ក្ស​ត្រី​”
- មាន​បុត្រ​៣ អង្គ​ជាមួយ​មហេសី​ផ្សេងទៀត បុត្រ​ទាំងនេះ​មាន​៖ ចៅពញា​តូ , ចៅពញា​នូ , ចៅពញា​ច័ន្ទ​
- មាន​បុត្រី​មួយអង្គ​ជាមួយ​មហេសី​ផ្សេងទៀត ព្រះ​នាង​បុប្ផា​វ​ត្តី​
២- ព្រះអនុជ​របស់​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ គឺ​ព្រះ​ឧទ័យ​មាន​បុត្រ​៤​អង្គ​៖ ពញា​ន​ន់ , ពញា​សូ , ពញា​តន់ , និង ពញា​អ៊ឹម​
- ពញា​ន​ន់ មាន​បុត្រ​ឈ្មោះ បទុម​រាជា
- ព្រះអង្គ​អ៊ឹម មាន​បុត្រ​ឈ្មោះ ព្រះអង្គ​ន​ន់
-​ព្រះអង្គ សូ មាន​បុត្រ បី​អង្គ​គឺ​៖ កែវ​ហ្វា​អង្គ​ជី , ព្រះអង្គ​ស៊ូ និង ព្រះ​នាង​ស្រី​ធីតា​រាជ​
*​ស្តេច​សោយរាជ​ចាប់ពី​ព្រះបាទ​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២​មក​មាន​៖
១) ព្រះបាទ​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ (១៦១៨-១៦២៨) ចូល​ទិវង្គត​ដោយ​ជម្ងឺ​
២) ព្រះ​ឧទ័យ (​ប្អូន​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២) គ្រប់គ្រង​រាជ្យ​បណ្តោះអាសន្ន
៣) ពញាតូ (​បុត្រ​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ សោយ​ទិវង្គត​ដោយ​ការធ្វើឃាត​ពី​ព្រះ​ឧទ័យ​ត្រូវ​ដណ្តើម មហេសី​គ្នា​ព្រះ​នាងវ​ត្តី (​ព្រះ​នាង​វ​ត្តី គូ​ដណ្តឹង​ព្រះអង្គ​តូ​)
៤) ព្រះអង្គ​ពញា​នូ (​ប្អូន​ព្រះអង្គ​តូ​បុត្រ​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ សោយរាជ្យ​បាន​៥​ឆ្នាំ ចូល​ទីវ​ង្គ​ត​ដោយ​ជម្ងឺ​)
៥) ព្រះអង្គ ន​ន់ (​បុត្រ​ច្បង​ព្រះ​ឧទ័យ​សោយរាជ្យ​១៦៤២ រំលង​បុត្រា​របស់​ជ័យជេដ្ឋា​ទី​២ គឺ​ព្រះអង្គ​ពញា​ច័ន្ទ​។ ពញា​ច័ន្ទ​ខឹង​សម្លាប់​ពញា​ន​ន់​ប្អូនជីដូនមួយ​និង​ឳ​ពុក​មា​(​ព្រះ​ឧទ័យ​)
៦) ព្រះអង្គ​ពញា ច័ន្ទ (​សោយរាជ្យ ១៦៤២-១៦៥៩)​ចូល​ទីវ​ង្គ​ត់​ដោយ​ជំនួយ​ទ័ព​យួន​របស់​ពញា​សូ និង ពញា​តន់ (​កូន​ព្រះ​ឧទ័យ និង ជា​ជីដូនមួយ​ខ្លួន​) ចាប់​ដាក់​ទ្រុង​ដែក​ទៅ​ស្រុក​យួន ។ ក្រោយមក​បញ្ជូន​មកវិញ​សុគត​តាមផ្លូវ​ដោយ​ជម្ងឺ​)
៧) ព្រះអង្គ​សូ (​បុត្រ​ព្រះ​ឧទ័យ​ឈ្នះ​សង្គ្រាម​ឡើង​សោយរាជ្យ​១៩៥៩ (​សោយរាជ​១៦​ឆ្នាំ​) នៅ​ឧដុង្គ​មានជ័យ​។ ព្រះអង្គ សូ ត្រូវ​កូនប្រសារ​និង​ត្រូវជា​ក្មួយបង្កើត​(​កូន​ព្រះ​អង្គន​ន់​) ឈ្មោះ បទុម​រាជា ក៏​ធ្វើ​គត់​ឳ​ពុក​ក្មេក និង​ត្រូវជា​អ៊ុំ​ខ្លួន ។​
- ព្រះអង្គ​តន់​ប្អូន​ព្រះអង្គ​សូ ហើយ ត្រូវជា​ពូ​ព្រះអង្គ បទុម​រាជា ក៏​នាំ​ព្រះអង្គ​ន​ន់​ជា​ក្មួយ​(​កូន​ព្រះអង្គ​អ៊ឹម​)​ទៅ​ស្រុក​យួន​។​
-​ព្រះអង្គ​កែវ​ហ្វ៊ា​អង្គ​ជី និង​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា អង្គ​ស៊ូ ជា​បុត្រា​ព្រះអង្គ​សូ​
៨) បទុម​រាជា​កូន​អង្គន​ន់ ត្រូវ​អគ្គមហេសី​ព្រះអង្គ​សូ ដែល​ខ្លួន​យក​ធ្វើ​ម​ហិ​សី​ក៏​ឃុបឃិត​ជាមួយ​ទ័ព​ចាម​ធ្វើ​គត់​ក្រោយ​សោយរាជ្យ​បាន​៥​ខែ​
៩)​ព្រះអង្គ​កែវ​ហ្វ៊ា​អង្គ​ជី បុត្រា​អង្គ​សូ ជា​បងប្រុស​នាង​ស្រី​ធីតា​រាជ និង​ជា​បងថ្លៃ​បទុម​រាជា​ក៏បាន​សោយរាជ្យ​បន្ត​
-​ព្រះអង្គ​តន់​ប្អូន​ព្រះអង្គ​សូ​ដែល​ភៀស​ព្រះកាយ​ទៅ​ស្រុក​យួន​ក៏​នាំ​ទ័ព​យួន​មក​ដណ្តើម​រាជ​ពី​ព្រះអង្គ​កែវ​ហ្វ៊ា​អង្គ​ជី​ជា​ក្មួយ​
-​ព្រះអង្គ​តន់ សុគត​ដោយ​ជម្ងឺ​ក៏​ផ្តាំ​ទ័ព​យួន​ឲ្យ​វាយ​ដណ្តើម​រាជ្យ​ពី​ព្រះអង្គ​កែវ​ហ្វ៊ា​អង្គ​ជី​មក​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​ន​ន់​ជា​ក្មួយ (​កូន​ព្រះអង្គ​អ៊ឹម​) ឲ្យ​បាន​។
(​ត​ពី​ភាគ​១០) សម្តេចព្រះ ជ័យជេដ្ឋា ទូល​ថា កាលដែល​ព្រះ​វរមាតា​ព្រា​ត់ទៅ​ទ្រង់​ពុំ​ហ៊ាន​លើកទ័ព​វាយប្រហារ​ភ្នំពេញ និង ជ្រោយចង្វា​នោះទេ ដោយ​ខ្លាច​ក្រែងលោ​គេ​ធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ​ព្រះ​វរមាតា​។ ប៉ុន្តែ​បាន​ព្រះ​វរមាតា​យាង​ចេញផុត​មកហើយ និង ចាត់​សេនា​ទាហាន​ឲ្យ​ទៅ​វាយប្រហារ​ព្រះអង្គ ន​ន់ ។ ស្តេច​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គ​ក៏​ទ្រង់​ធ្វើដំណើរ​ទៅកាន់​បន្ទាយ​កណ្តោល​ប្រាំ​ដំឡឹង​វិញ​។ លុះ​ទៅដល់​បន្ទាយ​កណ្តោល​ប្រាំ​ដំឡឹង​វិញ​ហើយ សម្តេចព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​ទ្រង់​ចាត់​ឲ្យ​ក​ញ៉ា ឧទ័យធិរាជ សោម នាំ​សេនា​ទាហាន​ទៅ​បោះទ័ព​នៅ​ចុង​ក្បែរ​ខាងលិច​។​
​ចំណែក​ខាង​សម្តេចព្រះ​បុ​ទម​រាជា មហា​ឧ​ប​យោ​វ​រាជ​អង្គ ន​ន់ លុះ​ទ្រង់​ជ្រាបថា កងទ័ព​របស់​ទ្រង់​តាម​ចាប់​សម្តេចព្រះ ទាវ ពុំទាន់ ទ្រង់​ក៏​ខ្ញាល់​ខ្លាំងណាស់ ហើយ​ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​ធ្វើ​ទោស​ប្រហារជីវិត ដល់​សេនា​ទាហាន​ដែល​យាមល្បាត​ព័ទ្ធជុំវិញ ប៉ុន្តែ​មេទ័ព​យួន​ឈ្មោះ អុង​ធ​ម្មោ សូម​អង្វរករ​ទុក​ជីវិត​ក្រុម​ទាហាន​ទាំងនោះ កែខ្លួន​ឡើងវិញ​បាន​ដើម្បី​ធ្វើការ​បំរើរាជការ ហើយ​អាច​បញ្ជូនទៅ​ច្បាំង​យកជ័យ​ជំនះបាន​។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​សណ្តាប់​ហើយ​បាត់​ខ្ញាល់ ទើប​បញ្ជា​ឲ្យ​ឧកញ៉ា​ស្រី​អ​ធិ​រាជ្យ សួស និង​ឧកញ៉ា តេ​ជោ​ស្រី ដឹកនាំ​ទ័ព ១០,០០០​នាក់ ឆ្លងទន្លេ​លើកទ័ព​ជា​ពីរ​ផ្លូវ គឺ​មួយ​ផ្លូវត្រូវ​ទៅ​ចំ​ស្ទឹង​ទទឹងថ្ងៃ ហើយ​មួយ​ផ្លូវ​ទៀត តម្រង់​ទៅ​ចំ​ក្រុង​ឧដុង្គ​មានជ័យ​។
​ចំណែក​ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ សោម និង​កង​ទាហាន​របស់លោក​ខាង​ព្រះអង្គ ស៊ូ ដែល​លើកទ័ព​ទៅ​ចាំ​រាំងផ្លូវ បានដឹងថា ទ័ព​ត្រើយ​ខាងកើត លើក​មកជា​ពីរ​ផ្លូវ ក៏​បញ្ជា​ក្រុម​ទូក​ឲ្យ​ទូល​ព្រះអង្គ ស៊ូ ហើយ​គេ​នាំគ្នា​ចូលទៅ​សម្ងំ​ក្នុងព្រៃ​សិន ។ ព្រៃ​នោះ​ស្ថិតនៅ​ជិត​ភូមិ​បែក​ចាន ក្នុង​ខេត្ត​សំ​រោងទង​ស្តាំ ។ សម្តេចព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ ទ្រង់​ជ្រាប​ហើយក៏​បញ្ជា​ទៅ​ពញា​ភក្តី​សង្គ្រាម ហុក ឲ្យ​ដឹកនាំ​ទាហាន​ចំនួន ១០,០០០​នាក់ តម្រង់​ទៅ​ក្រុង​ឧដុង្គ​មានជ័យ ហើយ​ចាត់​ម៉ឺន គាំ ឲ្យ​នាំ​សេនា​ទាហាន​ចំនួន៨,០០០​នាក់ ទៅ​ជួយ​ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ​នៅ​ខេត្ត​ភ្នំពេញ ។ ខណៈនោះ​ទ័ព​ជួរ​ខាង​ហ្លួង​រាជ្យ​បាន​ប្រទះ និង ទ័ព​ឧកញ៉ា តេ​ជោ​ធ​ម្មោ ខាង​ព្រះ​បុ​ទម​រាជា​អង្គ ន​ន់ នៅ​វាល​ប៉ោង​ក្នុង​ខេត្ត​សំរោង​ទង​ឆ្វេង​។ ទ័ព​ទាំងសងខាង​បាន​ច្បាំង​គ្នា​នៅ​ទីនោះ​យ៉ាង​សាហាវ ។ ពេលនោះ​ចៅពញា ហុក បញ្ឈប់​ទ័ព​មួយអន្លើ​សិន ទើប​ចាត់​ទ័ព​ជា​បី​កង​គឺៈ
១- កង​កណ្តាល លោក​បញ្ជា​ឲ្យ​ទៅ​ជួយ​វាយ​ផ្ទប់​ជាមួយ និង ទ័ពស្រួច​ខាង​ហ្លួង​គ្រងរាជ្យ​។​
២-៣-​ឯ​ទ័ព​ឆ្វេង​ស្តាំ គឺ​ទ័ព​ក្របី​វាយ​ផ្ទប់​ទាំងសងខាង​ទ័ព​ទាំងបី​កង លើក​សង្ខុញ​សំរុក​រុលចូល​ប្រដាប់ ស្នា ធ្នូ សម្លាប់​យ៉ាង​កងរំពង​។
​ឯ​ទ័ព​ខ្មែរ​យួន​ដែលមាន​ចំនួន​ច្រើន កាលបើ​ត្រូវ​គ្រាប់រំសេវ​ស្លាប់​មីរដេរដាស់​ច្រើន​ពន់ប្រមាណ​នោះ ទ្រាំ​ពុំបាន ក៏​បរាជ័យ​រត់​បែកខ្ញែក​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​អស់​ទៅ ។
​ចំណែក​ម៉ឺន គាំ និង សេនា​ទាហាន ៨,០០០​នាក់ បាន​ទៅ​ជួយ​ច្បាំង​ខាង​ទ័ព​ឧកញ៉ា​ជ័យ​ធិ​រាជ តតាំង និង​ទ័ព​យួន​ខ្មែរ នៅត្រង់​ភូមិ​បែក​ចាន ។ ម្តងនេះ​ទៀត​ទ័ព​ខាង​ព្រះអង្គ ន​ន់ ទទួល​បរាជ័យ​បែក​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​ឆ្លងទន្លេ​ទៅ​ជ្រោយចង្វា​វិញ ។ ខ្លះទៀត​រត់​ឆ្លងទៅ មិនទាន់​ត្រូវ​ទ័ព​ខាង​ពញា ហុក ទាំង​ទ័ព​ខាង​ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ កាប់សម្លាប់​ទាំង​យួន​ទាំង​ខ្មែរ ហើយ​និង​ចាប់បាន​ទូក​ជាច្រើន​ទៀត ។ រួចហើយ​ក្រុម​ទ័ព​ទាំងពី​ចម្លង​ទាហាន​ទៅ​វាយ​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា​បន្តទៅទៀត​។​
​ទ័ព​ខ្មែរ​យួន​ទាំងនោះ ពុំ​ហ៊ាន​ចេញមក​តតាំង​ច្បាំង និង ទ័ព​ខាង​ព្រះអង្គ ស៊ូ ទេ​ក៏​នាំ​ព្រះអង្គ ន​ន់ ចុះ​នាវា​រត់ចោល​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា​ឆ្លងទៅ​តាំង​បន្ទាយ​នៅ​ល្វាឯម បន្ទាប់មក​ព្រះអង្គ ន​ន់ ទ្រង់​នាំ​ទ័ព​ទៅ​បោះ​បន្ទាយ​នៅឯ​ខេត្ត​ស្រី​ស​ឈរ ឯនោះ​វិញ​។
​លុះ​វាយកម្ទេច​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា​បាន​ហើយ មេទ័ព​ទាំងពីរ គឺ​ចៅ​ព​ញ៉ា ហុក និង​ឧកញ៉ា​ធិ​រាជ សោម បាន​ប្រមូលផ្តុំ​ទ័ព និង​គ្រឿងសាស្ត្រាវុធ រួច​កៀរ​គ្រួសារ​អ្នកស្រុក​ឲ្យ​មក​រស់នៅ​ត្រើយ​ខាង​ភ្នំពេញ​នេះ​វិញ​។​​បន្ទាប់មក​គេ​ចាត់​ឲ្យ​ឧកញ៉ា​ម៉ឺន​ចោម ចៃ​ចុង​រក្ស និង​សេនា​ទាហាន​ពីរ​នាក់ ទៅ​ទូល​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ នៅឯ​ព្រះ​ពន្លា​កណ្តោល​ប្រាំ​ដំឡឹង​ឯនោះ ។ លុះ​ព្រះអង្គ ស៊ូ ទ្រង់​ជ្រាប​ពី​ការជោគជ័យ​នោះ​ហើយ ទ្រង់​ព្រះ​អំណរ​ខ្លាំងណាស់ ទ្រង់​ថ្លែង​កោតសរសើរ​ដល់​មេទ័ព​ទាំងពីរ ព្រមទាំង​សរសើរ​ចៅ​ភក្តី​សង្គ្រាម ហុក ថា​ជា​អ្នកមាន​សមត្ថភាព​ពេញបរិបូរណ៍ ល្មម​ទាំង​ធ្វើជា​សេនាបតី​បាន ទើប​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ ប្រទាន​សំពត់​ហូល​៥​ដែលមាន​ជរ​បី​ជាន់​អាវ​ផាយ​ពីរ​ប្រអប់​ដាក់​ថង់រង​មួយ​សម្រាប់ ហើយ​ពាន​ដាក់​ថង់រង​នោះ​ផង ដាវ​ដង​ប្រា​ក់មួយ ប្រទាន​ទៅ​ចៅ​ព​ញ៉ា ហុក ទុកជា​គ្រឿង​ឥស្សរិយយស​លើកទឹកចិត្ត​។
ឯ​ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ សោម ទ្រង់​ប្រទាន​សំពត់​ហូល​បី មាន​ជរ​បី​ជាន់ អាវ​ផាយ​មួយ​ប្រអប់ប្រាក់​បញ្ចុះ​ថ្នាំ​រាជា​វ​តី​មួយ​សម្រាប់​ជា​រង្វាន់​លើកទឹកចិត្ត រួចហើយ​ទ្រង់​ប្រទាន​សំពត់​ប្រាក់​ជាច្រើន ជា​រង្វាន់​ដល់​នាយ​ទ័ព តាម​ការ​ហត់នឿយ​ហើយនឹង​កិច្ចការ​រាជការ​ដែល​គេ​បាន​បំរើ ។ រង្វាន់​ទាំងអស់នោះ​ទ្រង់​ចាត់ទុក​ឲ្យ​ម៉ឺន​ចោម ចៃ​ចុង​រក្ស នាំ​ទៅជូន​មេទ័ព​ទាំងពីរ ហើយ និង មេទ័ព​ទាំងនោះ​។ ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ បាន​សម្តែង​សេចក្តីទុកចិត្ត​លើ​មេទ័ព​ទាំងពីរ ដែល​បញ្ជា​ឲ្យ​យាមល្បាត​គយគន់​មើល​ស្រុក​ភ្នំពេញ កុំ​ឲ្យ​សត្រូវ​ចូល​បាន​។ បន្ទាប់មក​ព្រះអង្គ ស៊ូ ទ្រង់​លើក​ព្រះរាជវាំង​មក​នៅ​ក្រុង​ឧដុង្គ​មានជ័យ​វិញ ហើយ​ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​សេនា​ទាហាន​យាមល្បាត​តាម​ទន្លេ​រហូតដល់​ជ្រោយចង្វា​បង្កា​ក្រែង​កងទ័ព​ខាង​ព្រះ​បុ​ទម​រាជា​អង្គ ន​ន់ លើក​មក​តាម​។​
​នៅ​ឆ្នាំ រោង សំរិទ្ធ​ស័ក គ​.​ស ១៦៨៨ ព្រះអង្គ អី ជា​ព្រះ​រាជទេពី របស់​សម្តេចព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ ប្រសូត​បាន​បុត្រី​មួយអង្គ​ព្រះនាម​អនុជ​ជាតិ​ក្ស​ត្រី ។ នៅ​ឆ្នាំ​នោះ​ព្រះអង្គ ស៊ូ មាន​អាពាធ​កើត​អុតធំ ហើយ​ក៏បាន​បង្វែរ​រាជសម្បត្តិ​ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះ​វរមាតា គ្រងរាជ្យ​ជំនួស​បី​ខែ ។ លុះ​បានជា​សះស្បើយ​ពី​រោគាពាធ​នោះ​ហើយ​ទ្រង់មាន​ទ័យ​ជ្រះថ្លា​ក្នុង​ព្រះពុទ្ធសាសនា ចង់​បំពេញ​ផ្នួស​ជា​ភិក្ខុ​នៅ​វត្ត​ព្រះ​សុគន្ធ​មានបុណ្យ​ចំនួន​មួយ​សប្តាហ៍ ។ លុះដល់​ឆ្នាំ ម្សាញ់​បញ្ច​ស័ក គ​.​ស ១៦៨៩ មាន​នាយ​ទ័ព​ពីរ​នាក់ គឺ​សម្តេចចៅពញា នូ និង ចិន តាន់​ចុង​អៀ តូចចិត្ត​នឹង​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​ពី​ការ​ខំប្រឹង​នឿយហត់​ខ្លាំង​ក្នុង​កិច្ចការ​សង្គ្រាម​ជាច្រើនលើក ច្រើនគ្រា​ណាស់​ក៏​នៅតែ​ព្រះអង្គ ស៊ូ មិន​ទំនុកបំរុង​ឲ្យ​សម​តាម​គុណបំណាច់​ដែល​អ្នក​ទាំងពីរ​បានធ្វើ​ពលី​កម្ម​នោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ​ទ្រង់​ប្រទាន​តែ​ដល់​ចៅពញា ហុក និង ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ សោម ជា​រង្វាន់​ដ៏​ច្រើន​។​
​មេទ័ព​ទាំងពី​ទ្រាំ​នៅ​ពុំបាន ក៏​បញ្ចុះបញ្ចូល​បក្សពួក​អ្នក​ស័​គ្រ​ចិត្តបាន​ចំនួន ១៥០​នាក់ រត់​ទៅ​ចូល​ខាង​ព្រះអង្គ ន​ន់ ឆ្លង​ទៅខាង​ត្រើយ​ល្វាឯម ។ សម្តេចព្រះ​បុ​ទម​រាជា​អង្គ ន​ន់ ទ្រង់​ទទួល​រាក់ទាក់​ឲ្យ​ចូល​ជា​បក្សពួក​របស់ខ្លួន ហើយ​ទ្រង់​សរសើរ​ថា សម្តេចចៅពញា នូ នេះ​ជា​មនុស្ស​ចាស់​តាំងពី​សម្តេចព្រះ​វរមាតា​បិតា​របស់​ទ្រង់​មក ដូច្នេះ​នាយ​ទ័ព​ទាំងនេះ​គួរ​បានទទួល​រាប់អាន​។​
​បន្ទាប់ពី​នាយ​ទ័ព​ទាំងពី រត់​ចូល​ទៅខាង​សត្រូវ​ជា​យូរ​បន្តិច​មក​ទើប​ពល​សេនា​ខាង​ព្រះអង្គ ស៊ូ បានដឹងថា​អ្នក​ទាំងពីរ​ក្បត់​ហើយ​គេ​នាំយក​រឿងនេះ​ទូល​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ ឲ្យ​ទ្រង់​ជ្រាប​។
​បន្ទាប់ពី​បាន​ស្តាប់​ហេតុការណ៍ ចំឡែក​នោះមក​ព្រះអង្គ ស៊ូ ទ្រង់​ខ្ញាល់​ខ្លាំង ហើយក៏​ទ្រង់​ត្រាស់​ឲ្យ​ប្រមូល​កង​សេនា​ទាហាន​ហើយ​ស្បៀងអាហារ​រៀបចំ​ទូក​សំប៉ាន ព្រមទាំង​គ្រឿងសាស្ត្រាវុធ ឲ្យ​លើក​ទៅ​វាយ​ទ័ព​ខាង​ព្រះ​បុ​ទម​រាជា​អង្គន​ន់ ។ ពេលនោះ​ព្រះអង្គ ន​ន់ ទ្រង់​ជ្រាប​ដំណឹង​អំពី​ការដែល​ព្រះអង្គ ស៊ូ លើកទ័ព​មក​ក៏​ព្រះអង្គ ន​ន់ រីករាយ​សប្បាយ​ក្នុង​ព្រះទ័យ​ខ្លាំងណាស់​មាន​អំនួត​ឡើង​ថា ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ នេះ​ច្បាស់​ជា​ថយកម្លាំង​ហើយ ពីព្រោះ​សម្តេចចៅពញា នូ ហើយ​និង ចិន តាន់​ចុង​អៀ ដែលជា​អ្នកមាន​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ច្រើន​នោះ បាន​រត់​ភឿ​ស​ខ្លួន​មក​ខាងយើង​ហើយ​។ បន្ទាប់មក​ព្រះអង្គ ន​ន់ ក៏​រៀបចំ​ទ័ព​ទីង​ប្រកបដោយ​ពល​សេនា​សន្ធឹកសន្ធាប់ ចេញទៅ​ទទួល​តតាំង ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​សត្រូវ​ឆ្លងទន្លេ​មក​បាន​ឲ្យ​សោះ ។
ទ្រង់​មានគំនិត​ថា ដេញ​ព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ នោះ​ឲ្យ​ខ្ចាត់​ចេញពី​នគរ ហើយ​ទ្រង់​មានបំណង​ទៅ​គង់​ក្នុង​ព្រះបរមរាជវាំង​ឧដុង្គ​មានជ័យ​វិញ ។ ពេលនោះ អុង​ធ​ម្មោ​យល់ព្រម​ហើយ​ព្រះអង្គ​ក៏​ព្រម​ចាត់​ឲ្យ​សម្តេចចៅពញា នូ ហើយ​និង ចិន តាន់​ចុង​អៀ ដឹកនាំ​ទ័ព​ចេញ​តាមផ្លូវ​ត្រី នៅ​ត្រើយ​ល្វាឯម​ទើប​រៀបចំ​កងទ័ព ឲ្យ​ទៅ​វាយ​បំបែក​កង​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា​។ ពេល នោះ​ចៅពញា ហុក ដែល​នៅ​ប្រចាំការ​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា កាលបើ​ឃើញ​ទ័ព​ត្រើយ​ខាងកើត​ច្រើនសន្ធឹក​សន្ធាប់​មកហើយ ក៏​គិត​ស្មានថា ស្តេច​ព្រះ​បុ​ទម​រាជា​អង្គ ន​ន់ ស្តេច​មកជា​មួយ​ផងដែរ​ក៏​ពុំ​ហ៊ាន​ចូលទៅ​ច្បាំង​ទេ បែរជា​នាំ​ទ័ព​ឆ្លង​ពី​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា​មក​ចូលរួម​ទ័ព​ជាមួយ​ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ សោម នៅ​ភ្នំពេញ​វិញ មេទ័ព​ទាំងពីរ​ប្រឹក្សា និង នាយ​ទ័ព​ថា ព្រះអង្គ ន​ន់ លើកទ័ព​មក​ម្តងនេះ មាន​ចំនួន​ច្រើន​លើសលប់​ណាស់ ហើយ​គេ​ពុំមាន​ឃើញ​មាន​ទ័ព​បន្ថែម​ជួយ​ពី​សម្តេចព្រះ​ជ័យជេដ្ឋា​អង្គ ស៊ូ ទៀតផង​។ ដូច្នេះហើយ​ទើប​គេ​ចាត់​សេនា​មួយ​កង​ឲ្យ​ទៅសុំ​ទ័ព​បន្ថែម​ពី​ព្រះអង្គ ស៊ូ ទៀត ។
មេទ័ព​ទាំងពីរ​ថយ​ទ័យ​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​ទន្លេចតុមុខ បន្តិច​ទុក​តែ​ទ័ព​ចំនួន​២,០០០​នាក់ ចាំ​រក្សា​បន្ទាយ​ភ្នំពេញ និង​ចាំ​ទទួល​ច្បាំង និង ទ័ព​ត្រើយ​ខាងកើត ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ទ័ព​នោះ​ឆ្លង​ឡើងគោក​មក​រួច ទំរាំ​កងទ័ព​បន្ថែម បញ្ជូន​ពី​ក្រុង​ឧដុង្គ​មានជ័យ​មកដល់​លុះ​បាន​ប្រឹក្សា​យល់ព្រម​តាម​ពាក្យសំដី​រួចស្រេច​អស់ហើយ គេ​ថយ​ទ័ព​ទៅ​បោះ​នៅ​ស្ទឹង​ទទឹងថ្ងៃ ។ ពេលនោះ​ព្រះអង្គ ស៊ូ ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​បញ្ជូន​បន្ថែម​ទ័ពជើងទឹក​ចំនួន ៨,០០០​នាក់ និង​ទ័ពជើងគោក​ចំនួន ៥,០០០​នាក់ ប៉ុន្តែ​មិនទាន់​មកដល់​ភ្នំពេញ​នៅឡើយ​ទេ​។
​ទ័ព​យួន​ខាង​ព្រះអង្គ ន​ន់ នាំគ្នា​ឆ្លង​មកដល់​ភ្នំពេញ ប៉ុន្តែ​មិនទាន់​ប្រទះ​គ្នា​ទេ ពីព្រោះ​ទ័ព​ចំនួន ២,០០០​នាក់ របស់​ចៅពញា ហុក និង ឧកញ៉ា​ឧទ័យធិរាជ ដែល​នៅ​រក្សា​បន្ទាយ​ភ្នំពេញ​នោះ​មិន​ហ៊ាន​ចូល​ប្រយុទ្ធ ក៏​ដោះខ្លួន​ទៅ​រួម​ចូល​ជាមួយ​កងទ័ព​ធំ ។​ទ័ព​យួន​លើ​ដេញតាម​ច្បាំង​នៅ​ស្ទឹង​ទទឹងថ្ងៃ​ទៀត ចៅពញា ហុក និង ឧកញ៉ា ឧទ័យធិរាជ ដឹកនាំ​កងទ័ព​ចូល​ប្រយុទ្ធ​កាប់សម្លាប់​មីរដេរដាស នៅត្រង់​មាត់បឹង​ខាងកើត​ស្ទឹង​ទទឹងថ្ងៃ ។ ទ័ព​យួន​ទ្រាំ​ពុំបាន​ក៏​ដោះខ្លួន​ថយ​ទៅ​បន្ទាយ​ជ្រោយចង្វា ហើយ​ខ្លះទៀត ទៅ​ត្រើយ​ល្វាឯម ។

ព្រះវិហារ

ប្រាសាទព្រះវិហារ
កសាងឡើង​ដោយ
ព្រះបាទ យសោវរ្ម័នទី១ (៨៨៩-៩០០)
ព្រះបាទ​សុរិយា​វរ្ម័នទី​១ (១០១០-១០៥០ គ​.​ស​)
ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័នទី៦ (១០៨០-១១០៧)
​ព្រះបាទ​សុរិយា​ទី​២ (១១១៣-១០៥០)
ឧទ្ទិស​ថ្វាយ​ព្រះ​សិ​ខ​រេ​ស្វរ​:

ប្រាសាទព្រះវិហារ​ជា​ស្នាដៃ​កសាងឡើង​ដោយ​ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ​ជា​បន្តបន្ទាប់​ជាច្រើន​ជំនាន់​មកម្ល៉េះ​។ ព្រះបាទ​យ​សោ​វរ្ម័ន​ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ​ដែល​បានចាប់ផ្តើម​សាង​យ​សោធ​បុ​រៈ ឬ​ ទីក្រុង​អង្គរ ព្រះអង្គ​បានចាប់ផ្តើម​សាងសង់​ប្រាសាទ​ដ៏​ធំ​សម្បើម​នេះ​នៅ​ចុង​សតវត្សរ៍​ទី​៩ នៃ​គ​.​ស​។
​ស្លាកស្នាម​នៃ​ព្រះ​ហ​ស្ថ​នេះ អាច​ឃើញ​តាមរយៈ​សិលាចារឹក​ប្រាសាទ​នេះ​ជាច្រើន និង​ចម្លាក់​ទេវរូប​ប្រុស​និង ស្រី​ដែល​គេ​ធ្លាក់​តាម​ចង្កេះភ្នំ​ខាងស្តាំ​នៅមុខ​ជណ្តើរ​ប្រាសាទ​ដែល​សព្វថ្ងៃ​នៅក្នុង​ប្រទេស​ថៃ​។

ប្រាសាទព្រះវិហារ​ជា​ប្រាសាទភ្នំ​មួយ​ដ៏​ធំ ដែល​បែរមុខ​ទៅ​ទិស​ខាងជើង ។ តាម​ស្ថានភាព​ភូមិសាស្ត្រ​ប្រាសាទព្រះវិហារ​ត្រូវបាន​កសាងឡើង​សម្រាប់​ឧទ្ទិស​ថ្វាយ​ព្រះ​សិ​ខ​រេ​ស្វរ​: គឺជា​ព្រះ​សិវៈ​ជា​ម្ចាស់​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​បំផុត​នៃ​លោក​យើង​នេះ​។ តាមពិត​ប្រាសាទ​នេះ​គ្រាន់តែ​ផ្តើមឡើង​ដោយ​ព្រះបាទ​យ​សោ​វរ្ម័ន​តែប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែ​ព្រះបាទ​សុរិយា​វរ្ម័នទី​១ (១០០២-១០៥០ គ​.​ស​) ដែលជា​អ្នក​សាងសង់​សំណង់​បន្តវេន​នៅពេល​ព្រះអង្គ​មានអំណាច​យ៉ាង​រឹងប៉ឹង​នៅ​ឆ្នាំ​១០១៨ នៃ គ​.​ស ។ នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១១​នៃ​គ​.​ស ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៦ បាន​បន្ត​ការសាងសង់​ជាថ្មីទៀត​រហូតដល់​ព្រះបាទ​សុរិយា​ទី​២ (១១១៣-១០៥០) ទ្រង់​ក៏បាន​ចាប់​សាងសង់ និង​អគារ​នានា​ឲ្យ​ចប់សព្វគ្រប់​ជា​ស្ថាពរ​៕​

Saturday, February 25, 2017

កំណើត​នគរ​ខ្មែរ

ពី​អតីតជាតិ​ស្តេច​ខ្មែរ​ដំបូង​បំផុត​គឺ​សត្វ​ត្រកួត​ដែល​ទទួលផល​បុណ្យ​ដោយ​ប្រតិបត្តិ​ចំពោះ​ព្រះពុទ្ធ​នៅក្រោម​ធ្លក​
​អតីតជាតិ​
​ព្រះពុទ្ធ​ទំនាយ ក្នុង​កាលសម័យ ដែល​ព្រះ​សមណ​គោ​ត្ដម ព្រះពុទ្ធ​បរមគ្រូ ព្រះជន្ម​បាន​ប្រហែល ៨០​វស្សា បាន​យាង​ត្រេ​ចរ​ង្គ​ត់ ទៅគ្រប់​ទិស​ទីកន្លែង ដើម្បី​ប្រោស​អស់​សព្វ​សត្វលោក​។ ព្រះអង្គ​និមន្ដ​កាត់​តាម​ឆ្នេរ​មហាសាគរ​មកដល់​កោះ​មួយ ដែលមាន​ដើម​ធ្លក ដុះ​បែកមែក​សាខា ត្រសុំត្រសាយ​។ នៅក្រោម​ដើម​ធ្លក​នោះ មាន​រូង​មួយ​យ៉ាងជ្រៅ ដែលជា​ផ្លូវចេញចូល របស់​ស្ដេច​ភុជង្គនាគ​មក​ក្រសាល​លេង​កំសាន្ត​ទឹកដី​កន្លែង​នោះ ដែលមាន​ស្ថានភាព រាបស្មើ​គួរ​ជាទី​មនោ​រម្យ​។ នៅលើ​ដើម​ធ្លក​នោះ មាន​សត្វ​ត្រកួត​មួយ​រស់នៅ ដោយ​សុខសាន្ដ​។
នៅពេល​ព្រះអាទិត្យ ចូល​អស្ដង្គត ហើយ​ព្រះ​ចន្ទ បាន​ចាប់​រះ​ឡើង​បន្ដវេន ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​និង​ព្រះ​អន​ន្ទ ក៏​នាំគ្នា​និមន្ដ ចូល​សម្រាក ក្រោម​ដើម​ធ្លក​។ រុក្ខទេវតា​ដែល​ថែរក្សា​ដើម​ធ្លក បានរៀបចំ​ទីកន្លែង​សម្រាប់​ទទួល​ព្រះអង្គ និង ទេវតា​ទាំងឡាយ ដែល​នឹងត្រូវ​ចូលមក គាល់​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះពុទ្ធ​។ ស្ដេច​ភុជង្គនាគ ដែល​បាន​យាង ចេញមក​ក្រសាល នៅ​ទីទួល​ដើម​ធ្លក នោះដែរ កាលបើ​បានឃើញ​ព្រះពុទ្ធ​កាលណា ក៏​តំណែង​ខ្លួន​ជាម​នុស្ស នាំ​ក្រុម​បរិវារ មក​ក្រាបថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​ជិនស្រី សុំ​ព្រះអង្គ សំដែង​ធម្មទេសនា​ប្រោស​អស់​នាគ​ទាំងពួង​។ ជាមួយគ្នា​នោះដែរ ព្រះឥន្ទ្រ​កោ​សី​យ ទេវបុត្រ​ទេវតា ទេពអប្សរ និង ទេពនិករ​គ្រប់ទិសទី ក៏បាន​នាំគ្នា​មូល​មី​កុះករ ចុះមក​ថ្វាយបង្គំ​គាល់ ព្រះពុទ្ធ​ជា​អម្ចាស់​ដែរ​។ ព្រឹក​ព្រហាមស្រាងៗ កាលណា​, ព្រះពុទ្ធ​អង្គ ចាប់ផ្ដើម​ស្មឹង​ស្មា​ធ ប្រមើលមើល​និស្ស័យ អស់​គ្រប់សព្វ​សត្វ​ជិត​ឆ្ងាយ ដែល​ព្រះអង្គ ត្រូវ​និមន្ដ យាង​ទៅ​ប្រោស​។
បន្ទាប់មក ព្រះអង្គ​ទ្រង់​សោយ​ចង្ហាន់​។ ដោយ​ទ្រាំ​មិនបាន​នឹង ក្លិន​អាហារ​ទិព្វ ដ៏​ឈ្ងុយឆ្ងាញ់​មិនបាន សត្វ​ត្រកួត ដែល​រស់​នៅលើ​ដើម​ធ្លក ក៏​ចេញ​ខ្លួន មក​ថ្វាយបង្គំ ព្រះពុទ្ធ​បរមគ្រូ​។ ព្រះអង្គ​បាន​ពូតបាយ បោះ​អោយទៅ​សត្វ​ត្រកួត​នោះ ទុក​ធ្វើជា​អាហារ​។ ត្រកួត​ឆី​បាយ​ឆ្ញា​ញ់ លិ​តមាត់​លិ​តក លៀន​អណ្ដាត ចេញមកក្រៅ បង្ហាញ​នូវ​ការពេញចិត្ត នឹង​រសជាតិ​អាហារ​។ លុះ​ទត​ឃើញ​ត្រកួត មាន​អណ្តាតព្រែក​ចេញ​ជា​ពីរ ព្រះពុទ្ធ​ទ្រង់​ឈ្ងោក​ព្រះភ័ក្ដ្រ សំលឹង​ទៅ​ព្រះធរណី ដោយ​ក្ដី​ញញឹម​។ ឃើញ​ដូច្នោះ ព្រះ​អន​ន្ទ​ឆ្ងល់​ណាស់ ក៏​ថ្វាយបង្គំ​ទូល​សួរ សុំអោយ​ព្រះអង្គ​ពន្យល់​អំពី​ហេតុផល​។ ព្រះអង្គ​ក៏មាន​ពុទ្ធ​ដិ​កា ទស្សន៍ទាយ​ថា តទៅ​អនាគត​កោះ​គោកធ្លក​នេះ​នឹង​កកើត ក្លាយទៅជា​នគរ​មួយ​ខ្លាំងក្លា មាន​ទឹកដី​ធំ​ទូលាយ ប្រជាជន​រស់នៅ ដោយ​សុខ​សប្បាយ ក្សេមក្សាន្ដ ថ្កុំថ្កើង​រុងរឿង​។
សត្វ​ត្រកួត​ដែលមាន​ចិ​ត្ដ​បរិសុទ្ធ លុះ​ទៅដោយ​ធម្មទេសនា របស់​ព្រះពុទ្ធ ក្រោយពី​បាន​ចាក​លោក​នេះ​ទៅ ក៏​នឹង​បាន​កើតជា​ព្រះរាជបុត្រ ស្ដេច​នគរ​ឥន្ទ​ព័ទ្ធ ដែល​សោយរាជ​សម្បត្ដិ នៅ​នគរ​គោកធ្លក​។ ពេលនោះ ស្ដេច​ភុជង្គនាគ នឹង​ចេញមក​រៀបចំ​ទឹកដី ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​។ ព្រះអង្គ​នឹងដាក់​ឈ្មោះ នគរ​គោកធ្លក​ជា "​កម្ពុជា​ធិបតី​" ដែល​នគរ​ដទៃទៀត ដាក់ឈ្មោះ​ហៅថា "​ស្រុក​ខ្មែរ​"​។ ឯ​ព្រះ​ឥន្ទ្រាធិរាជ​វិញ ក៏​នឹង​បញ្ជា​អោយ ព្រះ​វិស្សកម្ម​ទេវបុត្រ ចុះមក​កសាង​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ ធំៗ​ល្អល្អះ ជាច្រើន​ទៀត​ដែរ​។ តែ​ប្រជាជន​នៅក្នុង ប្រទេស​កម្ពុជា គ្មាន​ចិ​ត្ដ​ស្មោះត្រង់ ប្រកាន់​គោរព​ពាក្យសម្ដី​របស់ខ្លួន​ទេ​។ សំដី​និយាយ​ចេញមក ច្រើន​មានន័យ​ផ្សេង​អំពី ចិ​ត្ដ​គំនិត​របស់ខ្លួន ដែល​គិត​យល់​នោះឡើយ ព្រោះ​មាន​អណ្តាតព្រែក​បែក​ជា​ពីរ ដូច​សត្វ​ត្រកួត​ដែលជា​ជីតា​របស់ខ្លួន​។ ប្រ​មើ​មើល​ចប់​ហើយ​កាលណា ព្រះពុទ្ធ​អង្គ ក៏​យាង​និមន្ត​បន្តដំណើរ ទៅ​ប្រោស​សត្វលោក​ដទៃៗ បន្តទៅទៀត​។​(​សូម​រង់ចាំ​ភាគ​បន្ត )
ប្រវត្តិ​និទាន​កំណើត​នគរ​ខ្មែរ​(​ភាគ​២)៖​សត្វ​ត្រកួត​ក្រោយ​បង់ជីវិត​ក៏​យោន​កំណើត​ជា​ព្រះ​បុត្រា​ឥណ្ឌា​តែ​ត្រូវ​ព្រះបិតា​បណ្តេញ ហើយ​វិល​ប្រ​ឡប់​នគរ​គោកធ្លក​វិញ​

​កាលនោះ​នៅ​នគរ​ឥន្ទ​ព័ទ្ធ មាន​ស្ដេច​មួយ​ព្រះអង្គ ព្រះនាម​អាទិច្ចវង្ស សោយរាជ​សម្បត្ដិ មាន​រាជបុត្រ ៥ ព្រះអង្គ បុត្រ​ទី​១ ត្រូវបាន​ព្រះអង្គ​តម្រូវ​អោយកាន់កា​ប់ ខេត្ដ​-​ខណ្ឌ​ផ្នែក​ទិសខាងកើត បុត្រ​ទី​២ ខេត្ដ​-​ខណ្ឌ​ទិស​ខាងជើង បុត្រ​ទី​៣ ខេត្ដ​-​ខណ្ឌ​ខាងលិច ហើយ​បុត្រ​ទី​៤ ព្រះថោង ត្រូវ​ទទួលបន្ទុក​ខេត្ដ​-​ខណ្ឌ​ទិស​ខាងត្បូង​។ ចំណែក​បុត្រ​ទី​៥ ដែល​នៅ​ក្មេង​ជាងគេ ព្រះអង្គ​បាន​ទុកដាក់ អោយ​គង់​នៅជាប់​ជាមួយនឹង​ព្រះអង្គ​ក្នុង​បរម​រាជ​រាំង​។​

​ឆ្នាំ​មួយ ដោយមាន​ជំងឺ​ព្យាធិ ហើយ​ពេលវេលា​កាលៈទេសៈ ត្រូវ​ជាន់​ចំ​នឹង​ពិធីបុណ្យ​ប្រចាំឆ្នាំ ដែល​ព្រះរាជា​ត្រូវតែ​ទទួល​ស្ដេច​នគរ​ចំណុះ នាម៉ឺន​សព្វ​មុខមន្ដ្រី មកពី​គ្រប់ទិសទី ព្រះ​អ​ទិ​ច្ចវ​ង្សា ក៏បាន​បង្គាប់​អោយ​បុត្រ​ពៅ​ចេញ​ធ្វើជា​ព្រះរាជតំណាង​ទៅ​ទទួលភ្ញៀវ​ជំនួស​ព្រះអង្គ​។ គ្រប់ៗ​គ្នា មាន​ទាំង​ស្ដេច​បង​ព្រះអង្គ​ទាំង ៣ អង្គ បាន​ក្រាបថ្វាយបង្គំ​បុត្រ​ពៅ​តំណាង​ព្រះរាជា តាម​របៀបរបប​ប្រពៃណី​។ លើកលែងតែ​ព្រះថោង ដែល​មិនបាន​ក្រាបថ្វាយបង្គំ​តាម​ទំនៀមទម្លាប់​។ ពីព្រោះ​ព្រះអង្គ​បាន​យល់ នឹកស្មានថា​ព្រះបិតា​បាន​លើក​រាជសម្បត្តិ​ផ្ទេរ​អោយ​ប្អូន រួច​ស្រេចបាច់​បាត់ទៅហើយ​។ តែបើ​តាម​ឯកសារ​ខ្លះទៀត គេ​បាន​បញ្ជាក់ថា​ព្រះមហាក្សត្រ​បានប្រគល់​រាជ្យ​អោយ​បុត្រ​ពៅ​រួចស្រេច​ទៅហើយ​មែន​។​
​ដោយ​ក្ដី​មួរ​ហ្មង​អាក់អន់​ស្រពន់​ចិ​ត្ដ​ក្ដៅក្រហាយ ដល់​ត្រលប់​មកដល់​នគ​រវិ​ញ ព្រះថោង​ក៏​កោះប្រជុំ​អស់​សព្វ​មុខមន្ដ្រី​ដើម្បី​រៀបរាប់​ប្រាប់​អស់​នូវ​ព្រឹ​ត្ដិ​ការណ៍​។ ព្រះអង្គ​បានសម្រេច​ចិ​ត្ដ​ថា​តទៅ​អនាគត ព្រះអង្គ នឹង​លែង​យាង​ទៅ​ចូលរួម​ពិធីបុណ្យ​អ្វី​ទាំងអស់ នៅឯ​បរមរាជវាំង​។​
​ពេលនោះ​នាម៉ឺន​មុខមន្ដ្រី​ទាំងអស់ គ្មាន​នរណាម្នាក់​ហ៊ាន​បញ្ចេញយោបល់ ឬ​មតិ​អ្វី​ឡើយ​។ ម្នាក់ៗ​គិតតែ​វ៉ៃ​អែប​ស៊ី​អប​លេ​ម​លើ​ម​ឥត​ខ្មាសអៀន​ហើយ​យល់​ស្របតាម​គ្រប់​ចំណុច​។ ពីថ្ងៃ​នោះមក ព្រះថោង​លែង​ទៅ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះបិតា​ដូច​សព្វដង​ទៀតហើយ​។​

​ដឹង​រឿងនេះ​កាលណា ព្រះអនុជ​ពៅ សុំ​សេចក្ដី​អនុញ្ញាត្ដិ​ពី​ឳ​ពុក ដើម្បី​ទៅ​ជួប​បង​។ ជួប​បង​កាលណា ព្រះអង្គ​លុតជង្គង់​ថ្វាយបង្គំ​ដែល​ធ្វើអោយ​ព្រះថោង​មានការ​ភ្ញាក់ផ្អើល និង​ឆ្ងល់​យ៉ាងខ្លាំង​។ ក្រោយ​បាន​ស្ដាប់​ការពន្យល់​របស់​ប្អូន បាន​យល់​គ្រប់​ដំណើរ​ដើមទង​មក ព្រះថោង​ក៏បាន​យល់​ស្គាល់​អំពី​កំហុស​របស់ខ្លួន ហើយ​ក៏បាន​ផ្ដាំ​ប្អូន​អោយ​សុំ​ព្រះរាជទាន​ទោស​ពី​បិតា​ជំនួស​ព្រះអង្គ​ផង​។​
​ព្រះអង្គ​អ​ទិ​ច្ចវ​ង្សា សប្បាយ​ចិ​ត្ដ​ណាស់ នៅពេលដែល​ដឹងថា​បុត្រ​ពៅ​ព្រះអង្គ​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​ស្មុកស្មាញ​នេះ​បាន​ដោយ​ជោគជ័យ ក្នុង​សន្ដិវិធី គឺ​ពិតជា​សក្ដិ​សមជា​ស្ដេច ដែល​ត្រូវ​ទទួល​គ្រង​រាជ​សម្បត្ដិ​មែន តែ​ព្រះអង្គ​ក៏បាន​រិះគិត​ពិចារណា​ដែរ​ថា ព្រះថោង​មាន​ចិ​ត្ដ​ស្រាល​ឆេវឆាវ មិនចេះ​គិតគូរ​ពិចារណា​វែងឆ្ងាយ​ឡើយ អាកប្បកិរិយា​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ព្រះថោង​បាន​ប្រ​ព្រឹ​ត្ដិ​មក​ក៏​ចាត់​ដូចជា​ការ​ក្បត់ នឹង​ប្រទេសជាតិ​ដែរ​ទោស​នេះ គឺ​ត្រូវតែ​ប្រហារជីវិត​បង់ នាម៉ឺន​សព្វ​មុខមន្ដ្រី​ទាំងអស់​ក៏បាន​យល់​ស្របតាម​ព្រះអង្គ​ដែរ តែ​ដោយ​ព្រះថោង​ព្រះអង្គ​ធ្លាប់មាន​គុណបំណាច់​ក្នុងការ​ការពារ​ទឹកដី​ប្រទេសជាតិ នាម៉ឺន​មន្ដ្រី​ទាំងនោះ បាន​សុំអោយ​ត្រឹមតែ​បំបរបង់​និរទេស​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ​បាន​ហើយ​។​
​ព្រះថោង​បាន​ប្រសូត្រ​នៅក្នុង​ឆ្នាំវក ព​.​ស ២៣២ ត្រូវជា​ឆ្នាំ ៣១២ មុន គ​.​ស​។ ព្រះជន្ម​បាន ១៦ ឆ្នាំ ព្រះអង្គ​បាន​យាង​ចេញទៅ​កាន់កាប់​ខេត្ដ​-​ខណ្ឌ​ទិស​ខាងត្បូង​។ ២០ ឆ្នាំ​ក្រោយមក អាយុ​បាន ៣៥ ឆ្នាំ ព្រះអង្គ​ត្រូវបាន​បិតា​បំបរបង់​និរទេស ដេញ​ចេញពី​នគរ​។ នាម៉ឺន​មុខមន្ដ្រី ពល​សេនា និង​ប្រជារាស្ដ្រ​ជាច្រើន ដែល​ស្រលាញ់​គោរព​ព្រះអង្គ ប្រមាណ​ជាង ១ កោដិ​នាក់ (​តែ​ឯកសារ​ខ្លះ​ថា​តែ ១ សែន​នាក់​) បាន​សុខចិត្ត​ចាកចេញ​អំពី​នគរ​ទៅ​រស់នៅ​ដង្ហែរ​តាម​ព្រះថោង​។ ពួក​ជននិរទេស​ទាំង​នោះ ត្រូវបាន​ស្ដេច​ចេញ​បញ្ជា បង្គាប់​អោយ​កាត់សក់​ជើងកញ្ជើ អោយ​ខុស​អំពី​ប្រជាពលរដ្ឋ​ធម្មតា ដើម្បី​បញ្ជាក់ថា ជា​ជន​ជំពូក​គ្មាន​ពូជ គ្មាន​សាសន៍ អ្វី​ដូច​គេឯង​ទាំងអស់​។ ព្រះថោង បាន​បញ្ជា​បក្សពួក​ក្រុម​ព្រះអង្គ​អោយ​ចុះ​សំពៅ ទូក ក្បួន​បណ្ដែត​តាម​ទន្លេ​ខ្សែទឹក​។ ឯកសារ​ខ្លះ​បាន​បញ្ជាក់ថា ព្រះថោង​បាន​នាំ​ពល​រេ​ហ៍​ធ្វើដំណើរ​ឆ្លងកាត់​តាម​ព្រៃព្រឹក្សា​ចុះមក​តាម​ទិស​ខាងត្បូង​រហូតមកដល់​ភ្នំ​ដងរែក ដែលជា​តំបន់​ភូមិភាគ​មួយ​រហោស្ថាន​គ្មាន​មនុស្ស​រស់នៅ​។ បើតាម​សៀវភៅ​ប្រជុំរឿងព្រេង​ខ្មែរ​ភាគ​ទី​៩ រឿង​ទី​១៤ កាល​ពុទ្ធសករាជ​កន្លង​ទៅបាន ៦១០ ឬ ៦២០ គស​. ៦៦ ឬ ៧៦ គ​.​ស​.​កាលនោះ កោះ​គោកធ្លក មាន​ផែន​ដីដុះ​ឡើង​ធំ​ទូលាយ​ហើយ មាន​ស្ដេច​ចាម​មក​តាំងទី​កន្លែង​ជាដំបូង​នៅលើ​កោះ​នោះ​។ យូរ​បន្តិច​មក មាន​ស្ដេច​មួយអង្គ​ទៀត ឈ្មោះ​ព្រះថោង នៅក្នុង​ប្រទេស "​មន​" ដោយមាន​អធិករណ៍ ក៏​យាង​មក​ដោយ​សំពៅ​មួយ ដែលមាន​ពួក​បម្រើ​ជាង ១០០ នាក់ មកជា​មួយ ចូល​មកសុំ​ស្ដេច​ចាម​នៅ​ជ្រក​នឹង​កោះ​នោះឯង​។​
​ទូក​ក្បូន​ក្បួនទ័ព​ព្រះថោង ព្រមទាំង​មនុស្សម្នា​ស្រី​ប្រុស បានមក​កឿង​ជាប់​ចត នឹង​ជួរ​ភ្នំ​ដងរែក​។ ព្រះអង្គ​ក៏​បញ្ជា​អោយ​បោះ​យុថ្កា ចុះចត​លើ​កោះ​គោកធ្លក​។ កន្លែង​នោះ មានឈ្មោះ​ដំណាល​ជាប់​មកជា ស្រុក​គ្រួ​ខ័​ណ្ឌ ឬ គោក​ខ័​ណ្ឌ ដែល​ស្ថិតនៅ​ខាងជើង​ជួរ​ភ្នំ​ដងរែក​សព្វថ្ងៃ​។ ក្នុង​វគ្គ​នេះ ពង្សាវតារ​ខ្លះទៀត​បញ្ជាក់ថា ព្រះថោង និង​បរិវារ​អ្នក​ស្ម័គ្រចិត្ដ​បានមក​សំចត​នៅ ស្រុក​សំរោង​ទង ដែល​នៅ​ទីនោះ​បាន​ជាប់​ឈ្មោះ​បឹង​ពុង​ពាយ រហូតមកដល់​សព្វថ្ងៃ​។ ព្រះថោង បាន​ចាត់ចែង​អោយ​មុខមន្ដ្រី ទៅ​ចរចា​និង​ស្ដេច​ចាម ដើម្បី​ចងស្ពានមេត្រី​ក្នុងន័យ​រួមរស់​ជា​មិ​ត្ដ​ភាព​ក្នុង​តំបន់​ជាមួយគ្នា​។​
​ចម្បាំង​ជាមួយ​ចាម​
​បើតាម​សៀវភៅ​ប្រជុំរឿងព្រេង​ខ្មែរ​ភាគ​ទី​៩ រឿង​ទី​១៤ ស្ដេច​ព្រះថោង ហេតុតែ​ឧបនិស្ស័យ​ត្រូវបាន​ធ្វើជា​ម្ចាស់​កោះ និង​ដោយបាន​នមស្ការ​ព្រះអង្គ​ផង ក៏មាន​តម្រិះ​ប្រាជ្ញា​វាងវៃ​, វេលាយប់​ស្ងាត់ នាំ​មន្ត្រី​ចាស់​ម្នាក់ ដែលជា​ទំនុក​ទុកចិត្ត យក​ដុំ​មាស​ប៉ុន​ផ្លែ​ខ្វិត​ទៅ​កប់​ក្រោម​គល់​ធ្លក ជម្រៅ ៣ ហត្ថ ហើយ​តាក់តែង​ជា​សាវតារ សរសេរ​ជាក់​តាំងពី​ជីតា​ទួត​របស់លោក​ថា "​បានមក​ចាប់​កាប់​គាស់​រាន​ទឹកដី​កោះ​នេះ តាំងពី​ដុះ​ឡើង បាន​ទាំង​កប់​ដុំ​មាស​ប៉ុន​ផ្លែ​ខ្វិត​ក្រោម​គល់​ធ្លក ជម្រៅ ៣ ហត្ថ ទុកជា​ព័ស្តុតាង​, ដី​កោះ​ព្រះ​កេរ្តិ៍​នេះ ត្រូវ​បានជា​ចំណែក ចែក​ឲ្យ​ស្ដេច​ព្រះថោង​ជា​ចៅ​" ហើយ​យក​សាវតារ​ទៅ​រោល​ផ្សែងភ្លើង​ឲ្យ​ក្រហមជាំ ល្មម​គេ​មើលឃើញថា​ជា​របស់​ចាស់​ចុះមក​មែន ។ តែងសេចក្ដី​ដូច្នេះ​ស្រេច ទើប​ព្រះថោង ប្រើ​សេនា​ទាហាន​ឲ្យ​ទៅ​បណ្ដេញ​ស្ដេច​ចាម​។
ស្ដេច​ចាម មិន​ព្រម​ដើរចេញ ប្រុង​លើកទ័ព​ច្បាំង​គ្នា ដោយ​អះអាងថា ជា​កេរ្តិ៍ដំណែល​រៀងៗ ខ្លួន​។ ព្រះថោង តវ៉ា​ថា "​យើង​អាង​មាន​ព័ស្តុតាង​ជា​កេរ្តិ៍ដំណែល​របស់​យើង បានជា​ហ៊ាន​បណ្ដេញ​អ្នកឯង​"​។ ស្ដេច​ចាម​ថា "​អ្នកមាន​ព័ស្តុតាង​យ៉ាងណា ?” ។ ព្រះថោង​ថា "​យើង​អាង​សាវតារ​ពី​ជីតា​យើង​ចែក​ដី​កោះ​នេះ​ឲ្យ លោក​បាន​ទាំង​កប់​ដុំ​មាស​ប៉ុន​ផ្លែ​ខ្វិត ក្រោម​គល់​ធ្លក ជម្រៅ ៣ ហត្ថ ជា​ភស្តុតាង​ទុក​ឲ្យ​យើងៗ មិនទាន់​ទាំង​បាន​ទៅ​គាស់​មាស​នោះ​ផង​, បើ​មិន​ជឿ​ត្រូវ​តាំងភ្នាល់​គ្នា​យកឈ្នះ​ចាញ់ ត្រង់​បន្ទាល់​នេះ​ចុះ​"​។ ស្ដេច​ចាម ជា​មនុស្ស​ឆោត ព្រម​ចុះ​សន្យា​នឹង​ព្រះថោង ទទួល​ឈ្នះ​ចាញ់​ត្រង់​មាន​ភ័ស្តុតាង​ក្នុង​សាវតារ​ពីរ​ខៈ គឺ ១- ត្រង់​ថា​ជីតា​ចែក​ឲ្យ​, ២- មាន​កប់​ដុំ​មាស​នៅ​គល់​ធ្លក​, ថាបើ​ពិតជា​មាន សុខចិត្ត​ដើរចេញ​ពី​ទីនេះ ទើប​ទ្រង់​កំហែង​ទារ​សាវតារ​ពី​ព្រះថោង​មើល​។ ព្រះថោង​យក​សាវតារ​មក​ឲ្យ​មើល រួច​សង្ខើញ​ឲ្យ​ជីកដី​ក្រោម​គល់​ធ្លក​រក​ដុំ​មាស​ទៀត​។ លុះ​ឃើញ​ពិត​ទាំងពីរ​ខ ស្ដេច​ចាម ទាល់​ប្រាជ្ញា តែ​ក្រាញ​មិន​ព្រម​ដើរចេញ ក៏​រករឿង​នឹង​លើកទ័ព​មក​ប្រឆាំង​។ ព្រះថោង ដឹង​រឿង​ដូច្នោះ ក៏​លើកទ័ព​ទៅ​សង្គ្រុប​មុន មិន​ឲ្យ​ដឹងខ្លួន ចាប់បាន​ទាំង​ស្ដេច​ចាម និង​សេនា​ទាហាន ។ ស្ដេច​ចាម អង្វរ​សុំ​ជីវិត សុខចិត្ត​ថ្វាយ​ទឹកដី និង​សេនា​ទាហាន​។ ព្រះថោង ក៏​លែង​ទោស ហើយ​ដេញ​ឲ្យ​ទៅ​នៅ​ភ្នំ​ក្រោម​។ ស្ដេច​ចាម ឈឺចិត្ត​ចុក​ឈាម​ស្លាប់ទៅ​។ ពួក​បណ្ដារាស្ត្រ​ចាម​ប្រុស​ស្រី​ប៉ុន្មាន ព្រះថោង ក៏​រឹប​ដាក់​បន្ថោក​សាសន៍​ដាក់​ជា​ជាតិ កួយ ព័រ អស់​ទៅ​។ (​ក្នុង​ប្រជុំរឿងព្រេង​គេ​ថា​ព្រះថោង​ជា​ស្ដេច​មន កាលណោះ គឺ​ឆ្នាំ ៦៦ រឺ ៧៦ នៃ គ​.​ស​.)
​បើតាម​សៀវភៅ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរ​របស់​បណ្ឌិត​រស់​-​ចន្ទ្រា​បុត្រ ថ្ងៃមួយ ព្រះថោង និង ស្ដេច​ចាម ព្រះនាម​អស្សា​ជ័យ​រាជ កើតមាន​ជម្លោះ​ឈ្លោះ​មិន​ចុះសម្រុង​នឹង​គ្នា ហើយក៏​កើតមាន​ជា​សង្គ្រាម​ចម្បាំងរាំងជល​។ ព្រះថោង​បាន​យកជ័យ​ជម្នះ ឈ្នះ​កម្ចាត់​ស្ដេច​ចាម ដែល​រត់​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​ទៅ​ពួន​នៅ​ចម្ប៉ា​សក្ដិ បច្ចុប្បន្ន​ទឹកដី​លាវ​សព្វថ្ងៃ​។ ឥឡូវ​ព្រះថោង​ព្រះអង្គ​បាន​គ្រប់គ្រង​ទឹកដី​គោកធ្លក​តែម្នាក់ឯង​។ ព្រះអង្គ​បានដាក់​ឈ្មោះ​ព្រះ​នគរ​ថា "​នគរ​គោកធ្លក​"​។​
​នៅក្នុង​រាជ​របស់​ព្រះអង្គ បើតាម​ពង្សាវតារ​ខ្មែរ និង ឯកសារ​ជាច្រើន​ទៀត លើកលែងតែ​ពង្សាវតារ​សម្ដេច​វាំង​ជួន ស្ដេច​ចាម​ដែល​ច្បាំង​ចាញ់​ព្រះថោង​កាលពី​លើក​មុន បាន​លើក​កងទ័ព​យ៉ាង​គគ្រឹកគគ្រេង មក​វាយប្រហារ​នគរ​គោកធ្លក​។ ស្ដេច​ចាម​អស្សា​ជ័យ​រាជ ដោយមាន​កូនប្រុស​ប្រាំ​នាក់ ធ្វើជា​មេទ័ព​ជំនួយ បាន​លើកទ័ព​ចេញ​មកពី​ចម្ប៉ា​សក្ដិ​។ ពង្សាវតារ​ខ្មែរ​ដែល​រៀបចំ​ដោយ​ព្រះអង្គម្ចាស់​នព្វ​រតន៍ បាន​សរសេរ​បញ្ជាក់ថា កងទ័ព​ចាម​ដោយមាន​កងទ័ព​លាវ​ចូលរួម​ផង បានមក​ចោម​ព័ទ្ធ​ទីក្រុង​មហានគរ​។ ពេលនោះ​ព្រះ​កុ​ម៉ែ​រាជ​បាន​កោះប្រជុំ គ្រប់​នាម៉ឺន​មុខមន្ដ្រី​មេទ័ព​តូចធំ ដោយមាន​ព្រះបន្ទូល​ថា បើ​យើង​ច្បាំង​តប​នឹង​សត្រូវ​ក៏បាន​ដែរ តែ​ប្រជាពលរដ្ឋ​យើង នឹងត្រូវ​ស្លាប់​បាត់បង់​ច្រើន​ជាមិនខាន​។ ដូច្នេះ​គួរ​ណាស់​តែ​យើង​ធ្វើ​ល្បិច​កិច្ចកល​ជា​ចាញ់ ខ្លាច​ចាម​ហើយ​នាំគ្នា​វាយ​សម្រុក​បើកផ្លូវ នាំ​គ្រួសារ​រត់ចោល​នគរ​មួយរយៈ​សិន​។
ធ្វើ​ដូច្នេះ​កងទ័ព​ចាម និង​មាន​ជំនោរ​ចិ​ត្ដ​ក្អេងក្អាង ភ្លេចខ្លួន​ហើយ​នាំគ្នា​មក​តាំងទី​ក្នុង​មហានគរ​ជាមិនខាន​។ ពេលនេះ ចាំ​យើង​លើក​ទាំង​ទ័ព​មនុ​ស្សទាំង​ទ័ព​នាគមក​វាយប្រហារ​សត្រូវ​យកជ័យ​ជម្នះ​វិញ​។ ទ័ព​ខ្មែរ​បាន​វាយ​បើកផ្លូវ​ចេញ បាន​ដូច​សេចក្ដីប្រាថ្នា សម្ដេច​កុ​ម៉ែ​រាជ បាន​នាំ​ពល​រេ​ហ៍​ទៅ​រៀបចំ​ទីតាំង​បោះ​បន្ទាយ​ជំរុំ​នៅ នគររាជ​សីមា​។ ព្រះអង្គ​ក៏​ចាប់ផ្ដើម​រៀបចំ​កងទ័ព មាន​ទ័ព​លាវ​ផង បង្ហាត់បង្រៀន​ហ្វឹកហ្វឺន​តាម​គ្រប់​ក្បួន​យុទ្ធសាស្ដ្រ ពិជ័យសង្គ្រាម​។ ទ័ព​ចាម​ដូចដែល​ព្រះអង្គ​បានគិត​មែន បាននាំគ្នា​មក​តាំងទី​នៅក្នុង​ព្រះ​មហានគរ​។ មួយឆ្នាំ​ក្រោយមក សម្ដេចព្រះ​កុ​ម៉ែ​រាជ ដោយមាន​ជំនួយ​ពី​ទ័ព​នាគ​បាន​លើកទ័ព​ទៅ​វាយប្រហារ កំចាត់ទ័ព​ចាម​ធ្វើអោយ​បរាជ័យ​រត់​បាក់បែក​អស់​។ ស្ដេច​ចាម​អស្សា​ជ័យ​រាជ ត្រូវរបួស​យ៉ាង​ទម្ងន់ ហើយក៏​បាន​បាត់បង់​ជីវិត ក្នុង​គ្រា​ចម្បាំង​នោះ​ទៅ​។ រីឯ​កូនប្រុស​ទាំង​ប្រាំ​នាក់​របស់​ស្ដេច​ចាម​ត្រូវ​កងទ័ព​ខ្មែរ និង​កងទ័ព​នាគ​ចាប់បាន​។ កូន​ស្ដេច​ចាម​ទាំង​ប្រាំ​នាក់ បានទទួល​ខ្លួន​ចុះចាញ់ សុំ​ចំណុះ និង​សុំ​បំរើ​ព្រះថោង​រៀងរហូត​តទៅ​។​
​ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ​ព្រះ​កុ​ម៉ែ​រាជ​បានតែងតាំង​កូន​ស្ដេច​ចាម​ឈ្មោះ សុរិយា​វរ​មិ​ន្ទ​អោយ​គ្រប់គ្រង​ស្រុក​ទ្រាំង ដោយមាន​ទីតាំង​នៅលើ​ភ្នំ​បា​យ៉ង់​កោ ព្រះ​សុរិយោ​ទេ​វេស អោយទៅ​គ្រប់គ្រង​ស្រុក​បាទី​ដោយ​តាំងទី​នៅលើ​ភ្នំ​ជី​សូរ ព្រះ​បរមេ​ន្ទ្រា​វរ​មិ​ន្ទ អោយទៅ​គ្រប់គ្រង​ស្រុក​លើកដែក ព្រះ​សុរិយោ​វរ​មិ​ន្ទ អោយទៅ​គ្រប់គ្រង​ស្រុក​ត្បូងឃ្មុំ និង​ព្រះ​ស្រេ​ន្ទ្រា​វរ​មិ​ន្ទ​អោយទៅ​ត្រួតត្រា​ស្រុក​ស្ទោង​។​
​នា​សម័យ​នោះ ព្រំប្រទល់​ដែន​ទឹកដី​ខ្មែរ បាន​លាតសន្ធឹង​ទៅដល់​ស្រុក​ពិស្ណុលោក និង​សុខោទ័យ នៅ​ទិស​ខាងលិច​ទៅដល់​ស្រុក​គោក​អង្ក្រង ឬ​ស្រុក​យួន​នៅ​ទិសខាងកើត ទៅដល់​ស្នាម​ខ្សាច់ (​ខាងជើង​ភ្នំ​ដងរែក​)​នៅ​ទិស​ខាងជើង​និង នៅ​ទិស​ខាងត្បូង​ទល់​និង​សមុទ្រ​។​
​ការរៀបចំ​ក្បួនច្បាប់​
​បណ្ដាជន​ជាច្រើន មាន​អ្នកប្រាជ្ញ​បណ្ឌិត​តូចធំ បានមក​រស់នៅ​តាំង​លំនៅស្ថាន​កុះករ​នៅ​នគរ​គោកធ្លក​។ ព្រះអង្គ​បាន​បញ្ជា​អោយ​អ្នកប្រាជ្ញ​កែប្រែ​អក្សរ ភាសាសំស្ក្រឹត មកជា​អក្សរ​ភាសា​ខ្មែរ​សម្រាប់​ប្រើប្រាស់​។ ការរៀបចំ​កសាង​ស្រុកភូមិ​នគរ ក្នុង​វិស័យ​កសិកម្ម និង​សេដ្ឋកិច្ច ក៏ត្រូវ​បាន​ចាត់​យ៉ាងសកម្ម​ដែរ​។ នៅ​ផ្នែក​ជំនឿ​សាសនា គេ​ក៏​បានឃើញ​មាន​វត្ដ​មាន​សាមណេរ វត្ដ​អារាម​ព្រះពុទ្ធសាសនា​ជាច្រើន នៅលើ​ទឹកដី​នគរ​គោគធ្លក​។
ព្រះថោង​រៀប​អភិសេក​ជាមួយ​នាងនាគ មាន​បុត្រ​ចំនួន​១១​អង្គ​
​ថ្ងៃមួយ​ព្រះថោង​បាន​នាំ​ពល​រេ​ហ៍ ទៅ​ក្រសាល​តាម​ឆ្នេរ​ខ្សាច់​កោះ បាន​យាង​ទៅដល់​ទួល​ដំបូក​គោកធ្លក ដោយ​ហេវ​ហត់​អស់កម្លាំង ព្រះអង្គ​ចូលទៅ​សម្រាក​ក្រោម​ដើម​ធ្លក​ដល់ពេល​រសៀល ទើប​ព្រះអង្គ​ភ្ញាក់ តែ​ទឹកបាន​ឡើង​លិច​ព័ទ្ធជុំវិញ​ទួលគោក​ធ្លក ដោយ​មិនអាច​វិល​ត្រលប់​វាំង​ប្រាសាទ​បាន ព្រះថោង​ក៏​ទ្រង់​សម្រាក​នៅ​ទីនោះ រង់ចាំ​ពេល​ទឹក​ស្រ​កដក​ទៅវិញ​។ គ្រានោះ នា​រាត្រី​ដ៏​សែន​ស្ងាត់ជ្រងំ ព្រះ​នាង​ធា​រាវ​ត្តី​បុត្រី​សេ្ដច​ភុជង្គនាគ​បាន​នាំ​អស់​ពួក​ភីលៀង​បរិវារ ចេញមក​ក្រសាល​លេង​កំសាន្ដ​លើ​កោះ​គោកធ្លក​។ ព្រះថោង​ទត​យល់ឃើញ​ព្រះ​នាង​កាលណា ក៏​លបលួច​ចាប់​ចិ​ត្ដ​ប្រតិព័ទ្ធ​ស្នេហា​ភ្លាម​។ ក្រោយ​ដែល​បាន​ផ្ដោះផ្ដង សាកសួរ​គ្នា​ទៅវិញទៅមក ព្រះថោង និង​នាងនាគ​ក៏​ចាប់ផ្ដើម​មាន​ចិ​ត្ដ​ស្នេហា​ស្មោះស្ម័គ្រ​នឹង​គ្នា​ទៅវិញទៅមក​។ ក្នុង​រវាង​ប្រាំពីរ​ថ្ងៃ តាម​ពេល​កំណត់​រវាង​គូ​ស្នេហា​ទាំងពីរ ព្រះថោង​ត្រូវ​រៀបចំ​ជំនូន និង​អណ្ដាប់អណ្ដា​ការ​គ្រប់បែបយ៉ាង​មក​រង់ចាំ​នៅត្រង់​ទីកន្លែង​ដដែល​។ ចំណែក​ព្រះ​នាង​ធា​រាវ​ត្ដី កាលបើ​ទៅដល់​ស្ថាន​ភុជង្គនាគ ក៏បាន​រ៉ាយរ៉ាប់​រឿងរ៉ាវ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​តាម​ដំណើរ​ទូលថ្វាយ​ព្រះបិតា និង​ព្រះ​មាតា​។ ស្ដេច​ភុជង្គនាគ មិនបាន​យល់​ជំទាស់​ទេ​។ ព្រះអង្គ​បាន​សុខ​ចិ​ត្ដ​យល់ព្រម​ទៅតាម​សំណូមពរ​គោលបំណងរ​បស់​កូន​។​
​ប្រាំពីរ​ថ្ងៃ​កន្លងមក ព្រះថោង បាន​នាំ​ពល​រេ​ហ៍​សេនា លើក​ជំនូន​សួយសារអាករ​គ្រប់បែបយ៉ាង រៀបចំ​ដោយ​ប្រណិត យ៉ាង​បរិបូណ៌​ឥតមាន​ខ្ចោះ ឥតមាន​ខ្វះ​ត្រង់ណា យកមក​ទុក​ត្រៀមខ្លួន​រង់ចាំ​នៅក្រោម​ដើម​ធ្លក​។ ដល់​ថ្ងៃ​កំណត់​ស្ដេច​ភុជង្គនាគ និង​អគ្គមហេសី​បាន​យាង​ចេញមក​ត្រង់​កន្លែង​ដើម​ធ្លក​មែន បាន​យល់ឃើញ​ព្រះ​មាតា​ព្រះបិតា​ព្រះ​នាង​ធា​រាវ​ត្ដី​ភ្លាម​កាលណា ព្រះថោង​ទ្រង់​លុតជង្គង់​ក្រាបថ្វាយបង្គំ​ដោយ​ក្ដី​គោរព​។ ស្ដេច​ភុជង្គនាគ និង​មហេសី​ពេញចិត្ដ​ត្រេកអរ​សាទរ​ណាស់ បានទទួល​ព្រះថោង​ជា​កូនប្រសា ហើយក៏​បានរៀបចំ​អភិសេក​កូនស្រី​កូនប្រុស​ជា​គូ​ស្វាមីភរិយា​តរៀងមក​។ ស្ដេច​ភុជង្គនាគ ព្រមទាំង​បរិវារ ដើម្បី​ទុកជា​ចំណង​ដៃដល់​កូនប្រុស​ស្រី បាន​នាំ​ពល​រេ​ហ៍​សេនា បឺត​ពង្រីង​ទឹកសមុទ្រ បង្កបង្កើត​អោយ​កើត​បានជា​ដី​ស្ងួត ធំធេង​ទូលំទូលាយ ហើយ​បាន​កសាង​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​វាំង​តូចធំ​ទុក​ថ្វាយ​ជាច្រើន​។​
​ព្រះថោង​នាងនាគ ត្រូវបាន​រៀបចំ​អភិសេក ជា​គូ​ស្វាមីភរិយា​នៅវេលា​ម៉ោង ៧​ព្រឹក នៅ​ថ្ងៃ ១១ កើត ខែ​ពិសាខ ពស​.២៧៧ ឆ្នាំម្សាញ់ ត្រូវជា​ឆ្នាំ ២៦៧ ម​.​ស​.​។ កាលនោះ​ព្រះថោង​បាន​ព្រះជន្ម ៤៦ វស្សា ក្នុងពេល​ជាមួយគ្នា​នោះដែរ ព្រះថោង​ក៏បាន​ទទួល​ព្រះ​រាជាភិសេក ឡើង​សោយរាជ​សម្បត្ដិ​នគរ​គោកធ្លក​ដែរ​។ ព្រះអង្គ​បានទទួល​គោ​រម្យ​នាម​ជា​ព្រះបាទ​សម្ដេច​កុ​ម៉ែ​រាជ​សេដ្ឋា​ធម្មិក​វរោ​ត្ដមប​ថម​ខេមរា ខ​ត្ដិ​យា​វង្ស​ស​កូ​ល កំពូល​ក្រុង​កម្ពុជា​ធិបតី​សិរិ​យស​សោភា បវរ​រាជធានី បូណ៌មី​ឧត្ដម​មហា​ដ្ឋា​ន​។ ព្រះ​អគ្គមហេសី​នាងនាគ ឬ​ព្រះ​នាង​ធា​រាវ​ត្ដី​បានទទួល​ព្រះនាម​ជា សម្ដេចព្រះ​វគ​ត្ដី​ក្ស​ត្រី​គាប់​លក្ខណ៍​ឯកអគ្គ​ទេវី​។ ពិធីបុណ្យ​អភិសេក​ចប់សព្វគ្រប់​កា​ល​ណា​ស្ដេច​ភុជង្គនាគ និង​ព្រះ​អគ្គមហេសី​បាន​នាំ​បរិវារ​នាម៉ឺន​មុខមន្ដ្រី ត្រលប់​ចុះទៅ​ព្រះ​នគរ​វិញ ដើម្បី​ជូន​ដំណើរ​ព្រះបិតា​ព្រះ​មាតា​ក្មេក​ចុះទៅ​ស្ថាន​ភុជង្គនាគ ព្រះថោង ឬ​ព្រះបាទ​សម្ដេច​កុ​ម៉ែ​រាជ បាន​ចាប់​តោង​ស្បៃ​នាងនាគ​ចុះទៅ​តាម​ទៅជា​មួយ​ដែរ​។ កាលនោះ​ព្រះថោង​រៀបចំ​សាងសង់​ព្រះបរមរាជវាំង គង់នៅ​មហា​នគរធំ ឬ​មហានគរ ឬ​អង្គរ​ដែលជា​កន្លែង​ដើម​ធ្លក​បាន​ដុះ​។​
​បើតាម​សៀវភៅ​ប្រជុំរឿងព្រេង​ខ្មែរ​ភាគ​ទី​៩ រឿង​ទី​១៤ ព្រះថោង មាន​សេចក្ដីត្រេកអរ​ឡើងវិញ ហើយ​ទ្រង់​ប្រាប់​មន្ត្រី​ទាំងអស់ តាម​បង្គាប់​អគ្គមហេសី​។ លុះដល់​វេលា​នឹង​ហែ​ទៅ ព្រះថោង ក៏​តោង​ជាយ​ស្បៃ​នាង​ទាវ​ដ្ដី​, ពួក​នាម៉ឺន​មន្ត្រី ក៏​តោង​ព្រះ​ពស្ត្រ​ស្ដេច​តៗ​គ្នា គ្រប់​ទាំងប្រុស​ទាំងស្រី ទៅ​រហូតដល់​ឋាន​ភុជង្គនាគ​។​
​ព្រះបាទ​ភុជង្គនាគ រៀប​អភិសេក​កូន​នៅ​ឋាន​ភុជង្គនាគ​រួច ទ្រង់​ក៏​ថ្វាយ​នាម​ជាថ្មី​ទាំងអស់​។ ព្រះថោង ជា​ព្រះបាទ​អាទិច្ច​វង្សា​, នាង​ទាវ​ដ្ដី ជា​នាង​ទាវ​ធីតា​, កោះ​គោកធ្លក ជា​ក្រុង​កម្ពុជា​ធិបតី ដែល​ឋិត​នៅ​ក្នុងការ​ទំនុកបម្រុង​នៃ​នគរ​ភុជង្គនាគ​។ ព្រះបាទ​ភុជង្គនាគ ទ្រង់​ចាត់​នាគ​សេនា​មាន​ឫទ្ធិ ២ រូប ឲ្យ​មក​គាល់​បម្រើ និង​ការពារ​ជានិច្ច បង្ការ​ក្រែង​បើ​មាន​ភ័យ​សឹកសង្គ្រាម​មក​សង្កត់សង្កិន នឹង​បានដឹង​ដំណឹង​ឆាប់ អាច​ឲ្យ​លើក​ពល​សកល​យោធា​មកជួយ​ការពារ​ទាន់ ។​
​ត្រង់​នេះហើយ ដែល​គេ​តែងតែ​ធ្វើ​ត​មកដល់​សព្វថ្ងៃ គឺ​កាលណា​ក្រោក​ឡើង​ពី​អង្គុយ​ផ្ទឹម​សំពះការ គេ​ឲ្យ​កូនប្រុស​តោង​ជាយ​ស្បៃ​កូនស្រី​ចូលទៅក្នុង​បន្ទប់ ដោយ​យកតម្រាប់​តាម​ព្រះបាទ​អាទិច្ច​វង្សា ដែល​តោង​ស្បៃ​នាងនាគ​ជា​អគ្គមហេសី​ទៅ​ឋាន​ភុជង្គនាគ​នោះឯង ។​
​ព្រះរាជ​វង្ស​
​ព្រះថោង និង​នាងនាគ បាន​មាន​ព្រះ​រា​បុត្រាបុត្រី​ជាច្រើន​ដែល​ព្រះអង្គ​ចែក​ភារៈកិច្ច​តែងតាំង​អោយមាន​ឋានន្ដរសក្ដិ និង​ប្រគល់​បេសកកម្ម​រៀងខ្លួន អោយទៅ​ត្រួតត្រា​ស្រុក​នគរ​ប្រទេស​ផ្សេងៗ​
១- ព្រះ​វិ​រោ​រាជ​, បុត្រ​ច្បង ទទួល​មុខងារ ជា​មហាឧបរាជ​
២- ព្រះ​ហរិរាជ​, ជា​កែវ​ហ្វា​
៣- ព្រះ​បរមិន្ទ​រាជ ត្រូវ​ទៅគ្រប់​គ្រង​ស្រុក​មង្គលបុរី​
៤- ព្រះ​ឧទ័យ​រាជា​, ស្រុក​ធន​បុរី​
៥- ព្រះ​នរិន្ទ​រាជា​, ស្រុក​សាវា​ង​បុរី​
៦- ព្រះ​វិ​ជៀន​រាជ​, ស្រុក​គំដែង​បុរី​
៧- ព្រះ​សា​ហ​រាជ​, ស្រុក​បុរីរម្យ​
៨- ព្រះ​ភិ​រុណ​រាជ​, ស្រុក​ប​ស្ចឹ​ម​បុរី​
៩- ព្រះ​ពិ​ជិត​រាជ​, ស្រុក​ពិ​ជិត​បុរី​
១០- ព្រះ​សុវណ្ណ​រាជ​, ស្រុក​សុវណ្ណ​លោក​
១១- ព្រះ​ពិពិត​រាជ ស្រុក​ពិស្ណុលោក​។​
​ព្រះថោង ឬ សម្ដេចព្រះ​កុ​ម៉ែ​រាជ សោយរាជ​សម្បត្ដិ​នៅ​នគរ​គោកធ្លក បាន​៧៧​ឆ្នាំ​។ ព្រះអង្គ​បាន​ចូល​ទិវង្គត នៅ​ឆ្នាំរកា ក្នុង​ព្រះជន្ម ១២២ ព្រះវស្សា​។​
​ជនជាតិ​ជិតខាង​
​មួយផ្នែក​ទៀត នាគ្រា​កាលនោះ​គេ​សំគាល់​ឃើញ​មាន​ជនជាតិ​បរទេស​ជាច្រើន បាន​ចូលមក​រស់នៅ​រកស៊ី​ធ្វើ​ជំនួញ​ប្រកបមុខរបរ​ក្នុងស្រុក​ខ្មែរ មានដូចជា​សៀម លាវ យួន ជាដើម​។ សៀម​ចុះមក​នៅ​បឹង​ណោ​ង​ស្នោ ប្រកបមុខរបរ​រក​ស៊ី​ចាប់​ត្រី​កន្ធរ​យកមក​ប្រឡាក់​ហាល​។ ជា​រៀងរាល់ឆ្នាំ ជនជាតិ​សៀម​ទាំងនោះ តែងតែ​ដឹក​នាំយក​ត្រី​កន្ធរ​ហាល និង ទឹកថ្លា​ល្អ​បរិសុទ្ធ​នៅក្នុង​ខេត្ដ​ពេជ្រ​បុរី មក​ថ្វាយ​ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ​សម្ដេចព្រះ​កុ​ម៉ែ​រាជ​ជា​សួយសារអាករ​។ ចំណែក​ជនជាតិ​យួន​វិញ ប្រក​បបរ​រកស៊ី​លក់​ក្រណាត់​សូត្រ ហើយ​ជា​រៀងរាល់ឆ្នាំ ក៏​តែងតែ​នាំយក​សំពត់សូត្រ សំពត់​ព្រែ មក​ថ្វាយ​ព្រះរាជា​ជា​សួយសារអាករ​ដែរ​។​

​ព្រះបាទ​ជ័យ​វរ្ម័នទី​៧​ និ​ អាថ៌កំបាំង​អំពី​ការបាត់​ព្រះកាយ

ជីវប្រត្តិពី
 «ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧»

ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ មានព្រះអគ្គមហេសី ២ព្រះអង្គ គឺព្រះនាងជយរាជទេវី និង ព្រះនាងឥន្រ្ទទេវី ។ ព្រះមហេសីទាំងពីរអង្គជាបងប្អូនបង្កើត ព្រះនាងជ័យរាជាទេវី រៀបអភិសេកមុនពេលដែលព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បានឡើងសោយរាជ្យ។ នៅក្រោយពេលដែលព្រះនាងជ័យរាជាទេវី បានសោយទីវង្គតទៅ ទើបព្រះនាងឥន្រ្ទទេវី  (ដែលជាព្រះរៀម) បានរៀបអភិសេកបន្ទាប់ទៀត។

ព្រះរាជជីវប្រវត្តិតាមសិលាចារឹក
ផ្ទាំងសិលាចារឹកដ៏ធំមួយនៃប្រាសាទព្រះខ័នស្ថិតនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប អតីតទីក្រុងខែ្មរមហាអស្ចារ្យរុងរឿង ដែលលោក គែ្លហ្សិ៍ បានប្រទះឃើញ គឺលោក ហ្ស៊ក សេដែស ជាជនជាតិបារាំងសែស ដែលបានបោះពុម្ពផ្សាយ កាលពីឆ្នាំ ១៩៤១។ ការផ្សព្វផ្សាយនូវទិន្នន័យដ៏សំខាន់បំផុត ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងព្រះរាជជីវប្រវតិ្តរបស់ព្រះបាទជយវរ័្មនទី៧ ព្រះមហាវីរក្សត្រនៅសម័យមហានគរ។ មតិមហាជនខែ្មរមួយចំនួន មិនទាន់បានជ្រាបអំពីព័ត៌‌មានចម្បងទាំងនេះឲ្យបានច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ។ ប៉ុនែ្តអ្នកឯកទេសខាងប្រវត្តិសាស្រ្តកម្ពុជា បានលើកយកមកបកប្រែក្រៅផ្លូវការ ជូនជនរួមជាតិខែ្មរ ទុកជាការចេះដឹងទូទៅខាងប្រវត្តិសាស្រ្តមួយកម្រិតទៀត ។ គួររំលឹកផងដែរថា សិលាចារឹកនេះ (k-៩០៨) មានចារជាអក្សរទាំងអស់ចំនួន ១១១ គាថា។ បណ្ឌិតបុរាណវិទូខែ្មរ លោក មីសែល ត្រាណេ បានលើកឡើងថា "១៨គាថាដើមនៃសិលាចារឹកនេះ" មានលក្ខណៈដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងខ្លឹមសារនៃសិលាចារឹកប្រាសាទតាព្រហ្ម។ លោកបណ្ឌិតបានធ្វើការបកប្រែនូវគាថាមួយចំនួន ជាពិសេស គាថាជីវប្រវត្តិរបស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័ន ទី ៧ ដូចតទៅនេះ៖

« ជាព្រះរាជាមួយព្រះអង្គ ដែលត្រូវបានព្រះរាជាទាំងពួង នៃដែនដីដែលនៅដៃមានកាន់យ៉ាងណែន មនុស្សគោរពសក្ការៈ។ ព្រះអង្គជាគតិបណ្ឌិតដ៏ឆ្នើមក្នុងចំណោមគតិបណ្ឌិតផងទាំងឡាយ ជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះរាជា ព្រះបាទស្រុតវរ័្មន និងព្រះបាទស្រីស្រេស្ថវរ្ម័ន ជាមនុស្សល្អប្រពៃ តាមរយៈព្រះសម្មិទ្ធិដ៏រុងរឿងថ្កើងថ្កាន ជាប្រភពនៃវង្សក្សត្រដ៏បរិសុទ្ធ » (គាថាទី ៦) ។

« ព្រះអង្គជាព្រះអាទិត្យនៅលើមេឃា ដែលជាវង្សត្រកូលកម្ពុជា ដែលបានប្រសូតឡើងនៅលើភ្នំខាងកើតនៃជយាទិត្យបុរៈ។ ព្រះអង្គបានដាស់បេះដូងផ្កាឈូកនៃ សព្វសត្វលោក ជាឃ្លាំងនៃភាពត្រចេះត្រចង់ ជាអធិរាជនៃស្រេស្ថបុរៈ » (គាថាទី ៧)។

« ប្រសូតឡើងក្នុងមហានគរនៃគ្រួសារខាងព្រះមាតា ដែលព្រះចន្ទចែងចាំងនូវកាំរស្មីព្រះកិត្តនាមល្អប្រពៃឥតខ្ចោះ ភ្លឺថ្លាដូចព្រះនាងលក្ស្មី ព្រះនាងបាននាំមុខកំពូលស្រ្តីទាំងឡាយ (គឺព្រះរាជិនី) កម្ពុជរាជលក្ស្មី » (គាថាទី ៨)”។

« ស្វាមីនៃដែនដីឯភវបុរៈ ព្រះបាទភវរ្ម័នទេវៈ ប្រកបដោយសម្រស់ដ៏ភ្លឺថ្លា ដែលនាំមកនូវមន្តសេ្នហ៍ចំពោះព្រះរាជនគររបស់ទ្រង់ ។ ពោរពេញទៅដោយទេពកោសល្យ ជាប្រភពកំណើតនៃ រាជវង្សានុវង្ស ដូចអ្នកដែលបានប្រកបដោយកាំរស្មីអមតៈ។ ព្រះអង្គបានសម្រាលនូវភាពឈឺចុកចាប់របស់ប្រជានុរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ » (គាថាទៅ ៩)។

« អ្នកដែលមានអាកប្បកិរិយាល្អ ភាពល្បីល្បាញ វីរភាព ដែលគេមិនអាចស្តីបន្ទោសអ្វីៗ ទាំងអស់បានឡើយ ហើយទ្រង់បានប្រសូតក្នុងត្រកូលរបស់អ្នកនោះ ព្រមទាំងបានបង្កើតនូវកិច្ចការសម្រាប់មនុស្សគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន ព្រះបាទស្រីហស៌‌វរ្ម័ន ជាអ្នកបំផ្លាញសេចក្តីរីករាយរបស់សត្រូវក្នុងចម្បាំង ហើយមានព្រះរាជសកម្មភាពដ៏ថៃ្លថ្លា ដែលបានផ្សព្វផ្សាយចេញពីវាចាគ្រប់ទិសទី » (គាថាទី ១០)។

« តាមរយៈព្រះមហាក្សត្រ និងព្រះរាជមហេសីនេះ ព្រះនាងស្រីជយរាជចូឌាមនី បានមានកំណើតឡើង » … « ប្រៀបទៅនឹងធាត្រីដែលបង្កើតឡើងដោយភាពរឹងប៉ឹង ដូចកមលា ដោយសោភ័ណភាព ដូចអរុណោទ័យ ដោយអាកប្បកិរិយាដែលមិនអាចស្តីបន្ទោសបានឡើយ ដូចបៃត្រីដែលបានចាប់កំណើតដោយសប្បុរសធម៌‌ » (គាថាទី ១១-១២)។

« បានសោយរាជសម្បត្តិ នៅឯស្រីមន្តយសោធរបុរៈ ព្រះមហាក្សត្រជយវរ្ម័នទេវៈ ក្រោយពីផ្ទាញ់រលកនៃពួកសត្រូវ ព្រះអង្គបានបោះបង្គោលរហូតដល់សមុទ្រ បង្គោលនៃ ជ័យជំនះគ្រប់ទិសទី ព្រះអង្គ និងបុព្វការីជនប្រថាប់នៅឯមហិធរបុរៈ » (គាថាទី ១៣) ។

« ព្រះរាជបុត្រីរបស់ព្រះបាទស្រីហស៌‌វរ្ម័ន បានឲ្យកំណើតទៅមហាបុរសមួយរូប គឺ ព្រះបាទជយវរ្ម័ន ទី ៧ ប្រកបដោយថាមពលចែងចាំងដូចភ្លើងក្រហមឆ្អៅ បៀ្របដូចទៅនឹងព្រះនាងអទិតិ ដែលបានធ្វើឲ្យព្រាហ៌្មសីក្លាយទៅជាសេ្តចនៃពពួកទេវតា ដែលដោយសារការប្រណិប័តន៍ដ៏ល្អប្រពៃដើម្បីការការពារដែនដី បានសម្លាប់ពួកមេទ័ពបច្ចាមិត្ត » (គាថាទី ១៨)។

រួមសេចក្តីមក គ្មានអ្វីសង្ស័យឡើយ ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ពិតជាវង្សមហាក្សត្រាខែ្មរយ៉ាងពិតប្រាកដ ដែលបានតពូជពង្សពីព្រះមហាវីរក្សត្រនាសម័យនគរភ្នំ និងចេនឡា ដ៏មាន មហិទ្ធិប្ញទិ្ធគួរឲ្យស្ញប់សែ្ញង ហើយព្រះអង្គក៏ជាមហាបុរសរដ្ឋ ដែលបានការពារដែនដីខែ្មរយើង ដោយមានការលះបង់ខ្ពស់ រកអ្វីបៀ្របពុំបានឡើយ។

ស្នាមព្រះហស្តក្នុងការកសាងផ្លូវជាតិធំៗ ចំនួន៥ ខែ្សក្នុងរជ្ជកាលព្រះអង្គ
មិនត្រឹមតែកសាងនូវ មន្ទីរពេទ្យនិងធម្មសាលា ប្រាសាទច្រើនរាប់មិនអស់ទេ ក្នុងរជ្ជកាលព្រះអង្គ ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ទ្រង់បានកសាងផ្លូវជាតិធំៗ ចំនួន៥ខែ្ស សម្រាប់ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់អាណាចក្រ ។ លោក វង់ សុធារ៉ា សាស្រ្តាចារ្យសិលាចារឹកសាស្រ្ត និងប្រវត្តិសាស្រ្តខែ្មរ និងជាអនុប្រធានដេប៉ាតឺម៉ង់ប្រវត្តិវិទ្យានៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានមានប្រសាសន៍ឲ្យដឹង កាលពីពេលថ្មីៗនេះថា ក្នុងរជ្ជកាលព្រះអង្គ ព្រះមហាវីរក្សត្រអង្គនេះបានទ្រង់កសាងផ្លូវគមនាគមន៍សំខាន់ៗចំនួន៥ខែ្ស ។ ខែ្សទី១ ផ្លូវខាងលិច ចាប់ពីយសោធបុរៈកាត់ភ្នំស្រុក តម្រង់ ទៅស្តុកកក់ធំ និងបន្ទាយឆ្មារ។  ខែ្សទី២ ផ្លូវនៅប៉ែកពាយ័ព្យប្រទេស ពីយសោធបុរៈទៅប្រសាទពិមាយ។  ខែ្សទី៣ ផែ្នកខាងជើង (មិនដឹងច្បាស់) គេរៀបរាប់បែបជាផ្លូវវង់មួយ គឺចេញពីរាជធានីទៅកាន់ទីក្រុងជ័យវតី ជ័យសិង្ហវតី ជ័យវីរតី ជយរាជគិរី ស្រីសុវីរបុរី មកដល់យសោធបុរៈវិញ។ ចំណែកខែ្សទី ៤ ផ្លូវឦសាន ពីរាជធានីយសោធបុរៈទៅកាន់រាជធានីរបស់ចាម និង ទី៥ ផ្លូវខាងកើត ពីយសោធបុរៈ ទំនងជាតម្រង់ទៅសម្បូរព្រៃគុក ដែលគេអាចឃើញដាននៃសំណង់ស្ពានបុរាណជាច្រើន តាមដងផ្លូវជាតិលេខ៦ ចាប់ពីស្ពានបុរាណនៅកំពង់ក្តីរហូតដល់ដំដែក ។ លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុធារ៉ា បានបន្តឲ្យដឹងថា ការកសាងផ្លូវគមនាគមន៍ចំនួន៥ខែ្សនេះ នៅតាមផ្លូវព្រះអង្គ បានកសាងធម្មសាលា និងភ្លើងបំភ្លឺចំនួន ១២១កនែ្លង សម្រាប់ជាជម្រកសាធារណៈ ដល់អ្នកធ្វើដំណើរទូទៅ។ លោកបន្តថា ក្នុងសិលាចារឹកប្រាសាទព្រះខ័ន បានបន្តឲ្យដឹងថា តាមផ្លូវពាយ័ព្យ មានធម្មសាលាចំនួន ១៧ ផ្លូវខាងជើង មានធម្មសាលាចំនួន ១៤ និង មានភ្លើងផ្លូវឦសាន មានធម្មសាលាចំនួន ៥៧ រួមទាំងភ្លើងនិង1នៅសូរ្យបវិត គីភ្នំជីសូរ1 នៅវិជយាទិត្យនិង ១ នៅកល្យានសិទ្ធកៈ ទំនងជាត្រូវនឹងស្រុករំដួល ខេត្តស្វាយរៀង ។ បនែ្ថមពីនោះ ធម្មសាលាសល់ចំនួន៣០ ដោយសារមិនមានអត្ថបទសិលាចារឹក ធម្មសាលាដែលនៅសល់ ទំនងជាសង់តាមផ្លូវខាងលិច និងខាងកើត តាមកឆរបញ្ជាក់របស់លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុធារ៉ា ។ លោកបានបន្តថា ក្រៅពីនេះ ព្រះអង្គបានកសាងមន្ទីរពេទ្យ ដែលភាសាជំនាន់នោះហៅថា អារោគ្យសាលា មានចំនួន ១០២កនែ្លង ប្រកបដោយគ្រឿងតង្វាយដ៏ច្រើនអនេក សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាព និងសកម្មភាពនៅតាមមន្ទីរព្យាបាលនីមួយៗ ពេទ្យជំនាញ ពេទ្យជំនួយ អ្នកបុកថ្នាំ អ្នកដាំទឹក អ្នកបម្រើការផេ្សងៗ ដែលសរុបមានប្រមាណ ៩០នាក់ សម្រាប់មន្ទីរពេទ្យនីមួយៗ ។ លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុវធារ៉ា បានបន្តដោយគូសបញ្ជាក់ថា « អ្នកជំងឺគ្រប់ឋានៈសង្គម អាចទទួលការព្យាបាល ដោយគ្មានការរើសអើង » (សិលាចារឹកសាយហ្វុង លេខ K ៣៦៨)។ លោកបនែ្ថមថា ដោយសារព្រះអង្គយកចិត្តទុកដាក់លើសុខុមាលភាពនេះ ហើយដែលរហូតធ្វើឲ្យអ្នកស្រាវជ្រាវខ្លះសង្ស័យថា ព្រះអង្គកើតឃ្លង់ ដោយអ្នកស្រាវជ្រាវទាំងនោះ គ្រាន់តែពឹងផែ្អកលើការបកស្រាយរូបចម្លាក់នៅលើជញ្ជាំងប្រាសាទបាយ័ន និងរឿងព្រេងនិទានសេ្តចគម្លង់ ដែលគេប្រឌិតឡើង នៅពេលក្រោយប៉ុណ្ណោះ ។



អំពីព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ (ព្រះរាជាដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិ និងព្រះរាជវង្ស)
ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ជាព្រះរាជាដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិខ្លាំងពូកែចុងក្រោយនៃរាជាណាចក្រអង្គរ ។ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តអំពីប្រទេសកម្ពុជា លោក អៃម៉ូនីញ៉េរ៍ (Aymonier) បានសិក្សាពីព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ និងសន្និដ្ឋានថា ជាក្សត្របង្កើតសម័យដ៏រុងរឿងនៃប្រទេស។ ការបង្រួបបង្រួមជាតិរបស់ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បានចាប់ផ្តើមចុះផ្សាយនៅក្នុងព្រឹត្តិបត្រសាលាបារាំងចុងបូព៌ា‌ ដោយសារលោក ល្វីស៍ ហ្វ៊ីណូត៍ (Louis Finot) នូវអត្ថបទសិលាចារឹកសំស្រ្កឹតមួយ ដែលប្រទះឃើញដោយលោក ហ្ស៊ក ម៉ាស្ប៉ឺរ៉ូ (Georges Maspero) នៅត្រង់សាយហ្វុង (Say Fong) ជិតក្រុងវៀងចន្ទន៍ ដែលផ្តល់ព័ត៌‌មានពីការកសាងមន្ទីរពេទ្យនៅ គ.ស. ១១៨៦។ លោក ល្វីស៍ ហ្វ៊ីណូត៍ (Louis Finot) បានកត់សម្គាល់ថា សិលាចារឹកនេះមានន័យដូចសិលាចារឹក នៅសសរស្តម្ភ ដែលគេបានរកឃើញនៅឈូងសមុទ្រសៀម ជិតព្រំដែនកូសាំងស៊ីន (កម្ពុជាក្រោម) ហើយព្រះនាម ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ត្រូវបានរំលឹកជាញឹកញាប់ នៅក្នុងសិលាចារឹកចាមថា ជាអ្នកចម្បាំងមួយយ៉ាងធំ ។ លោកបានសន្និដ្ឋានថា « សិលាចារឹកដែលមានចាប់ពីប្រទេសលាវខាងក្រោម ទៅឆេ្នរសមុទ្រអណ្ណាម និងទៅទឹកដីកូសាំងស៊ីនខាងក្រោមខ្លះ បានរៀបរាប់ពីជោគជ័យរបស់ព្រះអង្គ ខ្លះទៀតអំពីអំពើល្អរបស់ព្រះអង្គ។ ទាំងនេះបានបំភ្លឺពីរូបភាពនៃព្រះមហាក្សត្រអង្គនេះពីក្នុងភាព ងងឹតនៃអតីតកាលរបស់ប្រទេសកម្ពុជា » ។

ភាពងងឹតក៏បានរសាយដោយ សារការអត់ធ្មត់ក្នុងការស្រាវជ្រាវរយៈពេល ៤០ឆ្នាំ របស់លោក ល្វីស៍ ហ្វ៊ីណូត៍ ។ ព្រះនាមរបស់សេ្តចអង្គនេះ គេទើបនឹងបានស្គាល់នៅ គ.ស. ១៩០០ ពេលគេបង្កើត សាលាបារាំងចុងបូព៌ា ។ ឥឡូវនេះគេចាត់ទុកព្រះអង្គជាព្រះមហាក្សត្រដ៏ខ្លាំងពូកែមួយអង្គក្នុងចំណោមព្រះមហាក្សត្រដ៏ខ្លាំងពូកែផេ្សងទៀតនៃប្រទេសកម្ពុជា។  ព្រះអង្គបានពង្រីកទឹកដីយ៉ាងធំបំផុត គិតទាំងប្រទេសចម្ប៉ាផង និងកសាងប្រាសាទជាច្រើនពាសពេញប្រទេស។ សិលាចារឹកជាច្រើន ដែលព្រះអង្គបានបន្សល់ទុកមានសិលាចារឹកបី គឺសិលាចារឹកតាព្រហ្ម ព្រះខ័ន និងបន្ទាយឆ្មារ ដែលព្រឹត្តិបត្រនៃសាលាបារាំងចុងបូព៌‌ា (Bulletin de L’École française d’Extrême-Orient) បានបោះពុម្ពផ្សាយ។ បទបញ្ញត្តិនៃមន្ទីរពេទ្យ ក្នុងសិលាចារឹកនៅផែ្នកខាងក្រោមមកពីប្រាសាទភិមានអាកាស ដែលគេបានប្រទះឃើញ នៅ គ.ស. ១៩១៦ ក្នុងព្រះបរមរាជវាំងអង្គរធំ និងសិលាចារឹកចាមមួយនៅមីសឺន (Mỹ-Sơn) គឺលោក ល្វី ហ្វ៊ីណូត៍ បានបោះពុម្ពនៅក្នុងព្រឹត្តិបត្រនៃសាលាបារាំង។ ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ខ្លាំងពូកែដូចព្រះមហាក្សត្របារាំងសែសព្រះនាម ល្វីសទី ៧ (Louis VII) និង ហ្វ៊ីលីព្ព អូហ្គុស្ត (Philippe Auguste) ដែលរជ្ជកាលរបស់ព្រះអង្គស្ថិតនៅក្នុងសម័យជាមួយគ្នា។

ព្រះរាជពង្សាវតាររបស់ព្រះអង្គ ត្រូវបានគេស្គាល់យ៉ាងច្បាស់លាស់។ ព្រះវររាជបិតារបស់ព្រះអង្គ សោយរាជ្យរយៈពេលយ៉ាងខ្លីក្នុងរវាង គ.ស. ១១៥៥។ ព្រះអង្គម្ចាស់ជ័យវរ្ម័នទី៧ ត្រូវជាបងប្អូនជីទួតមួយនឹង ព្រះបាទសូរ្យវរ្ម័នទី២ ដែលទ្រង់បានធ្វើសង្រ្គាមរហូតដល់តុងកឹង និងកសាងប្រាសាទអង្គរវត្ត ជាប្រាសាទចេតិយរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះវររាជមាតារបស់ព្រះអង្គជាប់សាលោហិតទៅនឹងព្រះសន្តតិវង្សពីបរទេស ដែលគ្រប់គ្រងប្រទេសជិតពេញ (ស.វ.ទី១១) និងព្រះរាជិនីកម្ពុជាសម័យបុរេអង្គរ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ជ័យវរ្ម័នទី៧ ប្រសូតនៅរវាង (គ.ស. ១១២០) ឬយ៉ាងយូរណាស់ (គ.ស. ១១២៥) ក្នុងរជ្ជកាល ព្រះបាទសូរ្យវរ្ម័នទី២ ហើយព្រះអង្គបានរៀបអភិសេក ពីកេ្មងបន្តិច ជាមួយក្សត្រីជ័យរាជទេវី ដែលព្រះនាងមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើព្រះអង្គក្នុងការគ្រប់គ្រងប្រទេស។

ក្រោយមក ព្រះអង្គត្រូវបញ្ជាឲ្យលើកទ័ព ទៅវាយប្រទេសចាម្ប៉ានៅតំបន់វិជ័យ (បច្ចុប្បន្នខេត្តប៊ិញឌិញ ប្រទេសវៀតណាម)។ អវត្តមាននៃព្រះស្វាមីបានធ្វើឲ្យ ព្រះនាងជ័យរាជទេវីធ្លាក់ព្រះកាយទៅក្នុងអន្លង់ទុក្ខ ដែលសិលាចារឹកនៃ ព្រះបរមរាជវាំង សរសេរដោយព្រះនាងឥន្រ្ទទេវី ត្រូវជាបងបង្កើតរបស់ព្រះនាង។ សិលាចារឹកបានរៀបរាប់ថា ព្រះនាងស្ថិតនៅអន្លង់ជ្រោះទឹកភែ្នក ទួញសោកដូចនាងសិតាព្រាត់ប្រាសពីព្រះស្វាមី ព្រះនាងសុំបន់ស្រន់សូមឲ្យព្រះស្វាមីវិលវិញ មធ្យោបាយបំភេ្លចទុក្ខសោកដ៏មហិមានេះ ព្រះនាងបានបួសជាបស្វីក្នុងព្រាហ្មណ៍សាសនា និង ក្រោយមកបួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។

សិលាចារឹកបានសរសេរថា « ទទួលការសិក្សាអប់រំពីបងស្រីបង្កើត ព្រះនាងគិតថា ព្រះពុទ្ធសាសនាជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត ព្រះនាងប្រកាន់យកមាគ៌‌ារបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា ដែលជាមាគ៌‌ាដ៏ស្ងប់ ដើម្បីឆ្លងកាត់ភ្លើងទុក្ខ និងសមុទ្រនៃសេចក្តីឈឺចាប់ »។ នៅពេលដែលព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ គង់នៅប្រទេសចាម្ប៉ា ព្រះបិតារបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះបាទធរណីន្រ្ទវរ្ម័នទី២ ទ្រង់ចូលទិវង្គត ហើយព្រះមហាក្សត្រដែលស្នងរាជ្យបន្តព្រះនាមយសោវរ្ម័នទី២ ដែលគេមិនស្គាល់ពីជីវប្រវត្តិ ។ ក្នុងរជ្ជកាលរបស់ព្រះមហាក្សត្រអង្គនេះ មានព្រឹតិការណ៍សោកសៅមួយ ដែលមានចារនៅក្នុងសិលាចារឹក និងរូបចម្លាក់នៅប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ។ សិលាចារឹក និងរូបចម្លាក់ប្រាសាទនេះ បានឲ្យដឹងថា ព្រះបាទយសោវរ្ម័នទី២ ត្រូវរាហុវាយលុកដូចពេលមុន សូរ្យគ្រាស ឬចន្រ្ទគ្រាស តែបានយុវក្សត្រមួយអង្គជួយសង្រ្គោះ ទំនងជាព្រះរាជបុត្រណាមួយរបស់អនាគតព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ។

សិលាចារឹកសរសេរថា « នៅពេលដែលភរតរាហុបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះបាទយសោវរ្ម័ន ដើម្បីវាយលុក ដណើ្តមព្រះរាជវាំង កងទ័ពការពារទីក្រុង បានបាក់ទ័ពរត់អស់… ព្រះអង្គម្ចាស់ចូលប្រយុទ្ធ។ ទាហានពីរនាក់ បានចូលរួមប្រយុទ្ធជាមួយព្រះអង្គ ហើយបានទទួលជ័យជម្នះលើភរតរាហុ » ។ ប៉ុនែ្តព្រះបាទយសោវរ្ម័នទី២ បានត្រូវមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់ម្នាក់ដណ្តើមរាជ្យ ដោយយកនាមថា (ត្រីភូវនាទិត្យ នៅ គ.ស. ១១៦៥)។ ព្រះអង្គម្ចាស់ជ័យវរ្ម័នទី៧ ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់យាងត្រឡប់មកពីចាម្ប៉ាវិញ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះព្រះបាទយសោវរ្ម័នទី២។ សិលាចារឹកបានបន្តទៀតថា « ប៉ុនែ្តព្រះបាទយសោវរ្ម័នទី២ ត្រូវអ្នកជ្រែករាជ្យធ្វើគុត ហើយព្រះអង្គម្ចាស់ជ័យវរ្ម័នទី៧ ក៏គង់នៅប្រទេសកម្ពុជា ដើម្បីរង់ចាំពេលវេលាល្អនឹងស្រោចស្រង់ស្ថានការណ៍ ដែលពោរពេញទៅដោយអំពើឧក្រិដ្ឋ ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ដែលកៀ្រមក្រំដោយទុក្ខ ពីព្រោះព្រះស្វាមីអវត្តមាន ក៏រលាយពីសេចក្តីទុក្ខព្រួយវិញ ដោយព្រះនាងចង់ឃើញព្រះអង្គរំដោះប្រទេសពីមហាសមុទ្រទុក្ខដែលបានលិចលង់នេះ » ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ជ័យវរ្ម័ន ដែលបានយាងត្រឡប់មកដល់ប្រទេសយឺតពេល និងបានឃើញអ្នកជ្រែករាជ្យនៅលើរាជបល្ល័ង្ក ព្រះអង្គក៏មិនទ្រង់យាងត្រឡប់ទៅចាម្ប៉ាវិញឡើយ និងដោយសារមានការជួយទស្សនៈពីមហេសីផង ព្រះអង្គក៏គង់នៅកម្ពុជា « រង់ចាំពេលវេលាល្អសមស្របមកដល់ » ។ ព្រះអង្គត្រូវរង់ចាំអស់រយៈពេល ១៥ឆ្នាំ ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា ដែលនៅកម្ពុជាមានការជ្រែករាជ្យ នៅប្រទេសចាម្ប៉ាក៏មានការជ្រែករាជ្យដែរ នៅ គ.ស. ១១៦៦-១១៦៧ ព្រះនាម ជ័យឥន្រ្ទវរ្ម័ន។ សេ្តចអង្គនេះបានលើកសួយសារអាករទៅ ថ្វាយសេ្តចអាណ្ណាម ព្រះនាម លី អាញ់តុន នៅ គ.ស. ១១៧០ ដើម្បីឲ្យប្រទេសនេះស្ថិតនៅអព្យាក្រឹត។

ក្នុងពេលនេះ ព្រំដែនខាងជើងនៃប្រទេសចម្ប៉ា ស្ថិតនៅក្នុងភាពស្ងប់ស្ងៀម ហើយសេ្តចជ្រែករាជ្យចាម ក៏លើកទ័ពវាយលុកប្រទេសកម្ពុជា។ សិលាចារឹកភិមានអាកាសសរសេរទៀតថា « ព្រះបាទជ័យឥន្រ្ទវរ្ម័ន (សេ្តចចាម) ឥតកោតខ្លាចដូចក្រុងរាពណ៍ នៅលើរថ កាន់អាវុធវាយប្រយុទ្ធប្រទេសកម្ពុជា »។ ប៉ុនែ្ត ការវាយលុកនេះពុំបានទទួលជោគជ័យទេ។ សេ្តចចាមនាមជ័យឥន្រ្ទវរ្ម័ន បានដូរយុទ្ធវិធីពីវាយតាមជើងគោក ទៅវាយតាមជើងទឹកវិញ។ នៅ (គ.ស. ១១៧៧) សេ្តចចាមអង្គនេះបានលើកទ័ពជើងទឹកចូលវាយខែ្មរ ដោយមានចិនលិចសំពៅម្នាក់ជួយនាំផ្លូវ។ ទ័ពនោះបានចូលតាមទនេ្លមេគង្គ ហើយឡើងរហូតដល់បឹងទនេ្លសាប។ ក្រុងអង្គរត្រូវធ្លាក់ក្នុងកណ្តាប់ដៃចាម ហើយសេ្តចជ្រែករាជ្យត្រីភូវនាទិត្យវរ្ម័ន ក៏ត្រូវធ្វើគត់ក្នុងសមរភូមិ។ កងទ័ពចាមក៏ចូលកាន់កាប់ទីក្រុង ហើយបំផ្លិចបំផ្លាញ និងប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់អស់ពីទីក្រុង។ ព្រះរាជបល្ល័ង្កត្រូវនៅទំនេរ គ្មានព្រះមហាក្សត្រសោយរាជ្យ។ ព្រះព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ឈេ្វងយល់ថាពេលវេលាល្អបានមកដល់ហើយ។ ប៉ុនែ្តមុននឹងប្រកាសជាសេ្តចសោយរាជ្យ ព្រះអង្គត្រូវរំដោះប្រទេសចេញពីការគ្រប់គ្រងរបស់បរទេស។ ព្រះអង្គក៏បានលើកទ័ពដេញកម្ចាត់ពួកចាមតាមជើងទឹក ដូចដែលមានរូបចម្លាក់នៅលើជញ្ជាំងប្រាសាទបាយ័ន និងប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ ហើយបានរំដោះប្រទេសទាំងមូល។ បួនឆ្នាំក្រោយការឈ្លានពានរបស់ចាមនៅ (គ.ស. ១១៧៧) ទៅ (គ.ស. ១១៨១) ប្រទេសកម្ពុជាបានសុខសន្តិភាព ហើយព្រះបាទជយវរ្ម័ន ក៏ប្រកាសឡើងគ្រងរាជ្យជាថ្មី។ នៅក្នុងពេលជាមួយនោះ ព្រះអង្គបានកសាងរាជធានីឡើងវិញ។ « ទីក្រុងយសោធបុរៈ ដូចជាស្រីក្រមុំម្នាក់ក្នុងត្រកូលខ្ពង់ខ្ពស់ បានផ្សំផ្គុំជាមួយគូដណ្តឹងរបស់ខ្លួនក្នុងតណ្ហា ដែលពុះកញ្ជ្រោលលម្អទៅដោយរាជវាំងអំពីត្បូងមានតម្លៃ និងគ្របដណ្តប់ទៅដោយកំផែង។ គូស្វាមីភរិយានេះ បានធ្វើពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយព្រះរាជា ដើម្បីបង្កើតសុភមង្គលនៃសត្វលោក ក្រោមជ័យជម្នះដ៏ធំធេង ដែលព្រះអង្គដណ្តើមយកបាន » ។ សិលាចារឹកមួយនៅជ្រុងកំពែងអង្គរធំ បានសរសេរថា រាជបុរីដែលព្រះរាជារៀបពិធីអភិសេកនោះ គ្មានអ្វីក្រៅពីទីក្រុងអង្គរធំទេ ពុំមែនប្រាសាទបាខែងនៅចុង )ស.វ. ទី៩) ឡើយ តែជាទីក្រុងបច្ចុប្បន្ន ដែលមជ្ឈមណ្ឌលជាប្រាសាទបាយ័ន។

ក្នុងពេលដែលចាមចូលលុកលុយប្រទេសនា (គ.ស. ១១៧៧) តាមអ្នកប្រវត្តិសាស្រចិន ឈ្មោះ ម៉ា ទួនលិន ថា ព្រះអង្គម្ចាស់ជយវរ្ម័ន « បានសច្ចាថា នឹងសងសឹកសត្រូវរបស់ព្រះអង្គ ហើយកិច្ចការនេះ អត់ទ្រាំដោយស្ងាត់កំបាំងរយៈពេល ១៥ឆ្នាំ » ។ ប៉ុនែ្តមុននឹងសម្រេចសេចក្តីសច្ចារបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីធ្វើសង្រ្គាមនឹងចាមនៅក្នុងប្រទេស ព្រះអង្គត្រូវបង្រ្កាប ការបះបោរនៅផែ្នកខាងត្បូងនៃទឹកដីបាត់ដំបង។ ដើម្បីបង្រ្កាបការបះបោរនេះ ព្រះអង្គបានបញ្ជាក្សត្រចាមមួយអង្គ នាមវិទ្យានន្ទន៍ ឲ្យលើកទ័ពទៅបង្រ្កាបបានរាបទាបឡើងវិញ។ គួរបញ្ជាក់ថា ក្សត្រចាមនេះបានមករស់នៅក្នុងអង្គរតាំងពីកេ្មងម៉េ្លះ សិលាចារឹកចាមនៅមីសឺន បានសរសេរថា « កាលពីកុមារភាពរបស់ព្រះអង្គ នៅ (គ.ស. ១១៨២) ព្រះអង្គម្ចាស់វិទ្យានន្ទន៍ បានយាងមកគង់នៅប្រទេសកម្ពុជា។ ព្រះមហាក្សត្រប្រទេសកម្ពុជា គឺព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បានឡើងសោយរាជ្យឆ្នាំមុន។ បានទតឃើញលក្ខណៈ ៣៣យ៉ាងរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏មានព្រះទ័យស្រឡាញ់ផង ហើយព្រះអង្គបង្រៀនវិទ្យាសាស្រ្ត និងក្បួនយុទ្ធសាស្រ្តសឹកដល់ព្រះអង្គម្ចាស់ វិទ្យានន្ទន៍ នៅពេលដែលព្រះអង្គម្ចាស់គង់នៅប្រទេសកម្ពុជា រាជាណាចក្រនេះមានតំបន់មួយឈ្មោះ មល្យង ដែលមានមនុស្សអាក្រក់រស់នៅ ហើយបានងើបបះបោរឡើង ប្រឆាំងនឹងព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ។ ព្រះរាជាបានទតឃើញព្រះអង្គម្ចាស់នេះពូកែខាងសឹកសង្រ្គាម ក៏បញ្ជាឲ្យដឹកនាំកងទ័ពខ្មែរ ដើម្បីទៅបង្រ្កាបការបះបោរ នៅមល្យងនេះបានទទួលជោគជ័យ។ ដោយសារគុណបំណាច់ ព្រះមហាក្សត្រខែ្មរ ព្រះបាទជ័យវ្ម័នទី៧ ទ្រង់បានព្រះរាជទានកិត្តិយស និងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលមានតម្លៃខ្ពស់ៗ ដល់ទ្រង់វិទ្យានន្ទន៍ » ។

នៅ (គ.ស. ១១៩០) ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បានធ្វើឲ្យប្រទេសដាយវៀត (នៃមហារាជា លី កៅទន់) នៅអព្យាក្រឹត ដើម្បីឲ្យងាយស្រួលក្នុងការវាយចាម ក្នុងឆ្នាំដដែល ឱកាសល្អហុចឲ្យដោយសេ្តចចាម ជ័យឥន្រ្ទវរ្ម័នទី៤ លើកកងទ័ពមកវាយខែ្មរម្តងទៀត។ តើព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ទ្រង់លើកទ័ពប្រឆាំងនឹងការវាយលុករបស់ចាមឬយ៉ាងណា? សិលាចារឹកនៅប៉ោនគរ (ឯញ៉ាត្រាង) បានសរសេរទុកថា « ព្រះអង្គវាយយកបានរាជធានីនៃប្រទេសចាម្ប៉ា និងប្រមូលយកលិង្គទាំងអស់ »។ ជោគជ័យនេះបាន ដោយសារព្រះអង្គបញ្ជាទ្រង់វិទ្យានន្ទន៍លើកទ័ពទៅទប់ទល់។ ទ្រង់វិទ្យានន្ទន៍វាយយកបានក្រុងវិជ័យ (ប៊ិញឌិញ) ហើយចាប់សេ្តចចាមជ័យឥន្រ្ទវរ្ម័នទី៤ ជាឈ្លើយ មកថ្វាយព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧។ ព្រះអង្គបានលើកព្រះអនុជថៃ្លរបស់ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ឈ្មោះ អិន (អនុជព្រះនាងជយរាជទេវី) ឲ្យឡើងសោយរាជ្យនៅវិជ័យ ដោយមានព្រះបរមនាមថា សូរ្យជយវម៌‌ទេវៈ រួចព្រះអង្គលើកទ័ពបង្ហួសទៅវាយយកបាណ្ឌុរង្គ (ផានរ៉ាង) ហើយឡើងសោយរាជ្យនៅទីនោះ ដោយមានព្រះរាជបរមនាមថា សូរ្យវម៌‌ទេវៈ ។ ប្រទេសចាម្ប៉ាបានចែកជាពីរផែ្នក មួយផែ្នកគ្រប់គ្រងដោយព្រះរាជាខែ្មរ និងមួយផែ្នកទៀតដោយក្សត្រចាម វិទ្យានន្ទន៍។ តែមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកចាមនៅវិជ័យបះបោរឡើង ដោយបណេ្តញព្រះអង្គម្ចាស់អិន រត់ចូលមកស្រុកខែ្មរវិញ ហើយលើកសេ្តចចាម ព្រះនាម រសុបតិ ឲ្យឡើងសោយរាជ្យជាជំនួសវិញ។ ឆ្លៀតឱកាសនេះ ព្រះរាជាវិទ្យានន្ទន៍បានបង្រួបបង្រួមប្រទេសចាមឲ្យមានឯកភាពឡើងវិញ ក្រោយពីបានធ្វើគុតព្រះជ័យឥន្រ្ទវរ្ម័នទី៥ (រសុបតិ) ហើយឡើងសោយរាជ្យប្រទេសចាម្ប៉ាទាំងមូល ពី (គ.ស. ១១៩២ ដល់ ១២០៣)។ នៅ (គ.ស. ១១៩៣) និង (១១៩៤) ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ទ្រង់បានសាកល្បងឲ្យព្រះវិទ្យានន្ទន៍ទទួលស្គាល់អំណាចព្រះអង្គវិញ តែឥតប្រយោជន៍ រហូតដល់ (គ.ស. ១២០៣) ព្រះអង្គបានបញ្ជាសេ្តចចាមមួយអង្គទៀត ព្រះនាម អុងធនបតិក្រាម ដែលត្រូវជាឪពុកមារបស់ទ្រង់វិទ្យានន្ទន៍ ឲ្យលើកទ័ពទៅវាយកម្ចាត់ក្មួយព្រះអង្គទាល់តែបាន។ ចាប់ពី (គ.ស. ១២០៣) ដល់ (១២២០) ប្រទេសចាម្ប៉ាក៏ក្លាយទៅជាអាណាខេត្តរបស់ខែ្មរ។ ការលូកដៃច្របូកច្របល់នៅក្នុងប្រទេសខាងកើត ដែលជាប្រទេសជិតខាង ពុំបានទប់ស្កាត់មិនឲ្យព្រះអង្គ ពង្រីកទឹកដីទៅខាងជើង និងខាងលិចនៃប្រទេសកម្ពុជាឡើយ គឺនៅក្នុងរជ្ជកាលនេះហើយ ដែលសិលាចារឹកសាយហ្វុង (ជិតក្រុងវៀងចន្ទន៍) បានបញ្ជាក់ពីកាលបរិចេ្ឆទ ហើយអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តចិន បាននិយាយពីអំណាចរបស់ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បានភ្ជាប់ទឹកដីមួយផែ្នកនៃឧបទ្វីបមឡាយូ និងវាតអំណាចរហូតដល់ប្រទេសភូមា។ ម្យ៉ាងទៀតសិលាចារឹកមួយនៃប្រាសាទព្រះខ័ន បានឲ្យដឹងថា ទឹកមន្តត្រូវបានផ្តល់ ដោយព្រាហ្មណ៍សូរ្យភក្ត និងព្រហ្មណ៍ឯទៀតទាំងអស់ក្នុងព្រះបរមរាជវាំង ព្រះរាជានៃយវនៈ និងព្រះរាជាពីរអង្គនៃប្រទេសចម្ប៉ា។ ព្រាហ្មណ៍សូរ្យភក្ត ប្រហែលជាមេនៃព្រាហ្មណ៍ទាំងអស់ក្នុង ព្រះបរមរាជវាំង។ ព្រះរាជានៃយវនៈ គឺជាអធិរាជ លី អាញ់តុង (Lý Anh Tông) ដែលសោយរាជ្យនៅ (គ.ស. ១១៧៥) មានព្រះបរមនាមសម្រាប់រាជ្យថា លីកាវតុង (Lý Cao Tông) និងសោយរាជ្យរហូតដល់ (គ.ស. ១២១០)។ ព្រះរាជាពីរអង្គនៃប្រទេសចម្ប៉ា គឺព្រះរាជាសោយរាជ្យនៅក្រុងវិជ័យ (ប៊ិញឌិញ) ដែលត្រូវជាព្រះអនុជថៃ្លនៃព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ និងព្រះរាជាដែលសោយរាជ្យនៅបាណ្ឌុរង្គ (ផានរ៉ាង) គឺទ្រង់វិទ្យានន្ទន៍ ដែលការពារដោយព្រះជយវរ្ម័នទី៧។



គេបានឲ្យដឹងថា ការថ្វាយទឹកមន្តមានន័យថា ទទួលស្គាល់ការស្ថិតនៅក្នុងចំណុះនៃប្រទេសដែលគេថ្វាយនោះ។ ទំនៀមនេះ នៅមានរហូតដល់សព្វថៃ្ងនេះ។ នៅក្នុងរាជវាំងក្រុងភ្នំពេញ ឬបាងកក នៅពេលពិធីអភិសេកសេ្តចឡើងសោយរាជ្យ ទឹកមន្តសម្រាប់ធ្វើពិធី គឺជាទឹកដែលទទួលបានពីទនេ្លសំខាន់ៗនៃប្រទេស និងពីខេត្តផេ្សងៗ នៃព្រះរាជាណាចក្រ ។ ការស្ថិតនៅក្រោមចំណុះប្រទេសកម្ពុជា នៃប្រទេសចាម្ប៉ាទាំងពីរ មិនយូរអងែ្វងដូចនៅក្រោមអំណាចរបស់ជ្វា អំណាចរបស់មហារាជអណ្ណាមឡើយ ។ ក្រោយពីព្រះនាងជយរាជទេវីសោយព្រះពិរាល័យទៅ ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បានរៀបរាជាភិសេកជាមួយព្រះនាងឥន្រ្ទទេវី ដែលជាព្រះរៀមបង្កើតរបស់ព្រះនាងជយទេវី។ ក្សត្រីអង្គនេះជាស្រ្តីសម្បូរទៅដោយចំណេះវិជ្ជា។ ព្រះនាងបានទទួលតំណែងជាសាស្រ្តាចារ្យក្នុងវត្តព្រះពុទ្ធសាសនាមួយ ហើយបានកសាងសិលាចារឹកភិមានអាកាស ដែលជាប្រភពយ៉ាងសំខាន់ទាក់ទងនឹងព្រះជីវប្រវត្តិនៃព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧។ គេមិនដឹងច្បាស់ថា ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ សោយទិវង្គតទៅនៅឆ្នាំណាទេ។ ព្រះអង្គទំនងជាសោយរាជ្យរហូតដល់ (គ.ស. ១២១៨)។ ព្រះអង្គមានព្រះមរមនាមថា មហាបរមសៅគត។ ព្រះនាមនេះសឲ្យឃើញថា ព្រះអង្គជាពុទ្ធសាសនិកជនមួយរូប តែទោះបីយ៉ាងហ្នឹងក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមានព្រាហ្មណ៍បុរោហិតមួយរូប ឈ្មោះ ឫសីកេស (ឫឞិកេឝ) ដែលជាសក្ខីភាពប្រាប់ថា សាសនាព្រាហ្មណ៍នៅពេលនោះ នៅមានឥទ្ធិពលខ្លាំងគួរសមដែរ។ តាមរូបបដិមាព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ មានសាច់មាំ ព្រះកេសមានផ្នួងសក់តូច។ លក្ខណៈនេះមានច្បាស់នៅ លើក្បាច់ចម្លាក់ជាច្រើន គេបានឃើញរូបបដិមាពីរ គឺមួយនៅអង្គរធំ និងមួយទៀតនៅប្រាសាទពិមាយជិតគោរាជ (โคราช ខូរ៉ាត) (នគររាជ) ដែលថែរក្សានៅសារមន្ទីរក្រុងបាងកក។ រូបបដិមាទាំងពីរនេះ គឺជាព្រះរូប របស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧។

អំពីកាលបរិចេ្ឆទនៃការសោយទិវង្គត គេពុំបានដឹងពិតប្រាកដទេ។ គេចោទជាសំណួរថា តើព្រះអង្គ មានព្រះរោគអ្វី ដែលនាំឲ្យព្រះអង្គសោយទិវង្គត ? មានរូបចម្លាក់ពីរនាសម័យនោះ គឺរូបចម្លាក់ នៅហោជាងប្រាសាទតូច ដែលគេហៅថា មន្ទីរពេទ្យ ស្ថិតនៅខាងកើតប្រាសាទតាកែវ។ លោក វិកទរ ហ្គោលូបេវ (V. Goloubew) បានសិក្សាយ៉ាងល្អិតល្អន់លើក្បាច់ចម្លាក់ ដើម្បីសែ្វងយល់អំពីរឿង « សេ្តច គម្លង់ » ប៉ុនែ្ត ពុំមានរូបបដិមាណា ដែលត្រូវនឹងរឿងនេះឡើយ។ ហើយលោកបានផ្តល់អត្ថបទរបស់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ម៉េស៍ណារដ៍ (Mesnard) ជានាយកវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រ នៅក្រុងព្រៃនគរ បានប្រគល់ឲ្យគាត់ នៅ (គ.ស. ១៩៣៤) អំពីអត្ថាធិប្បាយលើក្បាច់ចម្លាក់នៃប្រាសាទបាយ័នដូចតទៅ ៖

« កំភួនដៃ និងដៃនៃអ្នកជំងឺ ជាវត្ថុបំណងនៃការព្យាបាលយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ពីស្រ្តីដែលនៅព័ទ្ធជុំវិញ។ កាយវិការនៃស្រ្តីម្នាក់ មានលក្ខណៈដូចជាចាប់កាន់ត្រចៀកខាងស្តាំ បើកឲ្យធំ ដើម្បីឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ទៅលើចំណុចដែលសំខាន់បំផុត »។
« អវយវៈក្រោម ទ្រដោយវត្ថុមួយនៅក្រោមជង្គង់ »។
« ស្រ្តីម្នាក់លើកជើងស្តាំរបស់មនុស្សនោះ ដោយដៃឆេ្វង និងដៃស្តាំដូចជារឹតច្របាច់គក់ជើងឆេ្វង »។

« កាយវិការនៃស្រ្តីទាំងនេះ ដូចជាចង្អុលបង្ហាញថា មនុស្សនោះមានជំងឺនៅចុងអវយវៈ គឺជំងឺឃ្លង់?» ការកត់ចំណាំសំខាន់មួយទៀតនៅជិតខ្លួន នៃមនុស្សនោះ មានថូមួយ ដែលដាក់ផែ្លឈើរាងមូលពេញ។ ផែ្លឈើនេះប្រហែលជាផែ្លក្របៅ (Chaulmoogra) ។ ដើមក្របៅ (Hydnocarpus anthelmintica) ជាដើមឈើ ដែលដុះពាសពេញព្រៃ។
អត្ថបទស្រាវជ្រាវ៖ មនោ វិជ្ជា
​មកទល់នឹង​ពេល​បច្ចុប្បន្ននេះ យើង​មិនទាន់បាន​ប្រទះឃើញ​សិលា​ចារិក​ណាមួយ​នៅ​អង្គរ​និយាយ​ដល់​ការចូល​ទិ​វ​ង្គ​ត់របស់​ទ្រង់​ដូច​ការរៀបរាប់​អំពី​ទ្រង់​កាល​ព្រះអង្គ​នៅមាន​ព្រះជន្ម​នៅឡើយ​ទេ ហើយ​អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រ​នៅតែ​ដាក់​សំនួរ​អំពី​ការបាត់​ព្រះកាយ ឫ​ជួនកាល​គ្រាន់តែ​សន្ម​ត់​ថា ព្រះអង្គ​បាន​សុគត​ក្នុង​មូលហេតុ​មិន​ច្បាស់លាស់​។ បំ​ណ​ក​បកស្រាយ​ពី​ការ​សុគត​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧​បាន​ផ្តើមឡើង​ដោយ​ប្រវត្តិវិទូ វី​កទ័រ ហ្គូ​លូ​ប៊េ​វ (Victor Goloubew) នៅ​ឆ្នាំ​១៩៣៤​។ លោក​បាន​ស្វែង​រកឃើញ​ចម្លាក់​លាន​នៅ​បរិវេណ​ប្រាសាទភ្នំបាខែង អំពី​ការព្យាបាល​រោគ​ហាក់ដូចជា​ជំងឺឃ្លង់ តែ​លោក​មិនអាច​កំណត់​អត្តសញ្ញាណ​ថា​ជា​ព្រះមហាក្សត្រ​ដូច​ទៅតាម​ការអះអាង​របស់​អ្នកស្រុក​ថា ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ បានកើត​ឃ្លង់​នោះទេ​។
​ការអះអាង​របស់​អ្នកស្រុក​គឺ​ផ្អែក​ទៅតាម​រូបសំណាក់​ព្រះ​យមរាជ​មាន​សំបុរ​ដូច​មនុស្ស​កើត​ឃ្លង់​តម្កល់​លើ​លាន​ឋាននរក​ខាងឆ្វេង​បំផុត​នៃ​ព្រះបរមរាជវាំង​អង្គរធំ បើតាម​ភាសា​អ្នកស្រុក ពួកគាត់​បាន​ហៅ​ព្រះ​យមរាជ​ថា​ជា «​ព្រះ​គំលង់​» ដែល​តំណាង​ឲ្យ​ព្រះបាទ ជ័យ​វរ្ម័នទី​៧ បន្ទាប់ពី​ទ្រង់​កើត​ឃ្លង់​នោះឯង​។ ប៉ុន្តែ​លោកស្រី​ផល្លី​កា​អ្នកនិពន្ធ​សៀវភៅ «​ត្រី​ក្សត្រ ឬ ក្សត្រ​បី​អង្គ​, ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​២ និង​មហេសី​ទាំងពីរ​» បាន​បដិសេធ​ពី​រឿងនេះ​ថា​៖ «​យើង​អង្កេត​ឃើញថា មានការ​ភ័នច្រឡំ​ច្រើន​អំពី​រូប​សំំ​ណាក់​នានា​។ ឧទាហរណ៍​រូប​ព្រះ​យមរាជ ដែល​ដាក់​នៅលើ​សំណង់​ឋាន នរក ឫ​លានជល់ដំរី បែរជា​ត្រូវបាន​អ្នកស្រុក​ហៅថា «​ព្រះ​គំលង់​» ទៅវិញ​។ ដូចគ្នានេះដែរ​នៅ​ខាងក្រោយ​ឈៀង​ខាងឆ្វេង​នៃ​ទីសក្ការៈ​ព្រះអង្គ​ចេក​ព្រះអង្គ​ចម​ក៏មាន​ការតាំង​រូប​ព្រះ​យមរាជ​ដូចគ្នានេះដែរ​។ ប៉ុន្តែ​ត្រូវបាន​អ្នកស្រុក​ហៅថា​ជា «​យាយ​ទេព​» ទៅវិញ ។ សម្រាប់​អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រ វា​គឺជា​ចម្ងល់​របស់​យើង​ថា​ហេតុអ្វី​បានជា​រូប​ព្រះ​យមរាជ ត្រូវបាន​អ្នកស្រុក​ភ្ជាប់​ទៅនឹង ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧? ទន្ទឹមនឹង​ការស្រាវជ្រាវ​របស់​យើង យើង​បាន​រកឃើញ​ចម្លើយ​ដ៏​ភ្ញាក់ផ្អើល​មិនដែល​មានការ​លើកឡើង​ពីមុន ហើយ​នោះ​គឺជា​ទំនាក់ទំនង​សេចក្តីស្រលាញ់ និង​ស្អប់​មួយ​។​»
​រឿងនិទាន​ដែល​អ្នកស្រុក​បានដឹង​ហាក់ជា​ចេតនា​បញ្ចប់​ប្រវត្តិ​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧​ត្រឹម​រូបភាព​ដ៏​អាម៉ាស ប៉ុន្តែ​នៅ​បន្សល់ទុក​ចន្លោះប្រហោង​ដែល​មិនបាន​និយាយ​ដល់​នោះ​គឺ ព្រះ​អគ្គមហេសី​ដ៏​សំខាន់​របស់​ទ្រង់ ព្រ​នាង ឥន្ទ្រ​ទេវី ។ ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧​ជា​បងប្អូន​ជីទួតមួយ​របស់​ព្រះបាទ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២ ហើយ​ព្រះអង្គ​នេះហើយ​ជា​មហាក្សត្រ​ដំបូង​គេ ដែល​បាន​យក​ព្រះពុទ្ធសាសនា​មហាយាន​ជា​សាសនា​របស់​រដ្ឋ​។ ក្នុង​រាជ្យ​របស់​ទ្រង់​ក្រៅពី​ការបន្ត​ការសាងសង់​ប្រាសាទធំៗ​ដើម្បី​បង្ហាញ​អំពី​អំនាច​ស្មើរ​នឹង​អ​ទិ​ទេព​ជា​ប្រពៃណី​រាប់រយឆ្នាំ​មកហើយ​នោះ លើសពីនេះ​ព្រះអង្គ​ក៏បាន​បំពេញ​អាណាចក្រ​របស់​ទ្រង់​ដោយ​សេវាសាធារណៈ​ដូចជា មន្ទី​ពេទ្យ សាលាសំណាក់ សាលារៀន ហេ​ដ្ឋា​រចនាសម្ព័ន​នានា ដើម្បី​ត​ភ្ជាប់​ទីក្រុង​សំខាន់​ទាំងឡាយ និង​ធ្វើឱ្យ​ចលនា​សេដ្ឋ កិច្ច​រីកចម្រើន​ដល់​ចំនុចកំពូល​។​
​ប្រាសាទបាយ័ន​គឺជា​សំណង់​ប្រាសាទ​បែប​ពុទ្ធ​និយម​ដ៏​ធំ​បំផុត​របស់​ព្រះអង្គ សង់​ចំ​អង្កត់ផ្ចិត​នៃ​រាជធានី​យ​សោធ​បុ​រៈ​មាន​លក្ខណៈ​បើកទូលាយ​ខុសពី​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​បែប​ព្រាហ្មណ៍​សាសនា ដ៏​ល្បីល្បាញ​ដែល​ហុំ​ព័ន្ធ​ជិត​ដោយ​របង​ថ្ម​។ ព្រះរាជា​ខ្លាំងពូកែ​អង្គ​នេះ ត្រូវបាន​លោក ល័ស ហ្វី​ន័ត អ្នកស្រាវជ្រាវ​បារាំង​ប្រដូច​ព្រះអង្គ​ទៅនឹង​ស្តេច​ល្វី​៧ (Louis VII) របស់​បារាំង​ក្នុងពេល​តំណាលគ្នា​នោះដែរ​។ ព្រះអង្គ​មិនបាន​តុបតែង​ប្រាសាទបាយ័ន​របស់​ទ្រង់​ដោយ​ចម្លាក់​ពិ​ព័​ណ​នាពី​ទេវ​កថា​នោះទេ តែ​ពី​ជីវភាព​រស់ នៅ​ប្រចាំថ្ងៃ​ដ៏​រស់​រវើក​របស់​រាជ​វង្សានុវង្ស និង​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់​។ លក្ខណៈ​សំណង់​ទៀតសោត​ហាក់​បើក​ទូ លាយ​ដល់​សា​ធាណៈ​ជន ប្រើប្រាស់​ប្រាសាទ​នេះ​ដើម្បី​បូជា​ដល់​ព្រះ​ពោធិសាត់​ក្នុង​ព្រះពុទ្ធសាសនា​មហាយាន​។​
​ពាក្យ​មួយ​ឃ្លា​ដែល​មានន័យ​រាប់ពាន់​ឆ្នាំ​បង្កប់​ដោយ​ក្តី​ស្រលាញ់​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ​គឺ «​ទុក្ខ​របស់​ប្រជារាស្ត្រ គឺជា​ទុក្ខ​របស់​ទ្រង់​ផ្ទាល់​» បាន​ស្តែងចេញ​ទស្សនៈវិស័យ​របស់​ព្រះអង្គ​ក្នុងការ​ភ្ជាប់​ព្រះកាយ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​កៀក​ទៅនឹង​ប្រជានុរាស្ត្រ​ក​ម្វុ​ជ​ទេស លើសពី​ការបន្ត​មរតក​ពី​បណ្តា​អតីតព្រះមហាក្សត្រ​នៃ​លទ្ធិព្រាហ្មណ៍ ដែល​ស្និត​នឹង​ពួក​ព្រា​ហ្ម​បុរោហិត​ជាង​។ ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ បាន​ចំណាយពេល​ភាគច្រើន​របស់​ទ្រង់​ក្រៅ​ព្រះបរមរាជវាំង​ដ៏​ស្តុក​ស្ត​ម ដើម្បី​តស៊ូ​ក្នុង​សមរភូមិ និង​បាន​រំដោះ​ក​ម្វុ​ជ​ទេស​ពី​នឹម​ត្រួតត្រា​របស់ ចាម​។ ទ្រង់មាន​មហេសី​ដ៏​ឈ្លាស់វៃ​ពីរ​ព្រះអង្គ​ដែលជា​ពុទ្ធសាសនិកជន​ដ៏​ខ្ជាប់ខ្ជួន​។​
​ព្រះ​នាង​ជ័យ​រាជទេវី ក្នុងនាម​ជា​អគ្គមហេសី ទ្រង់​គឺជា​គម្រូ​នៃ​វិ​រៈ​ភាព​នៃ​ភាព​ស្វាមី ភ័ក្តិ​បំផុត​ចំពោះ​ស្វាមី​របស់​ទ្រង់​បាន​ពលី​ជីវិត​របស់ខ្លួន​បំពេញ​ការ​បួងសួង​នៅពេលដែល​ព្រះរាជា​កំពុង​ឋិត​ក្នុង​សមរភូមិ ចំណែក​ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រ​ទេវី គឺជា​ស្ត្រី​ដែល​ទទួលបាន​ការអប់រំ​ខ្ពស់ និង​ពោ​ពេញ​ទៅដោយ​សមត្ថភាព​ក្នុងការ​ចាត់ចែង​កិច្ចការ​អប់រំ ដែល​កាន់តែ​បើកទូលាយ​ទៅដល់​ស្ត្រី និង​សាធារណៈជន​ដែល​កំពុង​តែមាន​ភាព​ម​ន្ទិ​ល​ចំពោះ​ការគ្រប់គ្រង​របស់​ស្តេច​អ​ទិ​ទេព​នៃ​សាសនាព្រាហ្មណ៍ បន្ទាប់ពី​ទីក្រុង​អ​ទិ​ទេព​របស់ខ្លួន​ត្រូវបាន​សត្រូវ​ឈ្លានពាន​បាន​។ ប្រហែលជា​ឋិត​ក្នុង​កាលទេស​បែបនេះហើយ ដែល​ទ្រង់​បាន​សម្លឹង​ទៅដល់​ការកែទម្រង់​ប្រព័ន្ធ​នយោបាយ​ពី​ព្រាហ្មណ៍​និយម មក​ពុទ្ធ​និយម​វិញ​ដែល​បាន​កែរ​ខៃ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​កម្ពុជា​នៃ​ឥសី​កម្ពុ ពី​អតីតកាល មកជា​ប្រទេស​ដ៏​រុងរឿង​ប្រកបដោយ​ពុទ្ធិ​បំផុត​មួយ​របស់​ពិភពលោក​នា​សម័យ​កាលនោះ​។ ម​ហិ​ច្ច​តា​នេះ​គឺមាន​ភាពចម្រូងចម្រាស់ និង​ប៉ះពាល់​ខ្លាំង​ទៅនឹង​ការបែងចែក​លាភសក្ការៈ​របស់​ពួក​ព្រា​ហ្ម​បុរោហិត​ដែលមាន​អំនាច​ខ្លាំង​ក្នុង​ជួរ​រាជការ ជា​ប្រពៃណី​ត​មក​រាប់រយឆ្នាំ​មកហើយ​។ កំនែរ​ទម្រង់​របស់​ទ្រង់ គឺជា​សញ្ញាណ​នៃ​ការចាប់ផ្តើម​ប្រឆាំងនឹង​របប​គ្រង់​គ្រង​ហួស​សម័យ​ដែល​ធ្លាប់បាន​ការពារ​ផលប្រយោជន៍​របស់​ពួក​ព្រា​ហ្ម​បុរោហិត ដើម្បី​រក្សា​អំណាច​ឲ្យ​រ៉ឹង​ម៉ាំ​សម្រាប់​បណ្តា​អតីតព្រះមហាក្សត្រ​។
​ជំនឿ​បែប​ថ្មី​នៃ​សាសនាព្រះពុទ្ធ​នាំ​ឲ្យ​យោងទៅដល់​ការលើកស្ទួយ​ដល់​ផលប្រយោជន៍​ប្រជានុរាស្ត្រ​ជាធំ ដែល​បន្ត​បង្អាក់ និង​គំរាមកំហែង​ដល់​សារៈសំខាន់​នៃ​របៀប​គ្រប់​គ្រង់​អំណាច​របស់​លទ្ធិព្រាហ្មណ៍ ប៉ុន្តែ​នយោបាយ​ថ្មី​នេះ​ប្រហែលជា​ទទួលបាន​ការគាំទ្រ​យ៉ាងខ្លាំង​ពី​ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រៈ​ទេវី​ដែលជា​អគ្គមហេសី​របស់​ទ្រង់​។ «​យើង​ចង់បង្ហាញ​ឱ្យ​អ្នក​ជំនាន់​ថ្មី​បានដឹងថា​ព្រះ​អគ្គមហេសី​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គ​គឺមាន​ឥទ្ធិពល​ណាស់​ក្នុង​វិធី​អនុវត្តន៍​រាជកិច្ច​ដឹកនាំ​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧​ដូច​មាន​ភស្តុតាង​បានបង្ហាញ​ស្រាប់​។ ផ្អែក​តាម​សិលា​ចារិក​ព្រះខ័ន​បានបង្ហាញ​ថា​ព្រះបាទ​ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧ មាន​មហេសី​ពីរ​ព្រះអង្គ​ដែលជា​បងប្អូន​ស្រី​បង្កើត​នឹង​គ្នា​។​
ព្រះ​មហេសី​ទាំងពីរ គឺជា​ពុទ្ធសាសនិក​ដ៏​ខ្ជាប់ខ្ជួន និង​ជា​សាស្ត្រាចារ្យ​ដ៏​ឆ្លាត​វៃ​។ បើទោះបីជា​សិលាចារឹក​នេះ​បាន​បង្ហាញថា​ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រ​ទេវី គឺជា​បងស្រី​បង្កើត​របស់ ព្រះ​នាង​ជ័យ​រាជទេវី ដែល​បាន​រៀប​អភិសេក​បន្ទាប់ពី​ការយាង​ចូល​ទិ​វ​ង្គ​ត់របស់​ព្រះ​នាង​ជ័យ​រាជទេវី​ក្តី​ប៉ុន្តែ​ចម្លាក់​មួយ​នៅ​ប្រាសាទបាយ័ន​បានបង្ហាញ​ពី​វត្តមាន​របស់​ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រ​ទេវី​មាន​បុត្រ​មួយ​ព្រះអង្គ​គង់នៅ​ពីក្រោយ​ព្រះបាទ ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧ ដែល​គង់​ទល់​ព្រះ​ភ័​ក្រ​នឹង​ព្រះ​នាង​ជ័យ​រាជទេវី​ដែលមាន​បុត្រ​យ៉ាងហោចណាស់​៥​ព្រះអង្គ ដែល​ប្រហាក់ប្រហែល​នឹង​ការដឹង​តាម​សិលា​ចារិក​។ ព្រះបាទ​ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧ បាន​ឡើង​សោយរាជ្យ​សម្បត្តិ​បន្ទាប់ពី​ទ្រង់​បាន​យកឈ្នះ​ពី​ការ​លុកលុយ​របស់​ចាម​ដែលជា​អ្នក​ប្រកាន់យក​សាសនាព្រាហ្មណ៍​។ បន្ទាប់ពី​ការរង​ចាំ​យ៉ាង​ស្ងប់ស្ងៀម​អស់​រយៈពេល​១៥​ឆ្នាំ ព្រះអង្គ​បាន​ផ្លាស់ប្តូរ​សាសនា​របស់​រដ្ឋ​ពី​ព្រាហ្មណ៍​សាសនា មកកាន់​ព្រះពុទ្ធសាសនា​មហាយាន​ស្រប​ពេលដែល​សាសនា​នេះ កំពុង​ចុះ​ឥទ្ធិពល​លើ​ផ្នែក​នយោបាយ​ក្នុងចំនោម​ប្រជា រាស្ត្រ​ដែល​កំពុង​ងាក​ទៅរក​ព្រះពុទ្ធសាសនា​វិញ​។
​នេះ​ប្រហែលជា​ធ្វើឱ្យមាន​ជម្លោះ​ដល់​ពួក​ព្រា​ហ្ម​បុរោហិត​។ ក្នុង​រាជ្យ​ព្រះអង្គ​គេ​ឃើញ​មាន​សំណង់​ប្រាសាទ​ជាច្រើន​បាន​សង់​ឡើង​ដើម្បី​ឧ​ទិ្ទ​ស​ដល់​ក្រុមគ្រួសារ​ព្រះអង្គ និង​ព្រះ​ពោធិ៍សាត់​ហើយ​ពេលខ្លះ អ​ទិ​ទេព​របស់​ពួក​ព្រា​ហ្ម​ក៏ត្រូវ​បាន​ឆ្លាក់​គោរព​ទៅដល់​ព្រះពុទ្ធ​ផងដែរ​។ ប៉ុន្តែ​ចម្លាក់​ដែល​តែង​បង្ហាញ​ពី​ការគោរព​ដ៏​ស្មោះស្ម័គ្រ​របស់​ត្រី​ក្សត្រ​ជំ​ពោះ​ព្រះ​ពោធិ៍សាត់ មិនបាន​ប្រទះឃើញ​ទៀត​ទេ​ក្រោយ ពី​ទ្រង់​បាន​បាត់​ព្រះកាយ​ទៅ តែ​បាន​ជំនួស​មកវិញ​នូវ​ចម្លាក់​របស់​ទ្រង់ និង​ព្រះ​មហេសី​ទាំងពីរ​ព្រះអង្គ​គោរព​ចំពោះ​ព្រះ​ឥសូរ អ​ទិ​ទេព​សាសនា​របស់​ពួក​ព្រា​ហ្ម​បុរោហិត​ទៅវិញ ដែល​ត្រូវបាន​គេ​ឆ្លា​ក់នៅ​រាជ្យ​ក្រោយមកទៀត ជា​សង្ស័យ​បច្ច័យ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​យើង​កត់សំគាល់ថា​រូបភាព​បែបនេះ​គឺមាន​លក្ខណៈ​ផ្ទុយ​ទាំងស្រុង​ទៅនឹង​ចម្លាក់​របស់​ទ្រង់​នៅ​ប្រាសាទបន្ទាយឆ្មា​ដែល​សង់​ឡើង​ដើម្បី​ឧទ្ទិស​ដល់​ស្រី​ន្ទ​កុមារា ព្រះរាជា​ទាយាទ​របស់​ទ្រង់​ដែល​បាន​សុគត​នៅក្នុង​សមរភូមិ​ជាមួយ​ចាម​ដែល​កាន់សាសនា​ព្រាហ្មណ៍​។​
​ចម្លាក់​នៅ​ទីនោះ​ហាក់ បាន​បង្កប់​នូវ​ការទាស់ទែង​គ្នា​ក្នុង​សាសនា និង​ការខឹង​សំបារ​របស់​ទ្រង់​យ៉ាងខ្លាំង​ចំពោះ​សាសនា​ព្រហ្ម​ណ៍ ដែល​កាលនោះ​ជា​សាសនា​របស់​សត្រូវ​ដែល​បានសម្លាប់​រាជបុត្រ​រប​ស់​ទ្រង់​។ រូបចម្លាក់​ដែល​លោកស្រី ផល្លី​កា​បាន​កំនត់ថា​ជា​ព្រះបាទ​ជ័យ​វរ្ម័នទី​៧ ត្រូវបាន​សិល្បៈករ​ឆ្លាក់​ដោយមាន​កាយវិការ​ប្រហារជីវិត​ទៅលើ​ពួក​ព្រា​ហ្ម ដោយ​ព្រះអង្គ​ឈរលើ​ខ្នង​ដំរី​យ៉ាង​អង់អាច​លើក​ធ្នូ​បាញ់​ព្រះ​ឥសូរ​ទំលាក់​ចុះក្រោម​ជាដើម​។​
​នេះ​ប្រហែលជា​សារ​របស់​ព្រះអង្គ​ចំពោះ​ពួក​ព្រា​ហ្ម​ដែល​ប្រហែលជា​បានរៀបចំ​ផែនការ​ដើម្បី​ទាមទារ​អំនាច​មកឱ្យ​ពួក​ព្រាហ្មណ៍​និយម ឫ​ប្រហែលជា​បាន​ចូល​ដៃ​ជាមួយ​សត្រូវ​។ នៅក្នុង​សៀវភៅ​ត្រី​ក្សត្រ​បានចង្អុលបង្ហាញ​ទៀតថា​មាន​ជម្លោះសាសនា​ដ៏​ធំ​មួយ ហើយ​ព្រះអង្គ​ប្រហែលជា​ត្រូវបាន​ពួក​ព្រាហ្មណ៍ ឫ​យ៉ាងហោចណាស់​មានការ​គាំទ្រ​ពី​ពួក​ព្រា​ហ្ម​មិន​ពេញចិត្ត​នឹង​របប​គ្រប់គ្រង​របស់​ទ្រង់​ដែល​យក​មហេសី​ជាទី​ប្រឹក្សា​ដោយ​ការ ធ្វើ​គត់​ដើម្បី​ប្លន់​អំនាច​ពី​ព្រះអង្គ និង​ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រ​ទេវី​មក វិញ​។ ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រ​ទេវី​ប្រហែល​ជាមាន​តួនាទី​សំខាន់​ខ្លាំងណាស់​ក្នុង​វិស័យ​ការពារជាតិ​។
​ចម្លាក់​នៅ​ប្រាសាទបាយ័ន​មួយ​ផ្ទាំង​បានបង្ហាញ​ពីស​កម្ម​ភាពជា​ចំហរ​របស់​ទ្រង់​កំពុង​បូជា​ដល់​ទង់​សម្រាប់ ទ័ព​ដោយមាន​ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​គង់​ថ្វាយ​ផ្កាឈូក​ពីក្រោយ​។ ដូចគ្នានេះដែរ​ចម្លាក់​នៅតាម​ប្រាសាទ​សំខាន់ៗ​ដែល​បាន​សាងសង់ឡើង​ក្នុង​រាជ្យ​ព្រះអង្គ​ដូចជា ប្រាសាទព្រះខ័ន បន្ទាយក្តី បន្ទាយឆ្មា ជាដើម​សុទ្ធតែ​បង្ហាញ​ពី​ព្រះ​រាជ្យ​តួនាទី​សំខាន់ៗ​របស់​ស្ត្រី​លើសសម័យ​កាលណា​ណា​ទាំងអស់​ដូច​មានការ​លើកឡើង​ក្នុង​សិលាចារឹក​មន្ទី​ពេទ្យ​មួយ​ថា​៖ "Filled with a deep sympathy for the good of the world,the King swore this oath,all the being who are plunged in the ocean of existence,may I draw them out by virtue of this good work,and may the King of Cambodia who come after me,attached to goodness..attain with their wives,dignitaries and friends the place of deliverance where there is nomore illness.” «​ពោរពេញ​ទៅហើយ​ក្តីមេត្តា​សម្រាប់​អំពើ​ល្អ​នៃ​ពិភពលោក ព្រះមហាក្សត្រ សូម​បាន​សច្ចា ឲ្យ​អស់​សព្វ​សត្វ​ដែល​បាន​ធ្លាក់​ក្នុង​សាគរ​នេះ សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ដក​ពួកគេ​ចេញ​អំពី​ទុក្ខ​ដោយ​អំពើ​ល្អ​នេះ ហើយ​សូម​ឲ្យ​បណ្តា​ព្រះមហាក្សត្រ​របស់​កម្ពុជា​ដែល​ស្នងរាជ្យ​ក្រោយៗ​មកទៀត​ជាប់ជំពាក់​នឹង​សេចក្តី​ល្អ រួមជាមួយ​នឹង​ព្រះ​មហេសី ព្រមទាំង​មន្ត្រីរាជការ មិត្ត​ទាំងឡាយ​រំដោះ​ចាក​ផុតពី​ទី​នៃ​រោគ​ទាំងពួង​»​។
«​យើង​រកឃើញ​មានការ​កោស​លុប​រូប​នៅ​ថែវ​ទ្វារ​ខាងត្បូង​នៅ​ប្រាសាទបាយ័ន ដែល​យើង​បាន​សន្ម​ត់​ថា​ជា​រូប​ព្រះ​នាង​ជ័យ​រាជទេវី និង​ឥន្ទ្រ​ទេវី​។ យើង​ដឹងថា​ក្រោយពី​ព្រះអង្គ​ទាំងពីរ​សុគត​ទៅ មានការ​ជ្រែករាជ្យ​​និង​អំពើ​ហឹ​ង្សា​ទៅលើ​ព្រះពុទ្ធសាសនា​ដូច​មានការ​កោស​រូប​ព្រះ​ពុទ្ធរូប​នៅតាម​ប្រាសាទ​នានា ដូច​យ៉ាង​ប្រាសាទបាយ័ន និង​ប្រាសាទតាព្រហ្ម​ជាដើម តែ​យើង​ឆ្ងល់​ថា​ហេតុអ្វី​បានជា​ព្រះ​ឆាយា​ល័​ក្ខ​ព្រះ​នាង​ត្រូវបាន​គេ​កោស​លុប​ដែរ​? ជាពិសេស​គឺ​នៅ​ថែវ​ខាងត្បូង​ដែលជា​ទិស​សំខាន់​ក្នុង​សាសនា​ព្រា​ហ្ម យើង​សង្ស័យថា​ពួក​ព្រា​ហ្ម​បុរោហិត​មិន​សប្បាយ​ចិត្តនឹង​វត្តមាន នៃ​ព្រះរាជ​តួរ​នាទី​របស់​មហេសី​ដ៏​មាន​ឥទ្ធិពល​ទាំងពីរ​អង្គ​នេះ​ទេ ព្រោះ​ពួកគេ (​ព្រា​ហ្ម​) ប្រហែលជា​បាន​បាត់​ផលប្រយោជន៍​នៅពេលដែល​ព្រះអង្គ​ទាំងបី ឫ​ត្រី​ក្សត្រ​រួមគ្នា​ធ្វើ​កំណែរ​ទម្រង់​ប្រព័ន្ធ​ន​យោ បាយ ហេតុនេះហើយ​យើង​អា​ចរាប់ថា​ជាការ​សងសឹក​»​។​
​នេះ​មិនមែនជា​ការបញ្ជាក់​ពី​ការសន្និដ្ឋាន​របស់លោក​ស្រី​ទាំងស្រុង​នោះទេ​។ ថ្វី​ត្បិត​រូបចម្លាក់​របស់​ត្រី​ក្សត្រ​ត្រូវបាន​គេ​រកឃើញ​គ្រប់​ទីកន្លែង​តាម​ពុទ្ធ​និយម​ក្តី តែ​គេ​ក៏​រកឃើញ​ផងដែរ​រូបចម្លាក់​របស់​ព្រះអង្គ និមិត្ត​ជា​ទេព​ក្នុង​សាសនាព្រាហ្មណ៍​ផ្សេងៗ​ដែល​សង់​ឡើង​ក្នុង​រាជ្យ​របស់​ទ្រង់ ប៉ុន្តែ​អ្វីដែល​គួរ​ឲ​ភ្ញាក់ផ្អើល​នោះ នាពេល​ក្រោយ មកទៀត ត្រី​ក្សត្រ​ក៏​ប្រទះឃើញ​ឆ្លាក់​នៅ​បា​តនៃ​លាន​ព្រះ​គំលង់ ឫ​ជា​ឋាននរក​ដែល​គេ​សង់​បន្ថែម​នៅ​ខាងឆ្វេង​លានជល់ដំរី ឫ​វាល​ព្រះមេរុ ដែល​តាម​ប្រពៃណី​របស់​ក្សត្រ​ក្នុង​ព្រះពុទ្ធសាសនា​គួរតែ​ជាទី​តាំង​សម្រាប់​សង់​ព្រះ​ចុ​ល្លា​មុន្នី​ចេ​តេ​យ្យ​ដែល​តម្កល់​នៅ​ឋាន​ត្រៃ​ត្រឹង​នេះ​បើតាម​ការចង្អុលបង្ហាញ​របស់លោក​ស្រី​។ «​វា​មិនមែន​ផ្អែក​តែ​លើ​ឯកសារ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ដែល​គេ​ធ្វើឡើង​ពឹង​ផ្អែកលើ​សិលាចារឹក និង​ការចងចាំ​នានា​ហើយ​យើង​អាច​សន្ម​ត់​ចំពោះ​រឿងរ៉ាវ​ដែល​បានកើត​ឡើង​នៅពេលនោះ​បានទេ ខណៈពេលដែល​រូប​ពិត​របស់​ព្រះអង្គ​នៅតែមាន​ភាពស្រពិចស្រពិល​នៅឡើយ​កាលពី​អតីតកាល​។ យើង​ដឹងថា​ឯកសារ​ទាំងនោះ​ត្រូវបាន​សរសេរ​ឡើង​ដោយ​អ្នកស្រាវជ្រាវ​ជំនាន់​មុន ដោយ​ផ្អែកលើ​ភ័ស្តុតាង​ដែល​ពួកគេ​អាច​រកបាន​នៅ​ជំនាន់​នោះ​។ ប៉ុន្តែ​ជាការ​ពិត ការស្រាវជ្រាវ​ទាំងនោះ​អាច​នឹងមាន​ការខ្វះចន្លោះ​»​។


​នេះ​គឺជា​ឆ្លើយតប​នឹង​សំនួរ​មួយ​ដែល​លើកឡើង​ដោយ​ខេមរជន​និយាយ​ភាសារ​បារាំង​ម្នាក់​ដែល​ចូលរួម​ស្តាប់​នឹង​លើក​យោបល់​អំពី​ការខ្វែងគ្នា​នឹង​ព្រឹត្តិការណ៍​ដែល​បាន​កត់​ចូលក្នុង​ប្រវត្តិ​ពង្ស​សាវតា​ខ្មែរ​។ លោកស្រី ង៉ី​ន ផល្លី​ការ អ្នកស្រាវជ្រាវ និង​សរសេរ​សៀវភៅ «​ត្រី​ក្សត្រ​» បាន​ចំណាយពេល​មួយរយៈ​ចុងក្រោយ​នេះ​រស់នៅ​ខេត្តសៀមរាប ដើម្បី​អង្កេត​លំអិត​ទៅលើ​ចម្លាក់​នៅតាម​ប្រាសាទ​នានា​ដែល​បាន​កសាងឡើង​ក្រោម​រាជ្យ​ព្រះបាទ​ជ័យ​វរ្ម័នទី​៧​។ ដូចគ្នានេះដែរ​បទ​បង្ហាញ​របស់លោក​ស្រី​ស្តីពី​បំណកស្រាយ​អាថ៌កំបាំង​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧ ព្រះ​នាង​ជ័យ​រាជទេវី និង​ព្រះ​នាង​ឥន្ទ្រ​ទេវី នៅ​ឯម​ជ្ឈ​ប​ណ្ឌ​ល​ធនធាន​សោត​ទស្ស​បុប្ផា​ណា កាលពីពេល​កន្លងទៅនេះ បានធ្វើ​ឲ​ខ្ញុំ​ផ្តោត​យកចិត្តទុកដាក់​ជាខ្លាំង បើទោះជា​ការពិត​នៅ​ពីក្រោយ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ដែល​បាន​លុង​លោ​ច​ទៅ​អស់​រាប់រយឆ្នាំ​មកហើយ​យ៉ាងណាក្តី ប៉ុន្តែ​វា​ហាក់​ញ៉ាំង​ជា​បច្ច័យ​ឲ​យើង​ចាប់ផ្តើម​ធ្វើការ​ស្រាវជ្រាវ​បន្ថែម​ដោយ​ខ្មែរ​ខ្លួនឯង ដើម្បី​ស្វែងយល់​ពី​ព្រឹត្តិការណ៍​នយោបាយ​ពី​អតីតកាល​របស់ខ្លួន​ដែល​បាន​ជះឥទ្ធិពល​មកដល់​បច្ចុប្បន្ន ដើម្បី​អនុ​ញ្ញា​ត្តិ​ឲ​យើង​ចាប់ផ្តើម​ធ្វើ​កិច្ចការ​ថ្មី​ដែល​ប្រសើរ​ជាង​ពេលមុន​៕​

អង្គរវត្ត

ស្រាវជ្រាវ​អាថ៌កំបាំង​អង្គរ ៖ តើ​ប្រាសាទ​អង្គរ​ជា​បូជណីយដ្ឋាន សម្រាប់​ទំនាក់ទំនងរ​វាង​ទេវ​: និង​មនុស្ស ?
​អង្គរវត្ត ស្ថិតនៅក្នុង​ខេត្តសៀមរាប មាន​ទីតាំង​ស្ថិតនៅ​ភាគ​ខាងជើង​នៃ​ក្រុង​សៀមរាប ក្នុងស្រុក​សៀមរាប មាន​ចម្ងាយ ៧ គ​.​ម ពី​ទី​រួម​ខេត្ត តាមផ្លូវ​កូ​ម៉ៃ ឬ​ផ្លូវ​សាល​ដឺ ហ្គោល​។ វា​ជា​ប្រជុំ​អគារ​ប្រាសាទ​ព្រហ្មញ្ញសាសនា​ធំ​បំផុត​និង​វិមាន​សាសនា​ដ៏​ធំ​បំផុត​នៅក្នុង​លោក​។ ប្រាសាទ​ត្រូវបាន​កសាងឡើង​ដោយ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២ ដែលជា​ស្នាដៃ​ដ៏​ធំចម្បង​អស្ចារ្យ​និង​មានឈ្មោះ​ល្បីល្បាញ​រន្ទឺ​សុះសាយ ទៅ​គ្រប់ទិសទី​លើ​ពិភពលោក​។ សង់​ឡើង​នៅ​ដើម​សតវត្ស​ទី​១២​នៅ​យ​សោធរ​បុ​រៈ (​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន អង្គរ​) អ​ធិ​រាជាណាចក្រ​ខ្មែរ ជា​ប្រាសាទ​តំណាង​និង​ព្រះ​សុសាន​ចុងក្រោយ​របស់​ព្រះអង្គ​។​ដែល​ងាក​ចេញពី​ប្រពៃណី​សិវ​និយមនៃ​ព្រះរាជា​មុនៗ អង្គរវត្ត​ដែល​ជំនួស​មកវិញ ឧទ្ទិស​ដល់​ព្រះ​វិស្ណុ​។ ជា​ប្រាសាទ​ដែល​នៅ​គង់វង្ស​ល្អ​បំផុត​នៅ​ស្ថានីយ​នេះ វា​គឺជា​ប្រាសាទ​តែមួយគត់​ដែល​បាន​បន្សល់ទុក​នូវ​មជ្ឈមណ្ឌល​សាសនា​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ចាប់តាំងពី​មូលដ្ឋានគ្រឹះ​របស់ខ្លួន – ដំបូង​ព្រហ្មញ្ញសាសនា​បូជា​ដល់​ព្រះ​វិស្ណុ ក្រោយមក​ពុទ្ធ​និយម​។ ប្រាសាទ​នេះ​ស្ថិតនៅក្នុង​រចនាបថ​បុរាណ​ជាន់ខ្ពស់​កំពូល​នៃ​ស្ថាបត្យកម្ម​ខ្មែរ​។ វា​បាន​ក្លាយជា​និមិត្តរូប​កម្ពុជា​[១] ដែល​រំលេច​លើ​ទង់ជាតិ​របស់​ប្រទេស ជា​រូបភាព​តំណាង​ប្រទេស​ជាតិខ្មែរ និង​វា​ក៏​ជាការ​ទាក់ទាញ​ពួក​អ្នក​ទេសចរណ៍​សំខាន់​របស់​ប្រទេស​នេះ​ផងដែរ​។​
​អង្គរវត្ត​រួមផ្សំ​នូវ​គ្រោងការ​គ្រឹះ​ពីរ​នៃ​ស្ថាបត្យកម្ម​ប្រាសាទខ្មែរ​: ប្រាសាទភ្នំ និង​ប្រាសាទ​ដែលមាន​ថែវ​ចុងក្រោយ​គេ ដោយ​ផ្អែកលើ​ស្ថាបត្យកម្ម​ទ្រា​វិដ​ដើមដំបូង រួមមាន​លក្ខណៈពិសេស​ដូចជា​ជ​គតិ​។ ប្រាសាទ​ត្រូវបាន​រចនា​ដើម្បី​តំណាង​ភ្នំ​ព្រះ​សុមេរុ លំនៅ​នៃ​ពួក​ទេវៈ​ក្នុង​ទេវ​កថា​ព្រហ្មញ្ញ​: ក្នុង​កសិណ រឺ​គូ​ទឹក​ព័ទ្ធ​ជុំ វិញ​ប្រហែលជា ១៦​គ​.​ម ចំណែក​កសិណ​ពិតប្រាកដ​របស់​ប្រាសាទ មាន​បណ្តោយ​ប្រវែង​១៥០០​ម x ទទឹង​១៣០០​ម លើ​២០០​ម ផ្លូវធំ​ដើរចូល​ពី​ទិស​ខាងលិច​ទៅដល់​ប្រាសាទ​កណ្តាល​មាន​ប្រវែង​២៥០​ម ឯ​កំពូល​កណ្ដាល​ខ្ពស់​ធំជាងគេ​បំផុត​របស់​នគរ​វត្ដ មាន​កម្ពស់ ៦៥​ម និង​ជញ្ជាំង​ខាងក្រៅ​៣,៦ សហា​តិ​មាត្រ (២,២ ម៉ៃ​.)​វែង​គឺជា​ថែវ​មាន​បី​ជ្រុង ដែល​ថែវ​នីមួយៗ​ឡើង​ខ្ពស់​ទៅ​ថែវ​ដែល​ជាប់​គ្នា​។ នៅ​ចំ​កណ្ដាល​នៃ​ប្រាសាទ​បញ្ឈរ​នូវ​ជួរ​ចតុរង្គ​នៃ​ប៉ម​។ មិន​ដូច​ប្រាសាទ​នៅ​អង្គរ​ភាគច្រើន​ទេ អង្គរវត្ត​បែរមុខ​ទៅ​ទិស​ខាងលិច ពួក​អ្នកប្រាជ្ញ​វែកញែក​ថា​ជា​ចំណុច​សំខាន់​នៃ​ប្រាសាទ​នេះ​។ ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​គេ​កោតសរសើរ​ដោយ​សារភាព​សម្បើម​និង​រុងរឿង​នៃ​ស្ថាបត្យកម្ម​នេះ ចម្លាក់​លៀន​លឹមៗ​ដែល​លាតសន្ធឹង និង​ដោយសារ​ពពួក​ទេវតា​ដែល​តាក់តែង​លើ​ជញ្ជាំង​ប្រាសាទ​។​
​ឈ្មោះ​សម័យថ្មី អង្គរវត្ត​មានន័យថា ទីក្រុង​វត្ត ក្នុង​ភាសា​ខ្មែរ អង្គរ​មានន័យថា ទីក្រុង រឺ ទីក្រុង​ធានី ជា​ទម្រង់​ប្រាក្រឹត​នៃ​ពាក្យ នគរ ដែល​មកពី​ពាក្យ​សំស្ក្រឹត nagara (नगर)​។​[២] វត្ត​គឺជា​ពាក្យ​ខ្មែរ​សម្រាប់ ទេវា​ល័យ​លើដី បានមកពី​ពាក្យ​បាលី "vatta" (वत्त)​។​[៣] មុនពេល​នេះ ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា បរម​វិស្ណុ​លោក (Parama Vishnuloka ជា​ភាសាសំស្ក្រឹត​) បន្ទាប់ពី​ងា​រប​ច្ឆា​មរណៈ​នៃ​ស្ថាបនិក​នៃ​ប្រាសាទ​។​
​ពាក្យ​ថា​អង្គរ តាម​វចនានុក្រម​របស់លោក​គ្រូ ពៅ​-​សាវ​រស អង្គរ​មកពី​ពាក្យ​សំ​ស្ដ្រឹ​ត​ថា នគរ មានន័យថា ទីក្រុង ធានី អាណាចក្រ ។ រីឯ​ពាក្យ វត្ត ជាទី​ដែលមាន​ព្រះសង្ឃ​គង់នៅ​។ រួម​ន័យ​មក អង្គរវត្ត មានន័យថា​ជាទី​ក្រុង​ដែលមាន​វត្ត​ពុទ្ធសាសនា​។ តាម​វចនានុក្រម​គឺ​វា​បានមកពី នគរវត្ត ជា​ឈ្មោះ​ប្រាសាទបុរាណ​មួយកន្លែង​នៅក្នុង​ខែត្រ​សៀមរាប ជា​មហា​មន្ទីរ​រុងរឿង​ដោយ​លំអ​គ្មាន​ពីរ (​ហៅ​ក្លាយ​មកជា អង្គរវត្ត​) ។ ពាក្យ នគរ នេះ​ច្រើន​តែមាន​សំឡេង​ក្លាយ​ឃ្លាត​ជា អង្គរ ដូច្នេះ​ឯង​, ដូចជា នគរបាល​, នគរបុរី​, នគរយមរាជ​, នគរវត្ត ក្លាយជា អង្គ​របាល​, អង្គរបុរី​, អង្គរ​ជម​រាជ​, អង្គរវត្ត ជាដើម​។​
​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​មាន​ឈ្មោះ​ដើម​ថា "​បរម​វិស្ណុ​លោក​"​។ ការវិវត្ត​នៃ​ឈ្មោះ អង្គរវត្ត នេះ​អាច​ត្រូវបាន​គេ​យកមកប្រើ​តាម​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​។ តាម​សិលាចារឹក​នៅ​សតវត្ស​ទី​១៦​បញ្ជាក់ថា ឈ្មោះ​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​គឺ ព្រះ​មហានគរ​ឥន្ទ្រប្រ័ស្ថ​ព្រះ​ពិស្ណុលោក​។ ពាក្យ ឥន្ទ្រប្រ័ស្ថ មានន័យថា "​ទីក្រុង​របស់​ព្រះឥន្ទ​"​។ មួយចំណែក​ទៀត​នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១៧​ត្រូវបាន​គេ​ហៅថា "​ឥន្ទបត្ត​ម្ភា​នគរ​ស្រី​សុ​ធរ​វ​ពិស្ណុលោក​"​។ បើតាម​វចនានុក្រម​ជួន​-​ណាត​ពាក្យ ឥន្ទបត្ត រឺ ឥន្ទ្រប្រ័ស្ថ នេះ​មាន​សេចក្ដីពន្យល់​ដូចតទៅ​´៖ ឈ្មោះ​ក្រុង​មួយ​ក្នុងប្រទេស​ឥណ្ឌា​សម័យបុរាណ ត្រង់​កន្លែង​ក្រុង ទេ​ល្ហី សព្វថ្ងៃនេះ ? ។ ខ្មែរ​សម័យ​មហានគរ (​នគរធំ​) ប្រើពាក្យ​នេះ​ជា​វិសេស​នាម ឬ​ជា​គោរម​នៃ​ក្រុម​មហានគរ​, ច្រើន​ប្រើ​ក្នុង​ព្រះ​បរម​រាជសាសន៍ ឬ​ព្រះ​បរម​រាជឱង្ការ​ថា ព្រះបាទ​សម្តេចព្រះ​រាជឱង្កា​រ​បរមបពិត្រ​កម្ពុជា​ធិបតី​ស្រី​ឥន្ទ្រប្រ័ស្ថ​បុរី​រ័ត្ន​រាជធានី​... (​ប្រើពាក្យ​នេះ​តាំង​អំពី​បាន​ព្រះខ័នរាជ្យ ដែលមាន​សេចក្ដី​តំណាល​ថា ព្រះឥន្ទ្រ​យកមក​ប្រទាន​ទុកជា​កេរ្តិ៍​ជាស​ស្ត្រា​ដ៏​វិសេស​សម្រាប់​កម្ពុជរដ្ឋ ?) ។​
​ឈ្មោះថា អង្គរវត្ត គឺជា​ឈ្មោះ​សាមញ្ញ​សំរាប់​កំណត់​ប្រាសាទ​ដែលជា​បូជនីយដ្ឋាន​នេះ​។ ចំពោះ​ប្រជាជន​ខ្មែរ ជាពិសេស​អ្នករស់នៅ​ខេត្តសៀមរាប​ច្រើន​និយម​ហៅ​ឈ្មោះ​រួមមួយ​ថា អង្គរតូច​។ ទោះបីជា​យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកនិពន្ធ​នៅលើ​ពិភពលោក​ទាំងអស់​បាន​កំណត់​ហៅ​ឈ្មោះ​រួមមួយ​ថា អង្គរវត្ត រហូតមកដល់​បច្ចុប្បន្ន​។​
​រា​សាទ​អង្គរវត្ត​បាន​សាងសង់ នៅ​ដើម​សតវត្សរ៍​ទី​១២ ដោយ​ព្រះបាទ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២(​ខ្លះ​សរសេរ : ព្រះបាទ​សូរិយា​វរ្ម័នទី​២) (១១១៣—១១៥០) ដើម្បី​ឧទ្ទិស​ថ្វាយ​ព្រះ​វិស្ណុ ក្នុង​ព្រហ្មញ្ញសាសនា​។ ប្រាសាទ​នេះ​មាន​លក្ខណៈ​ល្អ​វិចិត្រ និង​បង្ហាញ​នូវ​សិល្បៈ​ខ្មែរ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដល់​កំពូល​[៥]​។​
​បើតាម​លោក​ហ្ស​ក​-​សឺ​ដែ​ស ប្រាសាទអង្គរវត្ត​គឺ​តំណាង​ឲ្យ​ពិភពលោក​។ ប្រាង្គ​កណ្តាល​តំណាង​ឲ្យ​ភ្នំ​ព្រះ​សុមេរុ​ដែល​ស្ថិតនៅ​កណ្តាល​ពិភពលោក​។ ប្រាង្គ​ទាំង​៥ តំណាង​ឲ្យ​កំពូលភ្នំ​ព្រះ​សុមេរុ​ដែលជា​ជាយ​ផែនដី និង​គូ​ទឹក​ព័ទ្ធជុំវិញ​ប្រាសាទ​គឺ ជា​សមុទ្រ​ដែល​ព័ទ្ធជុំវិញ​។ ប្រាសាទអង្គរវត្ត​មាន​ឈ្មោះ​ដើម​ថា ប្រាសាទ​បរម​វិស្ណុ​លោក​។ ប៉ុន្តែ​ការវិវត្ត​នៃ​ឈ្មោះ​អង្គរវត្ត​នេះ អាច​ត្រូវបាន​គេ​យកតាម​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​។ ស្លាកស្នាម​ដំបូង​គឺ មាននៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១៦​។ ជាការ​ពិតណាស់​ប្រាសាទ​នេះ​បាន ក្លាយទៅជា កន្លែង​ពុទ្ធសាសនា​ដ៏​ល្បីល្បាញ​មួយ​។
តាម​សិលាចារឹក​នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១៦ ឈ្មោះ​នៃ​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​គឺ ព្រះ​មហានគរ​ឥន្ទ្រ​ប្រ​ត្ថ​ព្រះ​ពិស្ណុលោក (​ឥន្ទ្រ​ប្រ​ត្ថ ជា​ភាសាសំស្ក្រឹត ហើយ​បាន​ក្លាយទៅជា​ភាសាបាលី ឥន្ទបត្ត បញ្ជាក់​ទៅលើ​ការឆ្លង​ពី​ព្រហ្មញ្ញសាសនា ទៅ​ព្រះពុទ្ធសាសនា​ហីនយាន​។ ពាក្យ​ឥន្ទ្រ​ប្រ​ត្ថ មានន័យថា ទីក្រុង​របស់​ព្រះឥន្ទ ។ ក្នុង​ព្រហ្មញ្ញសាសនា គេ​ជឿថា​ព្រះឥន្ទ​មាន​ទីកន្លែង​នៅលើ​ដី​។ ពាក្យ​នេះ​ជា​កន្លែង​សម្រាប់ គោរពបូជា​។ ឧទាហរណ៍​ដូចជា វត្ត​ទាំងពីរ​នៅក្នុង ប្រាសាទអង្គរវត្ត​មាន​ឈ្មោះថា ឥន្ទបត្ត​បុរី​ខាងត្បូង និង ឥន្ទបត្ត​បុរី​ខាងជើង ។ ការហៅ​ទៅលើ​ឈ្មោះថា ពិស្ណុលោក គឺ​សម្រាប់​រំលឹក​ទៅដល់ មរណៈនាម​របស់​ស្តេច ដែល​បាន​កសាង​ប្រាសាទ​នេះ គឺ បរម​វិស្ណុ​លោក រីឯ ស្រី​សុ​ធរ ជា​ការហៅ​ដើម្បី​រំលឹក​ឡើងវិញ ទៅលើ​ឈ្មោះ​ទីក្រុង​ចាស់​នៅ​អង្គរ ឈ្មោះថា ស្រី​យ​សោធរ​បុ​រៈ ។​) ហើយ​មួយចំណែក​ទៀត​នៅ​សត​វ​ត្យ​រ៍​ទី ១៧ ហៅថា​ឥន្ទបត្ត​ម្ភា​នគរ ស្រី​សុ​ធរ​វ​ពិស្ណុលោក ។ ចំណែក​ឈ្មោះថា​អង្គរវត្ត គឺជា​ឈ្មោះ​សាមញ្ញ​សម្រាប់​កំណត់​បូជនីយដ្ឋាន​នេះ​។ ចំពោះ​ប្រជាជន​ខ្មែរ ពិសេស​អ្នករស់នៅ​ខេត្តសៀមរាប ច្រើន​ហៅ​ឈ្មោះ​រួមមួយ​គឺ អង្គរតូច​។ ទោះបីជា​យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកនិពន្ធ​អឺរ៉ុប ទាំងអស់​បានកំណត់​ហៅ​ឈ្មោះ​រួមមួយ​គឺ អង្គរវត្ត​ដែរ​។​
​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​ត្រូវបាន​បញ្ចូល​ទៅក្នុង​បញ្ជី​បេតិកភណ្ឌ​ពិភពលោក​របស់​អង្គការ​យូណេស្កូ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៩២​។ ប្រាសាទអង្គរវត្ត​ត្រូវបាន​រកឃើញ​ឡើងវិញ​ដោយ ធម្មជាតិវិទូ​បារាំង​លោក អង់​ហ្រ៊ី​-​មូ​ហ៊​ត​(Henri Mouhot) នៅ​ឆ្នាំ​១៨៦០​។​
​អង្គរវត្ត​សណ្ដូក​ទៅ​ភាគ​ខាងជើង ៥,៥ សហា​តិ​មាត្រ (៣,៤ ម៉ៃ​.)​នៃ​ទីប្រជុំជន​សម័យ​ទំនើប​សៀមរាប និង​ទិស​ខាងត្បូង​ចម្ងាយ​ខ្លី និង​ខាងកើត​បន្តិច​នៃ​រាជធានី​ពីមុន​នេះ ដែល​ស្ថិតនៅ​បាពួន​។ វា​គឺជា​តំបន់​របស់​កម្ពុ​ជាមួយ ដែលមាន​ក្រុម​រចនាសម្ព័ន្ធ​សំណង់​សំខាន់ៗ​។ ស្ថិតនៅ​ខាងត្បូង​បំផុត​នៃ​ស្ថានីយ​សំខាន់ៗ​របស់​អង្គរ​។​
​ការ​រចនា​ដើមដំបូង និង​សំណង់​ប្រាសាទ​បានធ្វើ​ឡើង​នៅ​ពាក់កណ្ដាល​ទីមួយ​នៃ​សតវត្ស​ទី​១២ កំឡុង​រជ្ជកាល​ព្រះ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២ (​បាន​សោយរាជ្យ​១១១៣-​រ​.១១៥០)​។ ឧទ្ទិស​ដល់​ព្រះ​វិស្ណុ ត្រូវបាន​សាង​ឡើងជា​ប្រាសាទ​ភាវៈ​តំណាង​ព្រះមហាក្សត្រ​និង​ទីក្រុង​រាជធានី​។ មិន​ថា​សិលាចារឹក​ការស្ថាបនា រឺក៏​អក្សរ​ចារឹក​សហ​សម័យ​មួយណា​ដែល​បញ្ជាក់​អំពី​ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​គេ​រកឃើញ​ទេ ឈ្មោះ​ដើម​របស់​ប្រាសាទ​មិនត្រូវ​បាន​គេ​ស្គាល់ ប៉ុន្តែ​វា​ប្រហែលជា​ត្រូវបាន​ស្គាល់​ថា​ជា បរម​វិស្ណុ​លោក (​ន័យចំ ស្ថាន​ព្រះ​វិស្ណុ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ ខ្មែរ​បុរាណ អះ​. សំស្ក្រឹត​") បន្ទាប់ពី​ទេវៈ​ជា​ប្រមុខ​។
ការ​ដំណើរការ​ហាក់បីដូច​ប​ញ្ច​ប់​មួយ​រយៈពេល​ខ្លី ក្រោយ​ការ​សោយ​ទីវ​ង្គ​តរបស់​ព្រះមហាក្សត្រ ដែល​បន្សល់ទុក​ខ្លះ​នូវ​ការតុបតែង​លំអ​ចម្លាក់​លៀន​ស្រាលៗ​មិនទាន់​បានបញ្ចប់​។​[៦] នៅ​ឆ្នាំ​១១៧៧ ប្រហែលជា​២៧​ឆ្នាំ​បន្ទាប់ពី​ការ​សោយ​ទីវ​ង្គ​តរបស់​ព្រះ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២ អង្គរ​ត្រូវបាន​លួច​ប្លន់​បំផ្លិចបំផ្លាញ​ដោយ​ពួក​ចាម ស​ត្រូវជា​ប្រពៃណី​របស់​ខ្មែរ​។ ក្រោយមក ចក្រភព​នេះ​ត្រូវបាន​ស្ដារ​ដោយ​ព្រះមហាក្សត្រ​ថ្មី ជ័យ​វរ្ម័នទី​៧ ដែល​បាន​ស្ថាបនា​រាជធានី​ថ្មី​និង​ប្រាសាទ​ភាវៈ​តំណាង (​អង្គរធំ និង​បាយ័ន​រៀងៗ​គ្នា​) ពីរ​បី​សហា​តិ​មាត្រ​ទៅ​ទិស​ខាងជើង​នេះ​។​
​នៅ​ចុង​សតវត្ស​ទី​១៣ អង្គរវត្ត​បន្តិច​ម្ដងៗ​បាន​ប្រែ​ពី​ការប្រើ​ជា​ប្រយោជន៍​ព្រហ្មញ្ញសាសនា​ទៅជា​ប្រយោជន៍​ពុទ្ធសាសនា​ថេរវាទ ដែល​បន្ត​មកដល់​សម័យ​បច្ចុប្បន្ននេះ​។ អង្គរវត្ត​គឺ​មិនធម្មតា​ចំណោម​ប្រាសាទ​សម័យអង្គរ​នានា​ក្នុងនោះ ទោះបីជា​វា​គឺជា​អ្វីមួយ​ត្រូវបាន​គេ​ទុកចោល​បន្ទាប់ពី​សតវត្ស​ទី​១៦ ប្រាសាទ​នេះ​មិនដែល​ត្រូវបាន​គេ​បោះបង់ចោល​ទាំងស្រុង​ឡើយ ការការពារ​របស់​ប្រាសាទកំពុង​ឈាន​មកដល់ ម្យ៉ាង​ដោយ​ការពិត​ថា​គូ​ទឹក​របស់​វា​ក៏បានផ្ដល់​ការ​គាំពារ​ខ្លះ​ពី​ការ​ដុះ​ស៊ប់​ទ្រប់​ដោយ​ព្រៃស្បាត​ផងដែរ​។
​ម្នាក់​ក្នុងចំណោម​ពួក​អ្នក​ទេសចរណ៍​លោកខាងលិច​ទៅកាន់​ប្រាសាទ​នេះ​គឺ អន់​តូ​ន្យូ​-​ដា​-​ម៉ា​ដឹ​ឡេ​ណា សង្ឃ​ជាតិ​ព័រ​ទុយ​ហ្គា​ល់​មួយអង្គ ដែល​បាន​ទៅលេង​នៅ​ឆ្នាំ​១៥៨៦ និង​បាន​និយាយថា​វា គឺ​ដូចជា​សំណង់​មិនធម្មតា​ដែល​មិនអាច​ពិពណ៌នា​វា​ជាមួយ​ប៊ិច​បាន ជាពិសេស ដោយហេតុថា​វា​ហាក់ដូចជា​គ្មាន​សំណង់​ផ្សេង​ណា​ដូច​នៅក្នុង​លោក​។ វា​មាន​ប្រាង្គ​ច្រើន​និង​ការតុបតែង ហើយ​ការធ្វើឱ្យ​ល្អ​ឡើង​ទាំងអស់​ដែល​ទេពកោសល្យ​មនុស្ស​អាច​នឹង​គិតដល់​។​[៨] នៅ​ពាក់កណ្ដាល​សតវត្ស​ទី​១៩ ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​ទៅ​ទស្សនា​ដោយ​ធម្មជាតិវិទូ និង​អ្នករុករក​ជាតិ​បារាំង អង់​ហ្រ៊ី​-​មូ​ហ៊​ត ដែល​បាន​ផ្សព្វផ្សាយ​ដោយ​ប្រជាជន​នូវ​ស្ថានីយ​នេះ​នៅ​ភាគ​ខាងលិច​តាមរយៈ​សាធារណ​កម្ម​នៃ​កំណត់ត្រា​ការធ្វើដំណើរ នៅក្នុង​អ្វីដែល​លោក​បាន​សរសេរ​:"​មួយ​ក្នុងចំណោម​ប្រាសាទ​ទាំងនេះ​—​ជា​គូប្រជែង​ទៅនឹង​របស់​សុ​ឡុ​ម៉ុ​ន និង​សាង​ឡើង​ដោយ​មី​ឆេ​ល​អ៊ែ​ង​ជែ​ល​ឡូ​—​ដែល​ចូលរួម​ជា​កន្លែង​កិត្តិយស​មួយ​នៅក្បែរ​សំណង់​ដ៏​ស្រស់​ស្អា​ត់​បំផុត​របស់​យើង​។ ប្រាសាទ​នេះ​ធំ​ជាង​រាល់​សំណង់​ដែល​បាន​បន្សល់​ទុកអោយ​ពួកយើង​ដោយ​ក្រិ​ក រឺ រ៉ូម ហើយ​បង្ហាញអោយឃើញ​ភាពផ្ទុយ​ស្រឡះ​ដ៏​ក្រៀមក្រំ​ទៅនឹង​សភាព​នៃ​អនារ្យ​ធម៌​ដែល​ក្នុងនោះ​ប្រទេសជាតិ​នេះ​ឥឡូវ​ត្រូវបាន​លិចលង់​ទៅហើយ​។​
​លោក​មូ​ហ៊​ត ក៏ដូចជា​ពួក​អ្នក​ទេសចរណ៍​លោកខាងលិច​ដំបូងៗ​ដែរ បានគិត​ថា​វា​ពិបាក​នឹង​ជឿថា​ខ្មែរ​អាច​សាងសង់​ប្រាសាទ​នេះ​បាន និង​បាន​ចុះ​កាលបរិច្ឆេទ​វា​ដោយ​ច្រឡំ​ទៅនឹង​ក្បែរៗ​សម័យមួយ​ដូចគ្នា​ដូច​រ៉ូម​។ ប្រវត្តិ​ពិត​នៃ​អង្គរវត្ត​ត្រូវបាន​ទម្លុះទម្លាយ​រួមគ្នា​ដោយ​ភស្តុតាង​ខាង​រចនាបថ​និង​អភិ​លេខ​ន៍​តែប៉ុណ្ណោះ ដែល​បាន​ប្រមូលបាន​កំឡុង​ការ​បោសសំអាត​ជា​បន្តបន្ទាប់​និង​ការស្ដារ​ស្នាដៃ​ឡើងវិញ បាន​បន្ត​ទូទាំង​ស្ថានីយ​អង្គរ​ទាំងមូល​។ គ្មាន​លំនៅដ្ឋាន រឺ ផ្ទះ រឺ សញ្ញា​នៃ​ការតាំង​លំនៅ​ជា​ប្រក្រតី​រួមជាមួយ​ប្រដាប់ប្រដា​ចំអិន​អាហារ អាវុធ រឺ វត្ថុ​នៃ​ការតុបតែង​ខ្លួន​ជាធម្មតា​បាន​រកឃើញ​នៅ​ស្ថានីយ​បុរាណ​នានា​ឡើយ​។ ជំនួស​វិញ មាន​ភស្តុតាង​នៃ​បូជនីយដ្ឋាន​នានា​ខ្លួនឯង​ទៅវិញ​។​
​អង្គរវត្ត​ត្រូវការ​ការស្ដារ​ឡើងវិញ​ច្រើន​នៅ​សតវត្ស​ទី​២០ ជាសំខាន់​ការយក​ដី​រុំកោះ​និង​សារពើរុក្ខជាតិ​ចេញ​។​[១១] ការងារ​ត្រូវបាន​អាក់ខាន​ដោយ​សង្គ្រាម​រដ្ឋប្បវេណី និង​ការគ្រប់គ្រង​ប្រទេស​ដោយ​ខ្មែរក្រហម​កំឡុង​ទសវត្ស​១៩៧០ និង​១៩៨០ ប៉ុន្តែ​ការបំផ្លិចបំផ្លាញ​តិចតួច​ដោយ​ប្រៀបធៀប​ត្រូវបានធ្វើ​កំឡុង​សម័យ​នោះ ក្រៅពីនេះ​ទៅ​មាន​ពួកចោរ និង​ការបំផ្លាញ​នូវ​រូបចម្លាក់​សម័យ​ក្រោយ​អង្គរ​ភាគច្រើន​ទៀត​។​
​ប្រាសាទ​នេះ​គឺជា​និមិត្តរូប​ពោរពេញ​ដោយ​ថាមពល​របស់​កម្ពុជា​និង​ជា​ប្រភព​នៃ​មហា​មោទនភាព​ជាតិ​ដែល​បានដាក់​ជា​កត្តា​ក្នុង​ទំនាក់ទំនង​ការទូត​របស់​កម្ពុជា​ជាមួយ​បារាំង សហរដ្ឋ និង​អ្នកជិតខាង​របស់ខ្លួន ថៃ​។ រូបគំនូរ​នៃ​អង្គរវត្ត​ធ្លាប់ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ទង់ជាតិ​នានា​របស់​កម្ពុជា​ចាប់តាំងពី​ការដាក់បញ្ចូល​នូវ​កំណែ​លើកទីមួយ រង្វង់​ឆ្នាំ​១៨៦៣​។​[១៣] ដោយសារ​ទស្សនៈវិស័យ​ខាង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​កាន់តែ​ធំ និង​បរិវត្ត​វប្បធម៌​ថែមទៀត យ៉ាងណាៗ ប្រាសាទអង្គរវត្ត​នេះ​មិនបាន​ក្លាយ​ត្រឹមតែ​ជា​និមិត្តរូប​នៃ​មោទនភាព​ជាតិ​ផ្ទាល់​ជាតិ​សាសន៍​នោះទេ ប៉ុន្តែ​ក៏ត្រូវ​បានដាក់​បញ្ចូល​ទៅក្នុង​ដំណើរការ​នយោបាយ​-​វប្បធម៌​នៃ​ផលិតកម្ម​កេរដំណែល​បារាំង​-​អាណានិគម ក្នុងនោះ​ដែល​ទី​ស្ថាន​ប្រាសាទ​ដើម​ត្រូវបាន​តាំង​បង្ហាញ​ក្នុង​ពិ​ព័​ណ​អាណានិគម​បារាំង​និង​សកល​នៅ​ប៉ារីស​និង​ម៉ា​ខ់​សី​រវាង​ឆ្នាំ​១៨៨៩ និង​១៩៣៧​។​
​មរតក​សិល្បៈ​ដ៏​រុងរឿង​នៃ​អង្គរវត្ត​និង​បូជនីយដ្ឋាន​ខ្មែរ​ផ្សេងៗ​នៅ​តំបន់​អង្គរ​បាន​ដឹកនាំ​បារាំង​ដោយផ្ទាល់​ទទួលយក​កម្ពុ​ជា​ជា​អាណាព្យាបាល​នៅ​ថ្ងៃ ១១ សីហា ១៨៦៣ និង​លុកលុយ​សៀម​ដើម្បី​ត្រួតត្រា​លើ​វិកិណ្ណដ្ឋាន​នានា​។ នេះ​បាន​នាំឱ្យ​កម្ពុជា​ភ្លាមៗ​អះអាង​ដែនដី​នានា​ឡើងវិញ​នៅ​ជ្រុង​ខាងលិច​ឆៀង​ខាងជើង​នៃ​ប្រទេស​ដែល​ស្ថិតនៅក្រោម​ការគ្រប់គ្រង​របស់​សៀម​(​ថៃ​)​ចាប់តាំងពី​ឆ្នាំ​១៣៥១​នៃ​គ​.​ស​.(​ម៉ា​និ​ច​-​ជុម​សៃ ២០០១) រឺ​ដោយ​រឿងរ៉ាវ​ខ្លះៗ ១៤៣១ គ​.​ស​.​។​[១៥] កម្ពុជា​បានទទួល​បាន​ឯករាជ្យ​ពី​បារាំង​នៅ​ថ្ងៃ ៩ វិច្ឆិកា ១៩៥៣ និង​បាន​គ្រប់គ្រង​អង្គរវត្ត​ចាប់តាំងពី​ពេលនោះ​មក​។​
​កំឡុងពេល​នៅ​ចំ​កណ្ដាល​នៃ​សង្គ្រាម​វៀតណាម ព្រះប្រមុខរដ្ឋ​នរោត្តម​-​សីហនុ​បានទទួល​ចា​ក្លឹ​ន​-​ខឹ​ន​ន្ឌី​នៅ​កម្ពុជា​ដើម្បី​បំពេញ​ក្ដី​ស្រមៃ​អស់​មួយជីវិត​របស់លោក​ស្រី​ទៅ​មើល​អង្គរវត្ត​។​
​នៅក្នុង​កុប្បកម្ម មករា ២០០៣​បាន​ផ្ទុះ​នៅ​ភ្នំពេញ ពេលដែល​ពាក្យ​ចចាមអារ៉ាម​មិន​ពិត​ទាល់តែសោះ​បាន​ខ្ចរខ្ចាយ​ថា​តារា​សម្ដែង​ស្រី​សាច់​រឿងល្ខោន​ថៃ​បាន​អះអាងថា​អង្គរវត្ត​ជា​របស់​ថៃ​។​
​ស្ថាបត្យកម្ម​
​ប្រាសាទ​អង្គរ​មាន​កម្ពស់ ៦៥​ម៉ែត្រ មាន​ក្រឡា​ផ្ទៃ​ប្រហែល ២០០​ហិច​តា រាង​ចតុកោណ ដែល​កំណត់ដោយ​កំពែង​ព័ទ្ធជុំវិញ និង គូ​ទឹក ដែលមាន​ទទឹង ២០០​ម៉ែត្រ​។ បរិវេណ​នៃ​កំពែង គឺមាន​ប្រវែង​ប្រហែល ៥,៥​គ​.​ម​។ ផ្លូវ​ចូលធ្វើ​អំពី​ថ្មភក់​មាន​ប្រវែង​បណ្តោយ ២៥០​ម៉ែត្រ និង​ទទឹង ១២​ម៉ែត្រ​។ ដោយសារតែ​ទំហំ​ដ៏​ធំ និង​ស្ថាបត្យកម្ម​ដ៏​អស្ចារ្យ​នេះ មាន​មនុស្ស​មួយចំនួន​គិតថា ប្រាសាទអង្គរវត្ត​មិនមែនជា​ស្នាដៃ​របស់​មនុស្ស​ទេ គឺជា​ស្នាដៃ​របស់​អាទិទេព​។​
​នៅខាងមុខ​ផ្លូវ​ចូល​មាន​តោ​ថ្ម​ធំៗ ឈរ​យាម​នៅ​អម​សងខាង​ផ្លូវ​។ នៅ​ខាងចុង​នៃ​ផ្លូវ​ចូល​នោះ មាន​គោ​បុ​រៈ​ប្រាង្គ​បី ដែលមាន​កម្ពស់​ខុសគ្នា ហើយ​ប្រាង្គ​ផ្នែក​ខាងលើ​ត្រូវបាន​ដួលរលំ​ហើយ​។ នៅ​គោ​បុ​រៈ​នោះ មាន​ថែវ​ដែលមាន​កំពូល​ជា​វូត​។ បន្ទាប់ពី គោ​បុ​រៈ​មក​គឺមាន​ផ្លូវ​មួយ​ដែលមាន​ប្រវែង​បណ្តោយ ៣៥០​ម៉ែត្រ និង ទទឹង ៩​ម៉ែត្រ ធ្វើ​ពី​ថ្មភក់ និង បង្កាន់ដៃ​នាគ​នៅ​អម​សងខាង​។​
​ស្ថានីយ និង គម្រោង​
​អង្គរវត្ត តាំងនៅ13°24′45″N 103°52′0″E, គឺជា​ការ​បន្សំ​តែមួយគត់​នៃ​ប្រាសាទភ្នំ ការ​រចនា​ជា​បទដ្ឋាន​សម្រាប់​ពួក​ប្រាសាទ​សភាវៈ​តំណាង​របស់​អ​ធិ​រាជាណាចក្រ​នេះ គ្រោង​ចុងក្រោយ​នៃ​ថែវ​សហ​មជ្ឈមណ្ឌល និង​ឥទ្ធិពល​ពី​ឱ​ឌ៉ិ​ឝា​និង​ចោ​ឡ៊​រ៊ នៃ​ទមិឡ​នា​ដុ ឥណ្ឌា​។ ប្រាសាទ​នេះ​គឺជា​តំណាង​នៃ​ភ្នំ​ព្រះ​សុមេរុ លំនៅ​នៃ​ពួក​ទេវៈ​: ជួរ​ចតុរង្គ​ចំ​កណ្ដាល​នៃ​ប្រាង្គ​ជាស​ញ្ញា​សំគាល់​កំពូល​ទាំង​ប្រាំ​នៃ​ភ្នំ ហើយ​ជញ្ជាំង​និង​គូ​ទឹក ជា​ជួរ​ភ្នំ​ព័ទ្ធជុំវិញ និង​មហាសមុទ្រ​។ [១៨] ច្រកចូល​ទៅកាន់​តំបន់​ខាងលើ​នៃ​ប្រាសាទ​គឺ​កាន់តែ​ដាច់ដោយឡែក​ជា​លំដាប់ ជាមួយនឹង​ពួក​គ្រហស្ថ​ដែល​កំពុង​ត្រូវបាន​គេ​អនុញ្ញាត​ឱ្យចូល​នៅ​ជាន់​ទាប​បំផុត​តែប៉ុណ្ណោះ​។​
​មិន​ដូច​ប្រាសាទខ្មែរ​ភាគច្រើន​ទេ អង្គរវត្ត​គឺ​បែរមុខ​ទៅ​ទិស​ខាងលិច ផ្ទុយ​ពី​ប្រាសាទ​ផ្សេង​បែរ​ទៅ​ទិសខាងកើត​។ នេះ​បាន​នាំមក​នូវ​ហេតុ​ជាច្រើន (​រួមមាន​ហ្គ្លេ​ស​ហ្សឹ និង ហ្ស​ក​-​សឺ​ដេ​ស​) សន្និដ្ឋានថា​ព្រះបាទ​សូរ្យ​វរ្ម័ន​បាន​បម្រុង​ទុក​វា​សម្រាប់​ជា​ប្រាសាទ​បញ្ចុះ​ព្រះ​សព​របស់​ទ្រង់​។​[២០] ភស្តុតាង​បន្ថែមទៀត​ចំពោះ​ការមើលឃើញ​ដូចនេះ​ត្រូវ​បានផ្ដល់​ដោយ​ចម្លាក់​លៀន​ស្រាលៗ ដែល​បាន​ធ្វើតាម​ក្បួន​ក្នុងទិសដៅ​ប្រឆាំងនឹង​ទក្ខិណាវដ្ដ​-​ប្រស​វ្យៈ​ជាយ​ត្ត​សព្ទ​វិជ្ជា​ហិណ្ឌូ​-​ដូចនេះ​គឺជា​ការ​បញ្ច្រាស​នៃ​របៀប​ធម្មតា​។ ក្បួន​រី​ត៍​ជាច្រើន​ប្រារព្ធ​ក្នុង​របៀប​បញ្ច្រាស​កំឡុង​សេវ​ការ​បុណ្យសព​ព្រហ្មញ្ញ​។​
បុរាណ​វិទូ
​ឆាល​អឹ​ស​-​ហាយ​អ៊ែ​ម​ក៏បាន​ពិពណ៌នា​នូវ​អ្វី​នៅ​ខាងក្នុង​ដែល​ប្រហែលជា​ក្រឡ​បញ្ចុះសព​ដែល​ត្រូវបាន​គេ​យក​មកពី​ប្រាង្គ​ប៉ម​កណ្ដាល​។ [២១] វា​ត្រូវបាន​គេ​ហៅ​ដោយ​អ្នកខ្លះ​ថា​ជាការ​ចំណាយ​កម្លាំង​ច្រើន​បំផុត​លើ​សាកសព​មួយ​ដែល​គេបោះបង់​ចោល​។​[២២] ហ្វ្រ៊ី​ម៉ឹ​ន និង ចាខ យ៉ាងណាក៏ដោយ កត់សម្គាល់ថា​ប្រាសាទ​អង្គរ​ផ្សេងៗ​ជាច្រើន​បែរមុខ​ចេញពី​ទិសខាងកើត​ជាធម្មតា និង​ផ្ដល់យោបល់​ថា​ការ​បង្វែរ​របស់​អង្គរវត្ត​គឺ​ដោយសារតែ​ការ​ឧទ្ទិស​របស់​ប្រាសាទ​ដល់​ព្រះ​វិស្ណុ ដែល​ព្រះអង្គ​រាប់អាន​នឹង​ទិស​ខាងលិច​។​
​ការបកស្រាយ​បន្ថែម​អំពី​អង្គរវត្ត​ត្រូវបាន​ស្នើ​ដោយ​អិ​ល​ឡឹ​ណឺ​រ​-​មែ​និ​កា​។ ដោយ​ទាញយក​ការ​បង្វែរ​ទិស​និង​ទំហំ​ខ្នាត​របស់​ប្រាសាទ​នេះ ហើយ​និង​នៅលើ​ភាគ​ខាងក្នុង​និង​ការរៀបចំ​នៃ​ចម្លាក់​លៀន​ស្រាលៗ គាត់​លើកឡើងថា​រចនាសម្ព័ន្ធ​សំណង់​បង្ហាញ​នូវ​សករាជ​ថ្មី​នៃ​សន្តិភាព​ដែល​បានប្រកាស​ក្រោម​រាជ​ព្រះបាទ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២: ជា​រង្វាស់​នៃ​វដ្ត​កាល​សុរិយគតិ និង​ចន្ទគតិ​ត្រូវបាន​សាង​ជា​លំហ​ពិសិដ្ឋ​នៃ​អង្គរវត្ត អាណត្តិ​ទេព​នេះ​ដើម្បី​ដឹកនាំ​ត្រូវបាន​ពឹង​ទៅលើ​មន្ទីរ​និង​សាល​ស័​ក្ដ​សិទ្ធ ដែល​ក្នុងន័យ​ចងចាំ​នូវ​អំណាច​របស់​ព្រះរាជា និង​ដើម្បី​គោរព​ដល់​និង​ធ្វើឱ្យ​ស្ងប់​ព្រះទ័យ​ពួក​ទេវៈ​ដែល​គង់នៅ​ស្ថាន​លើ​។​[២៣][២៤] ការលើកឡើង​របស់​មែ​និ​កា​ត្រូវបាន​ទទួលយក​ជាមួយ​ការ​លាយឡំ​គ្នា​នៃ​ចំណាប់អារម្មណ៍​និង​សង្ស័យ​និយម​ក្នុង​រង្វង់​បណ្ឌិតសភា​។​[២១] គាត់​ដាក់​ខ្លួនឯង​អោយនៅ​ឆ្ងាយ​ពី​បរិកប្ប​កម្ម​នៃ​អ្នកដទៃ ដូចជា​ហ្គ្រេ​ម​-​ហ៊ែ​ងខ​ខ់ ថា​អង្គរវត្ត​គឺជា​ផ្នែក​នៃ​តំណាង​តារានិករ​មករ​។​
​រចនាបថ​
​អង្គរវត្ត​ជា​គំរូ​ដំបូង​នៃ​រចនាបថ​បុរាណ​នៃ​ស្ថាបត្យកម្ម​ខ្មែរ​—​រចនាបថ​អង្គរវត្ត​—​ដែល​វា​បានដាក់​ឈ្មោះ​តាម​ប្រាសាទ​នេះ​។ នៅ​សតវត្ស​ទី​១២ ពួក​ស្ថាបត្យករ​ខ្មែរ​ធ្លាប់មាន​ជំនាញ​និង​ទំនុកចិត្ត​ក្នុងការ​ប្រើប្រាស់​ថ្មភក់ (​ផ្ទុយ​ពី​ឥដ្ឋ រឺ ថ្មបាយក្រៀម ) សម្ភារៈ​សាងសង់​សំខាន់​។ ភាគច្រើន​ទី​ដែល​មើលឃើញ​គឺជា​ដុំ​ថ្មភក់ ដែល​ពេលនោះ​ថ្មបាយក្រៀម​ត្រូវបាន​ប្រើ​សម្រាប់​កំពែង​ខាងក្រៅ​និង​សម្រាប់​ផ្នែក​ខ្លះ​នៃ​រចនាសម្ព័ន្ធ​សំណង់​ដែល​បាន​លាក់កំបាំង​។ ភ្នាក់ងារ​ដែល​រុំ​ភ្ជាប់​បាន​ប្រើប្រាស់​ដើម្បី​ចូលរួម​ទៅជា​ដុំៗ​តែ​មិនទាន់​ត្រូវបាន​គេ​ដឹង​នៅឡើយ ថ្វីបើ​ជ័រ​ឈើ​ធម្មជាតិ រឺ កំបោរ​ប្រេង​ត្រូវបាន​គេ​លើកឡើង​ក៏ដោយ​។​
​អង្គរវត្ត​ទាញ​បានការ​កោតសរសើរ​លើ​ស​គេ​បង្អស់​ចំពោះ​ភាព​ស៊ីគ្នា​នៃ​ការ​រចនា​ផ្ទាល់ខ្លួន ដែល​ត្រូវបាន​គេ​ប្រៀបធៀប​នឹង​ស្ថាបត្យកម្ម​នៃ​ក្រិ​ក​និង​រ៉ូម​បុរាណ​។ តាមរយៈ​លោក​ម៉ូ​ហ្រ៊ី​ស​-​ហ្គ្លេ​ស​ហ្សឹ អ្នក​អភិរក្ស​អង្គរ​ពាក់កណ្ដាល​សតវត្ស​ទី​២០ ប្រាសាទ​នេះ "​សម្រេចបាន​ភាពល្អ​ឥតខ្ចោះ​តាមបែប​បុរាណ​ដោយសារ​បូជនីយដ្ឋាន​ភាព​ដែល​បាន​បង្អាក់​នូវ​ធាតុ​នឹងនរ​យ៉ាង​ល្អ​វិចិត្រ​និង​ការរៀបចំ​យ៉ាង​ត្រឹមត្រូវ​នៃ​ខ្នាត​ទំហំ​របស់​ប្រាសាទ​។ វា​គឺជា​កិច្ចការងារ​នៃ​អំណាច ឯកភាព និង​រចនាបថ​។​
​តាម​ស្ថាបត្យកម្ម ច​រិ​ក​លក្ខណៈ​ធាតុ​ជាច្រើន​នៃ​រចនាបថ​នេះ​រួមមាន​: ប្រាង្គ​ប៉ម​រាង​ក្បាលទូក បុ​ន​ទន្ត​ដែលមាន​រាងដូចជា​ត្របកឈូក​ច្រើន កន្លះ​-​ថែវ​ពង្រីក​ផ្លូវ​របៀង ថែវ​អ័ក្ស​ភ្ជាប់​ទៅនឹង​របង​ព័ទ្ធជុំវិញ និង​លាន​រាង​កាកបាទ​ដែល​លេចឡើង​តាម​បណ្ដោយ​អ័ក្ស​ធំ​នៃ​ប្រាសាទ​។ ធាតុ​ផ្សំ​តុបតែង​ជាធម្មតា​គឺ​ទេវតា (​រឺ អប្សរា​) ចម្លាក់​លៀន​ស្រាលៗ និង​នៅលើ​កម្រងផ្កា​ភ្ញី​ធំ​សន្ធឹង​របស់​ហោជាង និង​ឈុត​ឆាក​និទានកថា​។ រូបចម្លាក់​បដិមា​នៃ​អង្គរវត្ត​ត្រូវបាន​ចាត់ចែង​ទុក​អភិរក្ស កំពុងតែ​នៅ​ដដែល​និង​មិនសូវ​មាំមួន​ជាង​ស្នាដៃ​ដើមដំបូង​ឡើយ​។​[២៨] ធាតុ​សំខាន់​ផ្សេងទៀត​នៃ​ការ​រចនា​ត្រូវបាន​គេ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​ដោយ​ការ​លួច​ឆក់​ប្លន់​និង​ការ​កន្លងទៅ​នៃ​ពេលវេលា រួមមាន​ការ​បូក​ពាស​ស្រោបមាស​លើ​ប៉ម​ប្រាង្គ ដោយ​ការ​ស្រោបមាស​លើ​រូបចម្លាក់​លើ​ចម្លាក់​លៀន​ស្រាលៗ និង​បន្ទះ​ពិតាន​ឈើ​និង​ទ្វារ​នានា​។​
​រចនាបថ​អង្គរវត្ត​ត្រូវបាន​តោង​បន្ត​ដោយ​សម័យ​បាយ័ន នៅក្នុង​នោះ​ដែល​គុណភាព​ត្រូវបាន​បូជាយញ្ញ​ជា​ញឹកញាប់​ទៅដល់​បរិមាណ​។​[៣០] ប្រាសាទ​ដទៃទៀត​ស្ថិតក្នុង​រចនាបថ​នេះ​គឺ បន្ទាយសំរែ ធម្ម​ន​ន្ទ ចៅ​សាយ​ទេវតា និង​ប្រាសាទ​ដំបូង​ក្នុងនោះ​ព្រះ​ពិធូរ នៅ​អង្គរ ខាងក្រៅ​អង្គរ បឹងមាលា និង​ភាគ​ខ្លះ​នៃ​ភ្នំ​រុង​និង​ពិ​មា​យ​។​
​លក្ខណៈពិសេស​
​វាំងចំណារ​ខាងក្រៅ​គេ​
​កំពែង​ខាងក្រៅ ១០២៤ គុណ​នឹង​៨០២​ម និង កំពស់​៤,៥​ម ព័ទ្ធជុំវិញ​ដោយ​លាន​នៃ​ធ្លា​បើក​៣០​ម និង​គូ​ទឹក​មួយ​បណ្ដោយ​១៩០​ម​។ ច្រក​ចូលទៅ​ប្រាសាទ​នេះ​គឺ​នៅក្បែរ​ច្រាំង​ដី​នៅ​ខាងកើត​និង​ផ្លូវ​កាត់ទឹក​ធ្វើ​ពី​ថ្មភក់​ទៅខាង​លិច នៅ​ខាងចុង ច្រកចូល​ធំ គឺជា​ការបន្ថែម​ចុងក្រោយ ប្រហែលជា​ជំនួស​ឲ្យ​ស្ពានឈើ​។​[៣១] មាន គោ​បុ​រៈ​ជាច្រើន នៅ​គ្រប់​ទិស​ធំៗ ខាងលិច​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​អា​ធំជាងគេ​បង្អស់​ហើយ​និង​មាន​ប៉ម​ប្រាង្គ​បាក់បែក​បី​។ លោក​ហ្គ្លេ​ស​ហ្សឹ​កត់សម្គាល់ថា​គោ​បុ​រៈ​នេះ​ទាំង​លាក់កំបាំង​និង​ចំណាំង​ឱ្យ​ទ្រង់ទ្រាយ​ប្រាសាទ​នេះ​សមរម្យ​។​[៣២] ខាងក្រោម​ប្រាង្គ​ខាងត្បូង​មាន​រូបចម្លាក់​ព្រះ​វិស្ណុ​មួយអង្គ ដែល​គេ​ស្គាល់​ថា តា​រាជ ដែល​ប្រហែល​ដើមឡើយ​បាន​ស្ថិតនៅ​កន្លែង​សក្ការៈបូជា​កណ្ដាល​នៃ​ប្រាសាទ​។​[៣១] ថែវ​ជាច្រើន​រត់​នៅ​ចន្លោះ​ប្រាង្គ​នានា​និង​ឆ្ងាយ​រហូតដល់​ច្រកចូល​ពីរ​ថែមទៀត​នៅ​ខាង​ណាមួយ​នៃ​គោ​បុ​រៈ​ជារឿយៗ​ចាត់ទុកថា​ជា​ច្រក​ដំរី តាម​ដែល​ច្រក​នោះ​មាន​ទំហំ​ល្មម​ដើម្បីអោយ​សត្វ​ទាំងនោះ​ចូល​បាន​។ ថែវ​ទាំងនេះ​មាន​សសរ​បួន​ជ្រុង​នៅ​ខាងក្រៅ (​ខាងលិច​) និង​ជញ្ជាំង​បិទ​ជិត​នៅ​ខាងក្នុង (​ខាងកើត​)​។ ពិតាន​ចន្លោះ​សសរ​ទាំងនោះ​តុបតែង​ដោយ​ត្របកឈូក ផ្ទៃ​នៃ​ជញ្ជាំង​ខាងលិច​មាន​រូបចម្លាក់​រេ​រាំ និង​ផ្ទៃ​ជញ្ជាំង​ខាង​កើតមាន​បង្អួច​មាន​ជើងទៀន រូបចម្លាក់​ប្រុស​កំពុងតែ​រេ​រាំ​លើ​សត្វ​ដែល​កំពុង​លោតកញ្ឆេង ហើយ​និង​អប្សរា ដែល​រួមមាន​(​ខាងត្បូង​នៃ​ច្រកចូល​)​តែមួយ​ក្នុង​ប្រាសាទ​នេះ​កំពុងតែ​បង្ហាញ​ធ្មេញ​របស់​នាង​។​
​កំពែង​ខាងក្រៅ​ព័ទ្ធជុំវិញ​បរិវេណ​៨២០០០០​មាត្រ​ការ៉េ (២០៣ អេ​កឺរ​) ដែល​ម្យ៉ាងទៀត​ប្រាសាទ​កណ្ដាល​ត្រូវបាន​កាន់កាប់​ដោយ​ទីក្រុង​នេះ​តាំងពីដើម និង​នៅ​ខាងជើង​ប្រាសាទ​នេះ គឺ​ព្រះបរមរាជវាំង​។ ដូច​សំណង់​មិន​ទាក់ទង​សាសនា​ទាំង​អស់នៃ​អង្គរ ដែល​ទាំងនោះ​ត្រូវបាន​សាងសង់ឡើង​ដោយ​សម្ភារៈ​ដែល​អាច​ខូច​បាន​ខុសពី​ថ្ម ដូច្នេះ​គ្មានអ្វី​សេសសល់​ក្នុងចំណោម​នោះទេ​លើកលែងតែ​គ្រោង​ខ្សែ​ក្រៅ​នៃ​ផ្លូវ​ខ្លះៗ​។​[៣៣] ភាគច្រើនបំផុត​នៃ​តំបន់​មួយ​នេះ​ឥឡូវ​ត្រូវបាន​គ្របដណ្ដប់​ដោយ​ព្រៃឈើ​។ ផ្លូវ​ឆ្លង​កាត់ទឹក​៣៥០​ម​. មួយ​ភ្ជាប់​ទៅ​គោ​បុ​រៈ​ខាងលិច​ទៅកាន់​ប្រាសាទ​កណ្ដាល ដែលមាន​បង្កាន់ដៃ​នាគ និង​កាំជណ្ដើរ​ប្រាំមួយ​ខ្សែ​នាំ​ចុះទៅ​កាន់​បុរី​នៅ​ខាង​ម្ខាង​ណាមួយ​។ ចំហៀង​នីមួយៗ​ក៏​បង្ហាញឡើង​នូវ​បណ្ណាល័យ​មួយ​ដែលមាន​ច្រកចូល​មួយចំនួន​នៅក្នុង​ចំណុច​សំខាន់​នីមួយៗ នៅ​ចំ​ពីមុខ​នៃ​កាំជណ្ដើរ​ខ្សែ​ទី​បី​ពី​ច្រកចូល និង​ស្រះ​មួយ​នៅ​ចន្លោះ​បណ្ណាល័យ​និង​ប្រាសាទ​នេះ​។ ស្រះ​ជាច្រើន​គឺជា​ការបន្ថែម​ក្រោយៗ​ចំពោះ​ការ​រចនា ដូចជា​លាន​រាង​កាកបាទ​ដែល​បាន​យាម​ដោយ​តោ​ភ្ជាប់​ទៅនឹង​ច្រក​ឆ្លង​កាត់ទឹក​ទៅ​រចនាសម្ព័ន្ធ​សំណង់​កណ្ដាល​។​
រចនាសម្ព័ន្ធ​កណ្ដាល​
​ប្រាសាទ​នេះ​តាំង​នៅលើ​លាន​មួយ​ដែល​បាន​លើក​ខ្ពស់ជាង​បុរី​នេះ​។ វា​ត្រូវបាន​បង្កើតឡើង​ដោយ​ថែវ​ចតុកោណកែង​បី​ងើប​ឡើងដល់​ប្រាង្គ​កណ្ដាល កំពស់​នីមួយៗ​ខ្ពស់ជាង​ប្រាង្គ​មួយ​ចុងក្រោយ​គេ​។ មែ​និ​កា​បកស្រាយ​ថែវ​ទាំងនេះ​ថា​ជាការ​បូជា​ទៅដល់​ព្រះមហាក្សត្រ ព្រះព្រហ្ម ព្រះ​ចន្ទ និង​ព្រះ​វិស្ណុ​។​[៦] ថែវ​នីមួយៗ​មាន​គោ​បុ​រៈ​មួយ​នៅ​ចំណុច​នីមួយៗ ហើយ​និង​ថែវ​ខាងក្នុង​ពីរ​មាន​ប្រាង្គ​នៅ​កាច់ជ្រុង​របស់ខ្លួន ដែល​បង្កើតឡើង​នូវ​ជួរ​ចតុរង្គ​ដែលមាន​ប្រាង្គ​នៅ​ចំ​កណ្ដាល​។​ពី​ព្រោះតែ​ប្រាសាទ​បែរមុខ​ទៅ​ទិស​ខាងលិច លក្ខណៈពិសេស​ទាំងអស់​បានកំណត់​បែរ​ឆ្ពោះទៅ​ខាងកើត ដែល​បន្សល់ទុក​ទី​លំហ​បន្ថែមទៀត​ដែល​ត្រូវបាន​បំពេញ​នៅក្នុង​វាំងចំណារ​នីមួយ​និង​ថែវ​នៅ​ចំហៀង​ខាងលិច ចំពោះ​ហេតុផល​ដដែល​កាំជណ្ដើរ​បែរមុខ​ទៅខាង​លិច​រាក់​ជាង​កន្លែង​ផ្សេង​នៅ​ខាង​ផ្សេងៗ​ទៀត​។​
​ថែវ​ខាងក្រៅ​នេះ ១៨៧​គុណ​២១៥​ម ជាមួយ​សាលាសំណាក់​ខុសពី​ប្រាង្គ​នានា​នៅ​កាច់ជ្រុង​។ ថែវ​នេះ​ចំហ​ទៅខាង​ក្រៅ​នៃ​ប្រាសាទ ដែលមាន​កន្លះ​-​ថែវ​ច្រើន​មាន​សសរ​លាតសន្ធឹង​និង​ជ​ន្ទ​ល់​សំណង់​នេះ​។ ភ្ជាប់​ទៅនឹង​ថែវ​ខាងក្រៅ​ទៅកាន់​វាំងចំណារ​ទី​ពី​រលើ​ចំហៀង​ខាងលិច​គឺជា​របៀង​រាង​កាកបាទ​ហៅថា ព្រះ​ពាន់ (​សាល​)​។ ពុទ្ធបដិមា​ធ្លាប់​នៅ​ខាងឆ្វេង​នៅក្នុង​របៀង​នោះ​ដោយ​ពួក​អ្នក​ធម្ម​យាត្រា​អស់​ជាង​ច្រើន​សតវត្ស ទោះបី​ភាគច្រើន​ឥឡូវ​ត្រូវបាន​ដកចេញ​ក៏ដោយ​។ ទីនេះ​មាន​អក្សរ​ចារឹក​ច្រើន​ដែល​ទាក់ទង​នឹង​ទង្វើ​ល្អ​នៃ​ពួក​អ្នក​ធម្ម​យាត្រា ភាគច្រើន​បាន​សរសេរ​ជា​ភាសា​ខ្មែរ ប៉ុន្តែ​ផ្សេងទៀត​ជា​ភាសា​ភូមា និង​ជប៉ុន​។ ធ្លា​របៀង​តូចៗ​ទាំង​បួន​គូស​ចេញ​ដោយ​របៀង​នេះ​ដើមឡើយ​ត្រូវបាន​ពេញប្រៀប​ដោយ​ទឹក​។​[៣៤] ខាងជើង​និង​ខាងត្បូង​នៃ​របៀង​នេះ​គឺជា​បណ្ណាល័យ​។​
​ខាង​ណោះ ថែវ​ទី​ពីរ​និង​ខាងក្នុង​ត្រូវបាន​ភ្ជាប់​គ្នា​និង​ទៅកាន់​បណ្ណាល័យ​ចំហៀង​ពីរ​ក្បែរ​លាន​រាង​កាកបាទ​មួយ​ផ្សេងទៀត ម្ដងទៀត​ការបន្ថែម​ក្រោយមកទៀត​។ ចាប់ពី​ជា​នទី​ពីរ​ទៅលើ ពួក​ទេវតា​មាន​ច្រើន​លើ​ជញ្ជាំង ដោយ​ច្រៀង រឺ ជា​ក្រុម​រហូតដល់​បួន​អង្គ​។ វាំងចំណារ​ជាន់​ទី​ពីរ​គឺ​១០០ គុណ​នឹង ១៥​ម ហើយ​ដើមឡើយ​ប្រហែល​អាច​ត្រូវបាន​ជោរជន់​ដើម្បី​តំណាងឱ្យ​មហាសមុទ្រ​ព័ទ្ធជុំវិញ​ភ្នំ​ព្រះ​សុមេរុ​។​[៣៥] ជណ្ដើរ​បី​ឈុត​នៅ​ម្ខាងៗ​នាំ​ឡើង​ទៅដល់​ប្រាង្គ​ប៉ម និង គោ​បុ​រៈ​នៅ​កាច់ជ្រុង​នៃ​ថែវ​ខាងក្នុង​គេ​។ ផ្លូវ​ជណ្ដើរ​ចោទ​ណាស់​តំណាងឱ្យ​ភាពលំបាក​នៃ​ការ​ឡើងទៅ​នគរ​ពួក​ទេវៈ​។​[៣៦] ថែវ​ខាង​ក្នុងនេះ ហៅថា​បាកាន គឺ​៦០​ម​.​ការ៉េ​ដែលមាន​ថែវ​អ័ក្ស​ជាច្រើន​ភ្ជាប់​នឹង​គោ​បុ​រៈ​នីមួយ​ជាមួយ​ទីសក្ការៈ​បូជា​នៅ​កណ្ដាល ហើយ​និង​ទីសក្ការៈ​បូជា​បន្តបន្ទាប់​នៅ​ខាងក្រោម​ប្រាង្គ​ប៉ម​នៅ​កាច់ជ្រុង​។
ការ​ប្រក់​ដំបូល​ថែវ​ត្រូវបាន​តុបតែង​ជាមួយ​ក្បាច់ក្បូរ​នៃ​ខ្លួន​ពស់​ដែល​នៅ​ចុង​នៃ​ក្បាល​តោ រឺ គ្រុឌ​។ ធ្នឹម និង ហោជាង​ដែល​បាន​ឆ្លាក់​តុបតែង​ច្រក​ចូលទៅ​ថែវ និង ទីសក្ការៈ​បូជា​។ ប្រាង្គ​ខាងលើ​ទីសក្ការៈ​បូជា​កណ្ដាល​ងើប​រះ​ឡើង​៤៣​ម​.​ដល់​កម្ពស់​៦៥​ម​.​ពីលើ​ដី មិន​ដូច​ប្រាសាទភ្នំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​មុនៗ​នោះឡើយ ប្រាង្គ​កណ្ដាល​គឺ​ត្រូវបាន​ផុស​ឡើងលើ​ប្រាង្គ​បួន​ដែល​ព័ទ្ធជុំវិញ​។​[៣៧] ទីសក្ការៈ​បូជា​ខ្លួនឯង ដើមឡើយ​បាន​ត​ម្ដ​ល់​នៅ​រូបចម្លាក់​ព្រះ​វិស្ណុ និង​បើកទូលាយ​នៅ​គ្រប់​ខាង ត្រូវបាន​ព័ទ្ធ​ជញ្ជាំង​នៅ​ខាងក្នុង​នៅពេលនោះ​ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​ប្រែ​មក​សម្រាប់​ព្រះពុទ្ធសាសនា​ថេរវាទ​វិញ ជញ្ជាំង​ថ្មី​រំលេច​នូវ​ព្រះពុទ្ធ​អង្គជា​ច្រើន​កំពុង​ឈរ​។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៣៤ អ្នក​អភិរក្ស​ហ្ស​ក​ហ្សឹ​-​ធូ​វ​វ៉េ​បាន​ជីក​លុង​រណ្ដៅ​នៅ​ខាងក្រោម​ទីសក្ការៈ​កណ្ដាល​នេះ​: បាន​ពេញ​ជាមួយ​ខ្សាច់​និង​ទឹក បាន​ត្រូវគេ​លួច​ឆក់​ប្លន់​រតនសម្បត្តិ​ក្នុងនោះ​រួច​អស់​ទៅហើយ ប៉ុន្តែ​លោក​ខំ​ស្វែងរក​គ្រឹះ​ពិ​សិ​ដ្ឋិ​មួយ​ទុក​នូវ​សន្លឹក​មាស​ពីរ​មាត្រ​លើ​ជាន់​ផ្ទាល់​ដី​។​
​ការតុបតែង​លំអ​
​និង​មួយ​ក្នុងចំណោម​ហេតុផល​សម្រាប់​កិ​ត្ត​នាម​របស់ខ្លួន​គឺ​ការតុបតែង​លាតសន្ធឹង​របស់​អង្គរវត្ត ដែល​យក​ទម្រង់​នៃ​ចម្លាក់​ខ្សែ​លៀន​ស្រាលៗ​។ កំពែង​ខាង​ក្នុងនៃ​ថែវ​ខាងក្រៅ​បង្ហាញ​តំណ​ត​គ្នា​នៃ​ឆាក​ខ្នាត​ធំ​ដែល​រៀបរាប់​យ៉ាងសំខាន់​នូវ​ភាគច្រើន​ពី​វីរ​កថា​ហិណ្ឌូ រាមាយណៈ និង មហាភារតៈ​។ ហាយ​អ៊ាំ​ម​បាន​ហៅ​អ្វី​ទាំងនេះ​ថា "​ការរៀបចំ​ជា​ខ្សែ​ដែល​បាន​យល់ដឹង​ខ្លាំង​បំផុត​ពី​ចម្លាក់​ថ្ម​"​។​[៣៩] ចាប់ពី​ជ្រុង​ខាងជើង​-​ខាងលិច​បញ្ច្រាស​ទ្រនិចនាឡិកា ថែវ​ខាងលិច​បង្ហាញ​នូវ​សមរភូមិ​លង្កា (​មកពី​រាមាយណៈ ក្នុងនោះ​ដែល​ព្រះរាម កម្ចាត់​រាវ​នៈ និង​សមរភូមិ​កុ​រុ​ក្ឞេ​ត្រ (​ពី​ភារតៈ ដែល​បង្ហាញ​នូវ​ការ​សាបរលាប​ព្រមៗ​គ្នា​នៃ​ត្រកូល​កៅរ​វៈ និង បា​ណ្ឌ​វៈ​)​។ នៅ​ថែវ​ខាងត្បូង​តាម​សាច់រឿង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​តែប៉ុណ្ណោះ ក្បួន​ដង្ហែរ​ព្រះ​សូរ្យ​វរ្ម័នទី​២ បន្ទាប់មក នរក​៣២ និង​ស្ថានសួគ៌​៣៧​នៃ​ទេវ​កថា​ហិណ្ឌូ​។​
​នៅលើ​ថែវ​ខាងកើត​គឺជា​មួយ ក្នុងចំណោម​សាច់រឿង​គួរអោយ​សរសើរ​ខ្លាំង​បំផុត ការ​កូរ​សមុទ្រ​ទឹកដោះ ដែល​បង្ហាញ​[៤០] អសុរា​៩២ និង ទេវតា​៨៨​អង្គ​ដែល​យក​នាគ​វា​សុ​កិ​ដើម្បី​កូរ​សមុទ្រ​ក្រោម​ការដឹកនាំ​របស់​ព្រះ​វិស្ណុ (​មែន​និ​កា​រាប់​ឃើញ​ត្រឹមតែ​៩១​អសុរា និង​ពន្យល់​ចំនួន​អ​សមាមាត្រ​ដូចជា​តំណាងអោយ​ចំនួន​ថ្ងៃ​ចាប់ពី​សុរិយ​ដ្ឋា​ន​សិសិររដូវ ដល់​សម​រាត្រី​រដូវរំហើយ និង​ចាប់ពី​សម​រាត្រី​ដល់​សុរិយ​ដ្ឋា​ន​និ​ទាឃ​រដូវ​)​។​[៤១] វា​ត្រូវបាន​បន្តបន្ទាប់​ដោយ​ព្រះ​វិស្ណុ​ដែល​កំពុងតែ​កម្ចាយ​ពួក​អសុរា (​ការបន្ថែម​នូវ​សតវត្ស​ទី​១៦)​។ ថែវ​ខាងជើង​បង្ហាញ​នូវ​ជ័យជម្នះ​របស់​ក្ឫ​ស្នា​លើ​ពនៈ (​ដែល​យោងទៅតាម​លោក​ហ្គ្លេ​ស​ហ្សឹ "​ទឹកដៃ​នេះ​គឺ​អាក្រក់​បំផុត​" [៤២]) និង សមរភូមិ​រវាង​ពួក​ព្រះ​ហិណ្ឌូ​និង​ពួក​អសុរា​។ សាលាសំណាក់​ខាងជើង​ឆៀង​ខាងលិច និង ជ្រុង​ខាងត្បូង​ឆៀង​ខាងលិច ទាំងពីរ​រំលេច​នូវ​សាច់រឿង​តិចតួច​មែ​ន​ទែន ភាគ​ខ្លះ​មិន​ច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែ​ភាគច្រើន​មកពី​រឿង​រាមាយណៈ រឺ ជីវិត​របស់​ក្ឫ​ស្នា​។​

​ចម្លាក់​ថែវ​នៅលើ​ជញ្ជាំង​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​
​ចម្លាក់​ថែវ​ដែល​ព័ទ្ធជុំវិញ​ប្រាសាទអង្គរវត្ត​នៅ ជាន់​ទី​១ ជា​ចម្លាក់​លើ​ថ្មភក់​មាន​ទំហំ ១,២០០​ម៉ែត្រ​ការេ​។ ចម្លាក់​នោះ​ចែកជា ៨​ផ្ទាំង និង ២ ផ្ទាំង នៅ​ពន្លា​ជ្រុង​នៃ ថែវ​ខាងលិច​។ សាច់រឿង នៃ​ចម្លាក់​នោះ​ចាប់ផ្តើម​តាម ជួរ​ដេក តាម​ជញ្ជាំង​ពី​ធ្វេ​ង​ទៅ​ស្តាំ​។ នៅ​កន្លែង​ខ្លះ​មាន​ព្រំ​ផងដែរ​។ សាច់រឿង​នោះ​ត្រូវ​បានរៀបចំ​តាមរបៀប គឺ​ដាច់ពីគ្នា ឬ​ស្ថិតនៅ​ពី លើ​គ្នា​។ ចម្លាក់​នេះ​ត្រូវ​មើល​ពី​ធ្វេ​ង​ទៅ​ស្តាំ​។ អ្នកទស្សនា​គួរ​ដើរ​មើល​ដោយ​ចូល​តាម​ច្រក​កណ្តាល​ខាងលិច រួច​បត់​ស្តាំ និង ដើរ​ជុំវិញ​។ ចម្លាក់​ទាំងនោះ​រួមមាន​៖
(១) ថែវ​ខាងលិច​(​ត្បូង​) : បង្ហាញ​ពី​ចម្បាំង​របស់​គូ​រុ​សាត្រា (​មហាភារតៈ​) ។​
(២) ពន្លា​ជ្រុង​(​និរតី​) : បង្ហាញ​ពី ឆាក​នៃ​រឿង​រាម​កេ​រិ៍្ត ។​
(៣) ថែវ​ខាងត្បូង​(​លិច​) : បង្ហាញ​ពី​ព្យុហយាត្រា​របស់​ព្រះបាទ​សូរ្យ​វ័រ្មន​ទី​២ ។​
(៤) ថែវ​ខាងត្បូង​(​កើត​) : បង្ហាញ​ពី​រឿង​ឋានសួគ៌ និង ឋាននរក ។​
(៥) ថែវ​ខាងកើត​(​ត្បូង​) : បង្ហាញ​ពី​រឿង​កូរ​សមុទ្រ​ទឹកដោះ ។​
(៦) ថែវ​ខាងកើត​(​ជិត​ផ្លូវ​ចូល​) : ជា​សិលា​ចារិក ។​
(៧) ថែវ​ខាងកើត​(​ជើង​) : បង្ហាញ​ពី​ជ័យជំនះ​របស់​ព្រះ​វិស្ណុ លើ​ពួក​អសុ​រៈ ។​
(៨) ថែវ​ខាងជើង​(​កើត​) : បង្ហាញ​ពី​ជ័យជំនះ​របស់​ក្រឹ​ស្ណៈ និង បា​ណ្ឍៈ ។​
(៩) ថែវ​ខាងជើង​(​លិច​) : បង្ហាញ​ពី​ចម្បាំង​រវាង​ទេវតា និង​ពួក​អសុ​រៈ ។​
(១០) ពន្លា​ជ្រុង​(​ពាយព្យ​) : បង្ហាញ​ពី​ឆាក​នៃ​រឿង​រាម​កេ​រិ៍្ត ។​
(១១) ថែវ​ខាងលិច​(​ជើង​) : បង្ហាញ​ពី​ចម្បាំង​នៅ​ក្រុង​លង្កា​(​រឿង​រាម​កេ​រិ៍្ត​) ។​
​បច្ចេកទេស​ស្ថាបនកម្ម​
​ថ្ម​មួយចំនួន រលោង​ដូចជា​ថ្ម​ពពាល​ដែល​បាន​ប៉ូ​លា​ហើយ ត្រូវបាន​ដាក់​ដោយ​គ្មាន​បាយអ​ជាមួយ​តំណ​យ៉ាង​តឹង​ដែល​ជួនកាល​ពិបាក​រក​។ ដុំថ្ម​បួន​ជ្រុងៗ​ជាច្រើន​ត្រូវ​បានដាក់​រួមគ្នា​ដោយ​តំណ​ប្រហោង​ដំណាប់​និង​ព​ន្លូ​ញ​ក្នុង​ករណីខ្លះ កាលណោះ​ដែរ ក្នុងករណី​ផ្សេងៗ​ទៀត បាន​ប្រើ​កន្ទុយ​លលក និង​ទំនាញ​ដី​។ ដុំថ្ម​ខ្លះ​ត្រូវបាន​ដាក់​នៅ​កន្លែង​ដោយ​ក្ដី​សន្និដ្ឋាន​តាម​ការ​ផ្សំគ្នា​នៃ​ពួក​ដំរី ពួរ​ស្រកី​ជក់ រ៉ក និង​ការធ្វើ​រន្ទា​ឫស្សី​។ ហ្រ​ង់​រី​-​ម​ហ៊​ត​បាន​កត់សម្គាល់ថា​ភាគច្រើន​នៃ​ដុំថ្ម​មាន​រន្ធ​២,៥ ស​.​ម​.​ជា​អង្កត់ផ្ចិត និង ជម្រៅ​៣ ស​.​ម​. ជាមួយ​រន្ធ​ជាច្រើន​ទៀត​លើ​ដុំថ្ម​បួន​ជ្រុង​ធំៗ​។ ពួក​អ្នកប្រាជ្ញ​ខ្លះ​បាន​អោយយោបល់​ថា​ទាំងនេះ​ត្រូវបាន​ប្រើ​ចូលរួម​គ្នា​ជាមួយ​ដំបង​ដែក​ជាច្រើន ប៉ុន្តែ​អ្នក​ផ្សេងទៀត​អះអាងថា​របស់​នឹងត្រូវ​បាន​ប្រើ​ដើម្បី​កាន់​ស្នៀត​ជា​បណ្ដោះអាសន្ន​ដើម្បី​ជួយ​ហត្ថកិច្ច​ថ្ម​ទាំងនោះ​ចូលទៅ​កាន់​កន្លែង​។​
​បូជនីយដ្ឋាន​នេះ​ត្រូវបង្កើត​ចេញ​ដោយ​ចំនួន​ដ៏​សម្បើម​នៃ​ថ្មភក់ ច្រើន​ដូចគ្នា​នឹង​សាជី​របស់​ខាប​ផ្វ្រា​នៅ​អេ​ហ្ស៊ី​ប (​ជា​៥ លាន​តោន​)​។ ថ្មភក់​នេះ​ត្រូវបាន​ដឹកជញ្ជូន​ពី​ភ្នំ​គូលែន កន្លែង​យក​ថ្ម​ប្រហែល​២៥ ម៉ា​យល៍ (៤០ គ​.​ម​.)​ទៅ​ទិសឦសាន​។ ថ្ម​នេះ​តាម​សេចក្ដីសន្និដ្ឋាន​ត្រូវបាន​ដឹកជញ្ជូន​ដោយ​ក្បូន​តាម​បណ្ដោយ​ស្ទឹង​សៀមរាប​។ រឿងនេះ​នឹងត្រូវ​បានធ្វើ​ឡើងជា​មួយ​ការប្រុងប្រយ័ត្ន​ដើម្បី​ចៀសវាង​ការ​ក្រឡាប់​ក្បូន​រួមជាមួយ​ទម្ងន់​មួយចំនួនធំ​។ វិស្វករ​ទំនើប​ម្នា​ក់បាន​ប៉ាន់ប្រមាណ​ថា​វា​នឹង​ចំណាយពេល​៣០០​ឆ្នាំ​ដើម្បី​បង្ហើយ​អង្គរវត្ត​សព្វថ្ងៃនេះ​។​[៤៣] ប៉ុន្តែ​បូជនីយដ្ឋាន​នេះ​ត្រូវបាន​ចាប់ផ្ដើម​ភ្លាម បន្ទាប់ពី​សូរ្យ​វរ្ម័ន​ឡើង​សោយរាជ្យ និង​ត្រូវបាន​បញ្ចប់​រយៈពេល​ខ្លី​ក្រោយ​ការ​សោយ​ទីវ​ង្គ​តរបស់​ទ្រង់ មិន​ច្រើនជាង​៤០​ឆ្នាំ​។​
​យ៉ាង​ជាក់ស្ដែង​ផ្ទៃ​ខាងក្រៅ​ទាំងអស់ សសរ ធ្នឹម សូម្បីតែ​ដំបូល​ត​ក៏ត្រូវ​បាន​ឆ្លាក់​ដែរ​។ មាន​ចម្ងាយ​ដ៏​វែង​នៃ​ចម្លាក់​លៀន​ដែល​រៀបរាប់​សាច់រឿង​ចេញពី​អក្សរសិល្ប៍​ឥណ្ឌា​រួមមាន​ស្នែង​ឯក ឥន្ទ្រី​យ​សីហៈ នាគ​មាន​ស្លាប​កំពុង​អូសទាញ​រទេះ​ដូចគ្នា​នឹង​ពួក​អ្នក​ចម្បាំង​តាម​ពីក្រោយ​មេ​កើយ​ដែល​ជិះ​ដំរី និង​នារី​របាំ​នៅ​ស្ថានសួគ៌​ដែលមាន​កេសា​បថ​យ៉ាង​ផ្ចិតផ្ចង់​។ ជញ្ជាំង​ថែវ​តែឯង​ត្រូវបាន​តុបតែង​ជាមួយ​ចម្លាក់​លៀន​ស្រាល​ស្ទើរតែ​១០០០​មាត្រ​ការ៉េ​។ រន្ធ​ជាច្រើន​លើ​កំពែង​អង្គរ​ខ្លះ​បញ្ជាក់ថា​ប្រហែល​ត្រូវបាន​គេ​តុបតែង​ជាមួយ​បន្ទះ​សំរឹទ្ធ​។ ទាំងនេះ​ត្រូវបាន​គាស់កកាយ​យ៉ាងច្រើន​នៅ​សម័យកាល​បុរាណ និង បានជា​គោលដៅ​ដំបូង​សម្រាប់​ពួកចោរ​។ គ្រា​ដែល​កំពុង​ជីក​កកាយ​ខ​ជុ​រា​ហោ អ៊ែ​ល​ឡិច​-​អិ​វ៉ឹ​ន ជាង​ថ្ម​និង​ជាងចម្លាក់​ម្នាក់ បាន​កសាង​ឡើងវិញ​នូវ​រូបចម្លាក់​ថ្ម​មួយ​ខាងក្រោម​៤ ភ្វី​ត (១,២ ម​) នេះ​បាន​ចំណាយពេល​៦០​ថ្ងៃ​ដើម្បី​ឆ្លាក់​។ [៤៤] រ៉​ច​ចឺ​រ​-​ហប​គី​ន្ស៍ និង ម៉ាខ​-​ឡេ​ហ​ណឺ​បានធ្វើ​ការពិសោធ​ផងដែរ​ដើម្បី​គាស់​យក​ថ្មកំបោរ​ដែល​បាន​ចំណាយ​អ្នក​គាស់កកាយ​១២​នាក់ ២២​ថ្ងៃ ដើម្បី​គាស់កកាយ​ថ្ម​ប្រហែល​៤០០​តោន​។​[៤៥] កម្លាំង​ពលកម្ម​ដើម្បី​គាស់កកាយ ដឹកជញ្ជូន ឆ្លាក់​និង​បន្តុប​ថ្ម​ជាច្រើន​ត្រូវបាន​ឈានដល់​រាប់ពាន់​រួមមាន​សិល្បៈករ​ជំនាញ​ខ្ពស់ៗ​ជាច្រើន​នាក់​។ ជំនាញ​ទាំងនេះ​បានទាមទារ​ឱ្យ​ឆ្លាក់​រូបចម្លាក់​ទាំងនេះ​បាន​អភិវឌ្ឍ​រាប់រយឆ្នាំ​តាំងពី​ដំបូង​ឡើយ ដូចដែល​បានបង្ហាញ​តាម​វត្ថុ​បុរាណ​ខ្លះ​ដែល​ត្រូវបាន​ចុះ​កាលបរិច្ឆេទ​ទៅ​សវ​ត្ស​ទី​ប្រាំពីរ មុនពេល​ខ្មែរ​បាន​ឡើងអំណាច​។​
​អង្គរវត្ត​បច្ចុប្បន្ន
​​ការ​ស្ទាបស្ទង់​ខាង​បុរាណវិទ្យា​ឥណ្ឌា​បាន​បន្ត​ការស្ដារ​ស្នាដៃ​លើ​ប្រាសាទ​នេះ​រវាង ១៩៨៦ និង​១៩៩២​។​[៤៦] ចាប់តាំងពី​ទសវត្ស​ឆ្នាំ​១៩៩០ អង្គរវត្ត​បាន​មើលឃើញ​នូវ​កិច្ចប្រឹងប្រែង​អភិរក្ស​បន្ត និង​ការកើនឡើង​យ៉ាងខ្លាំង​ខាង​ទេសចរណ៍​។ ប្រាសាទ​នេះ​គឺជា​ផ្នែក​នៃ​ទីកន្លែង​កេរដំណែល​ពិភពលោក​របស់​អង្គរ បាន​បង្កើតឡើង​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៩២ ដែល​បាន​ផ្ដល់នូវ​ការអោយ​មូលនិធិ​ខ្លះ និង​បាន​ជម្រុញ​ចិត្ត​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​ការពា​រ​ទីកន្លែង​នេះ​។​[៤៧] គម្រោងការ​អភិរក្ស​អប្សរា​អាល្លឺម៉ង់ (​គ​.​អ​.​អ​.​អ​. ឬ GACP) កំពុងធ្វើការ​ដើម្បី​ការពារ​ពួក​ទេវតា និង​ចម្លាក់​លៀន​ស្រាលៗ​ដទៃទៀត​ដែល​តាក់តែង​លើ​ប្រាសាទ​នេះ​ពី​ការបំផ្លិចបំផ្លាញ​។
ការ​ស្ទាបស្ទង់​របស់​អង្គការ​នេះ​បាន​រកឃើញថា​ប្រហែល​២០%​នៃ​ពួក​ទេវតា​ស្ថិតនៅក្នុង​ល​ក្ខ័​ណ្ឌ​មិនសូវ​ល្អ ជា​ចម្បង​ដោយសារ​សំណឹក​ធម្មជាតិ​និង​ការ​យ៉ាប់យ៉ឺន​ទៅ​នៃ​ថ្ម​ប៉ុន្តែ​ដោយឡែក​ផងដែរ ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​កិច្ចប្រឹងប្រែង​ការស្ដារ​ឡើងវិញ​ភ្លាមៗ​ផងដែរ​។​[៤៨] ការងារ​ផ្សេងៗ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការជួសជុល​ផ្នែក​ដែល​បាន​ធ្លាក់​មួយចំនួន​ពី​រចនាសម្ព័ន្ធ​សំណង់ និង​ការបង្ការ​ពី​ការបាក់​ធ្លាក់​បន្ថែមទៀត​: ទី​ខាងមុខ​ប៉ែក​ខាងលិច​នៃ​ថ្នាក់លើៗ ជា​ឧទាហរណ៍ ត្រូវបាន​ទប់​ទ្រ​ដោយ​ការដាក់​រន្ទា​តាំងពី​ឆ្នាំ ២០០២[៤៩] កាលណោះ​ក្រុម​ជប៉ុន​មួយ​បាន​បង្ហើយ​ការស្ដារ​នូវ​បណ្ណាល័យ​ខាងជើង​នៃ​វាំងចំណារ​ខាងក្រៅ​នៅ​ឆ្នាំ​២០០៥​។​
មូលនិធិ​បូជនីយដ្ឋាន​ពិភពលោក​បានចាប់ផ្ដើម​ការងារ​អភិរក្ស​លើ​ថែវ​កូរ​សមុទ្រ​ទឹកដោះ​នៅ​ឆ្នាំ​២០០៨ បន្ទាប់ពី​ជាច្រើន​ឆ្នាំ​ក្នុង​ការសិក្សា​ពី​ស្ថានភាព​។ គម្រោងការ​នេះ​បាន​ស្ដារ​នូវ​ប្រព័ន្ធ​ប្រក់​ដំបូល​ខ្មែរ​តាមបែប​បុរាណ និង​បាន​ដកចេញ​នូវ​ស៊ីម៉ង់​ដែល​បាន​ប្រើ​នៅក្នុង​ការប៉ុនប៉ង​ការស្ដារ​ដំបូង​ដែល​បានជា​លទ្ធផល​ជា​អំបិល​ជ្រៀតចូល​រចនាសម្ព័ន្ធ​សំណង់​ពីក្រោយ​ចម្លាក់​ស្រាល ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​ពណ៌​និង​បំផ្លាញ​ផ្ទៃ​ដែល​បាន​ឆ្លាក់​ហើយ​។ ដំណាក់កាល​សំខាន់​នៃ​ការងារ​នេះ​បានបញ្ចប់​នៅ​ឆ្នាំ​២០១២ និង​សមាសភាគ​ចុងក្រោយ​នឹង​ជាការ​បន្តុប​ឡើង​នៃ​ត្រីសូល៍​លើដំបូល​នៃ​ថែវ​នេះ​នៅ​ឆ្នាំ​២០១៣​។​
​អង្គរវត្ត​បានប្រែក្លាយ​ជា​គោលដៅ​ទេសចរណ៍​ដ៏​សំខាន់​មួយ​។ នៅ​ឆ្នាំ​២០០៤ និង​២០០៥ តួលេខ​រដ្ឋាភិបាល​បាន​ណែនាំ​ថា រៀង​គ្នា​មាន​ទេសចរ​បរទេស ៥៦១០០០ និង​៦៧៧០០០​នាក់​ដែល​បានមក​ដល់​ខេត្តសៀមរាប ប្រហែល​៥០%​នៃ​ពួក​ទេសចរ​បរទេស​ទាំងអស់​នៅ​កម្ពុជា​សម្រាប់​ឆ្នាំ​ទាំងពីរ​។​[៥១] ទី​ស្ថាន​នោះ​ត្រូវបាន​គ្រប់គ្រង​ដោយ​សម្ព័ន្ធ​សូគីម៉ិច​(​សូគីម៉ិច​គ្រុប​)​ឯកជន ចាប់តាំងពី​ឆ្នាំ​១៩៩០ ដែល​បាន​ជួល​ប្រាសាទពី​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុ​ជា​។ លំហូរ​ចូល​នៃ​ពួក​អ្នក​ទេសចរណ៍​រហូតមក​ដល់​ឥឡូវ​បាន​បង្ក​នូវ​ការបំផ្លិចបំផ្លាញ​តិចតួច​ទាក់ទង​គ្នា ក្រៅពី​គំនូរ​សាធារណ៍​ខ្លះៗ ខ្សែពួរ និង​ជណ្ដើរ​ឈើ​ត្រូវបាន​គេ​ដាក់បញ្ចូល​ដើម្បី​ការពារ​ចម្លាក់​ផុស​ស្រាលៗ​និង​កម្រាល រៀងមក​។ ទេសចរណ៍​ក៏បាន​ផ្ដល់នូវ​មូលនិធិ​បន្ថែម​ខ្លះទៀត​ចំពោះ​តំហែទាំ​ក៏ដូចជា​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០០០ ប្រហែល​២៨%​នៃ​ប្រាក់ចំណូល​សំបុត្រ​ឆ្លងកាត់​ទី​ស្ថាន​អង្គរ​ទាំងមូល​ត្រូវបាន​ចំណាយ​លើ​ប្រាសាទ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នេះ ទោះបីជា​កិច្ចការ​ភាគច្រើន​ត្រូវបាន​បន្ត​ដោយ​ពួកក្រុម​ឧបត្ថម្ភ​ដោយ​រដ្ឋាភិបាល​បរទេស​ជាជាង​ដោយ​ពួក​អាជ្ញាធរ​កម្ពុជា​នោះ​។​
​ចាប់តាំងពី​អង្គរវត្ត​បាន​មើលឃើញ​កំណើន​យ៉ាងសំខាន់​ខាង​ទេសចរណ៍​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំនេះ អ​.​អ​.​វ​.​វ​.​ស​.​ប​. រឺ យូណេស្កូ និង​គណៈកម្មាធិការ​សម្របសម្រួល​អន្តរជាតិ​របស់ខ្លួន​ដើម្បី​ការការពារ​សុវត្ថិភាព​និង​អភិវឌ្ឍន៍​នៃ​ស្ថានីយ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​អង្គរ (​គ​.​ស​.​អ​. រឺ ICC) នៅក្នុង​សមាគម​ដែលមាន​ពួក​អ្នកតំណាង​មកពី​រាជរដ្ឋាភិបាល​និង​អាជ្ញាធរ​អប្សរា បានរៀបចំ​សិក្ខាសាលា​ជាច្រើន​ដើម្បី​ពិភាក្សា​នូវ​គំនិត​"​ទេសចរណ៍វប្បធម៌​"​។​[៥៣] ដោយ​ការចង់​ចៀសវាង​ទេសចរណ៍​ពាណិជ្ជកម្ម​និង​ចំនួន​ដ៏​ច្រើន សិក្ខាសាលា​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នេះ​បាន​សង្កត់ធ្ងន់​លើ​សារៈសំខាន់​នៃ​ការផ្ដល់​ទី​សំណាក់អាស្រ័យ និង​សេវាកម្ម​គុណភាព​ខ្ពស់​ជា​លំដាប់​ចំពោះ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​ដើម្បី​រក​ប្រយោជន៍​ខាង​សេដ្ឋកិច្ច គ្រានោះ​ក៏មាន​ការរួមបញ្ចូល​នូវ​ភាព​សម្បូរបែប​នៃ​វប្បធម៌​ខ្មែរ​។​[៥៣] នៅ​ឆ្នាំ​២០០១ អ្វីដែល​ជំរុញ​នេះ​បាន​ហុច​លទ្ធផល​ជា​គំនិត​នៃ​"​ទីក្រុង​ទេសចរណ៍​អង្គរ​" ដែល​នឹង​ត្រូវបាន​អភិវឌ្ឍ​ជាមួយ​ការគោរព​រាប់អាន​ស្ថាបត្យកម្ម​ខ្មែរ រួមមាន​ការ​លំហែ និង​សុ​ខូ​ប​ត្ថ​ម្ភ​វត្ថុ​ទេសចរណ៍ និង​ផ្ដល់​សណ្ឋាគារ​ប្រណិត​នានា​ដែលមាន​សមត្ថភាព​ជាទី​ស្នាក់អាស្រ័យ​ពួក​អ្នក​ទេសចរណ៍​មួយចំនួនធំ​។​
​ការមើលឃើញ​នៃ​ការអភិវឌ្ឍ​ដូចជា​ទីស្នាក់អាស្រ័យ​ទេសចរណ៍​ដ៏​ច្រើន​បានធ្វើ​អោយមាន​កង្វល់​ទាំង​អប្សរា និង គ​.​ស​.​អ​. (ICC) អះអាងថា​ការអភិវឌ្ឍ​ទេសចរណ៍​ពីមុន​ក្នុង​តំបន់​នេះ​បាន​ធ្វេសប្រហែស​នូវ​និយ័តកម្ម​សំណង់ និង​គម្រោងការ​ទាំងនេះ​ច្រើន​ទៀត​មាន​សក្ដានុពល​បំផ្លិចបំផ្លាញ​លក្ខណៈពិសេសៗ​ខាង​ទេសភាព​។​[៥៣] ផងដែរ ទំហំ​ធំៗ​នៃ​គ្រោងការ​ទាំងនេះ​បានចាប់ផ្ដើម​គំរាមកំហែង​គុណភាព​ទឹក​នៅ​ទីប្រជុំជន​ជិតៗ​តំបន់ ទឹក​សំអុយ និង​ប្រព័ន្ធ​អគ្គីសនី​ជាច្រើន​។​[៥៣] វា​ត្រូវបាន​កត់សម្គាល់ថា​ដូចជា​ភាព​ញឹកញាប់​នៃ​ទេសចរណ៍​ខ្ពស់ និង ការទាមទារ​កើនឡើង​សម្រាប់​ទីស្នាក់អាស្រ័យ​គុណភាព​ខ្ពស់​ក្នុង​តំបន់​នេះ ដូចជា​ការអភិវឌ្ឍ​ផ្លូវ​ជាន់ខ្ពស់​ធំៗ មានការ​ប៉ះ​ផ្ទាល់​លើ​តារាង​ទឹក​ក្រោម​ដី ដែល​កំពុងតែ​លាតសន្ធឹង​ជា​បន្តបន្ទាប់​ដល់​ស្ថេរភាព​សំណង់​នៃ​ប្រាសាទ​ជាច្រើន​នៅ​អង្គរវត្ត​។​[៥៣] ពួក​អ្នកស្រុក​សៀមរាប​ក៏បាន​បញ្ចេញ​ការព្រួយបារម្ភ​លើ​ធម្មជាតិ​ដ៏​ស្រស់ស្អាត និង បរិយាកាស​ទីប្រជុំជន​របស់ខ្លួន​ដែល​កំពុង​សម្របសម្រួល​ដើម្បី​ទទួល​ទេសចរណ៍​។​[៥៣] ដោយហេតុថា​បរិយាកាស​ក្នុងស្រុក​ដ៏​ស្រស់ស្អាត​នេះ​គឺជា​សមាសភាគ​គន្លឹះ​ដើម្បី​ព្រាង​ឱ្យ​ដូច​ទីក្រុង​ទេសចរណ៍​អង្គរ ពួក​មន្ត្រីរាជការ​ក្នុង​តំបន់​បន្ត​ពិភាក្សា​របៀប​ចូលរួម​ទេសចរណ៍​អនាគត​ដោយ​ជោគជ័យ​ដោយ​គ្មាន​ការលះបង់​តម្លៃ និង​វប្បធម៌​ក្នុង​តំបន់​។​

​នៅក្នុង​វេទិកា​ទេសចរណ៍​អាស៊ាន​២០១២ ភាគី​ទាំង​ពីរបាន​យល់ស្រប​ថា​បូ​រ៉ូ​ប៊ូ​ឌួ និង អង្គរវត្ត​បានក្លាយ​ជា​ស្ថានីយ​បងប្អូន​និង​ក៏​ជា​ខេត្ត​ដែល​នឹង​ក្លាយជា​ខេត្ត​បងប្អូន​។ អាកាសចរណ៍​ឥណ្ឌូណេស៊ី​ពីរ​កំពុង​ពិចារណា​ឱកាស​ដើម្បី​បើក​ការហោះហើរ​ដោយផ្ទាល់​ពី​យោខ​យ៉ាក់​កា​រ្ទ៉ា ឥណ្ឌូណេស៊ី ទៅ​សៀមរាប​។​